«Όταν έγινα μαμά για πρώτη φορά η ζωή μου άλλαξε τελείως, όπως ακριβώς το περίμενα. Η κορούλα μου ήταν το πιο υπέροχο πράγμα που μου συνέβη ποτέ και ένιωθα ότι ήμουν γεννημένη γι’ αυτή τη μέρα.
Παράλληλα, βέβαια, ένιωθα ότι ήμουν γεννημένη για να θηλάσω τη μικρούλα μου και να απολαύσω κι εγώ αυτήν την υπέροχη εμπειρία που θεωρούσα πάντα ως την πεμπτουσία της μητρότητας.
Δυστυχώς, η κόρη μου είχε άλλα σχέδια.
Μπήκα έτσι σε μια μεγάλη περιπέτεια, από το πρώτο λεπτό της ζωής της, αφού κάθε προσπαθειά μου να τη θηλάσω έπεφτε στο κενό. Δεν είναι ότι δεν είχα προετοιμαστεί ή δεν ήξερα πως να το κάνω σωστά. Ήξερα τα πάντα και είχα όλα τα αξεσουάρ αφού δεν ήθελα επ ουδενί να της δώσω κάτι άλλο απ’ το γάλα μου. Άκουγα φόρμουλα κι έβγαζα φλύκταινες, το παραδέχομαι. Ήταν κάτι το οποίο δεν μπορούσα να αποφύγω τότε.
Παρ’ όλ’ αυτά, η μικρή μου δεν έλεγε να αρπάξει τη θηλή και να τραβήξει το γάλα ώστε να τραφεί σωστά. Έτρωγε λίγο κάπου κάπου, αλλά όχι όσο έπρεπε. Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι ήμουν σίγουρη ότιο θα τα καταφέρω. Οι ώρες περνούσαν και το μωρό μου δεν έτρωγε τίποτα. Όσο κι αν προσοπάθησα, ακόμη και με τη βοήθεια της μητέρας μου, δεν τα κατάφερνα. Μετά την πρώτη επίσκεψη του γιατρού, της έδωσα φόρμουλα. Έπρεπε να σιγουρευτώ ότι έχει φάει για να συνεχίσω τον αγώνα μου.
Ήταν μάταιο. Ένιωσα ότι την προδίδω και προδίδω και τον εαυτό μου – ότι αθετώ όλα όσα είχα υποσχεθεί πως θα κάνω για να έχει την καλύτερη φροντίδα του κόσμου.
Ευτυχώς, είχα ήδη αγοράσει μια αντλία μητρικού γάλακτος για τις λιγοσδτές φορές που υπολόγιζα ότι δεν θα μπορούσα να θηλάσω. Η αντλία αυτή έγινε τελικά ο καλύτερος φίλος μου. Ήταν ο μόνος τρόπος να ταΐσω τη μικρή μου με το γάλα μου και έτσι κι έγινε.
Ούτε αυτό ήταν εύκολο. Πονούσα και συχνά ένιωθα εξουθενωμένη σαν να ζω με μηχανική υποστήριξη – με το στήθος μου κολλημένο επάνω στη βεντούζα. Η υπομονή μου όμως ανταμοίφθηκε και η κορούλα μου τράφηκε με το γάλα της μαμάς της όπως το ήθελα.
Εγώ όμως δεν είχα βάλει μυαλό.
Τρία χρόνια αργότερα γεννήθηκε ο γιός μου. Ο θηλασμός του έγινε πρώτη προτεραιότητά μου, σα να ήθελα να εξιλεωθώ που δεν τα κατάφερα με τη αδερφή του.
Δυστυχώς, ούτε μ’ αυτόν τα κατάφερα. Του έδωσα όμως φόρμουλα μαζί με όσους θηλασμούς μπορούσα να κάνω. Στο τέλος, κατέφυγα για ακόμη μία φορά στην αντλία.
Αυτή τη φορά, βέβαια, ήξερα καλά τι να κάνω κι έτσι είχα πολύ μεγαλύτερη παραγωγή απ’ ότι με την κόρη μου. Το αποτέλεσμα ήταν να ταΐζω τον μικρούλη μου και να φτάσω να δωρίσω τελικά αρκετό γάλα και σε άλλες μανούλες που το είχαν ανάγκη.
Τέλος καλό όλα καλά, λοιπόν. Και παρά τη δύσκολη ψυχολογική κατάσταση και τις ενοχές που έπρεπε να αντιμετωπίσω και να ξεπεράσω, το μάθημα που πήρα ήταν πιο πολύ πρακτικό παρά συναισθηματικό: το πιο σημαντικό δεν είναι να εκπληρώσεις αυτό που είχες φανταστεί πριν γίνεις μαμά, αλλά να μην πεινάσει το παιδί σου… ούτε μια στιγμή!»
Ελεύθερη μετάφραση από cafemom.com
