«Τη μία στιγμή έφτιαχνα το τσάι μου και την επόμενη γέννησα τον γιο μου στα πλακάκια της κουζίνας, δίπλα στο πλυντήριο πιάτων, με τη βοήθεια του μισοκοιμισμένου άντρα μου.
Η ώρα ήταν 5.30 το πρωί και, αφού ξύπνησα για να πάω για δέκατη φορά στην τουαλέτα, συνειδητοποίησα ότι με έπιασαν οι πόνοι. Ακόμα δεν ήταν πολύ έντονοι αν και τους ένιωθα κάθε 6-8 λεπτά. Το βιβλίο τοκετού που διάβαζα, έγραφε πως πρέπει να πάω στο νοσοκομείο όταν οι πόνοι έρχονται κάθε 5 λεπτά και, νομίζοντας πως αυτό θα αργήσει, αποφάσισα να φτιάξω ένα φλιτζάνι τσάι πριν ξυπνήσω τον άντρα μου.
Στις 5:44 έστειλα μήνυμα στα πεθερικά μου να έρθουν από το σπίτι να κρατήσουν την μεγάλη μου κόρη.
Στις 5:50 βγήκα στον κήπο και κάλεσα τον γιατρό μου και του περιέγραψα την κατάστασή μου. Μου είπε ότι η διαδικασία τοκετού έχει ξεκινήσει και ότι έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο.
Στις 6:00 ξύπνησα τον άντρα μου και είπα να ετοιμαστεί να φύγουμε. Στο μεταξύ, θέλησα να φτιάξω ένα τοστ για το δρόμο αλλά ενώ έβαζα το ψωμί στην τοστιέρα, ένιωσα το μωρό να έρχεται. Φώναξα στον άντρα μου να καλέσει αμέσως ασθενοφόρο, και κάθισα στο πάτωμα της κουζίνας.
Στην αρχή πανικοβλήθηκα αλλά ήξερα πως για να πάνε όλα καλά, έπρεπε να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Ευτυχώς το ασθενοφόρο έφτασε γρήγορα και, πριν καλά καλά το καταλάβω, γέννησα τον γιο μου με τη βοήθεια ενός νοσοκόμου ακριβώς δίπλα στο πλυντήριο πιάτων!
Στις 6:29, κι ενώ κρατούσα το μωρό μου στην αγκαλιά μου, ξύπνησε η κόρη μου από τη φασαρία. Την ίδια στιγμή μπήκαν στο σπίτι τα πεθερικά μου και το θέαμα που αντίκρισαν μάλλον θα το θυμούνται για πάντα!
Φυσικά με μετέφεραν στο νοσοκομείο για προληπτικούς λόγους αλλά με το μωράκι μου αγκαλιά και ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη! Λένε ότι τη στιγμή του τοκετού δεν την ξεχνάς ποτέ και έχουν δίκιο, αλλά εγώ έχω ακόμα έναν λόγο να τη θυμάμαι για πάντα...».
Ελεύθερη μετάφραση από Kidspot.com.au
