«Στους μπαμπάδες που αλλάζουν πάνες στις 3 το πρωί και μετά μας φέρνουν το μωράκι μας στην αγκαλιά μας για να το ταϊσουμε.
Στους μπαμπάδες που ήταν δίπλα μας στη γέννα και μας υποστηρίξαν, δίνοντας μας δύναμη και δείχνοντάς μας πόσο μας θαυμάζουν.
Στους μπαμπάδες που μας βοηθούν στις δουλείες του σπιτιού όσο αναρρώνουμε από τον τοκετό.
Που μας φροντίζουν με το να μαγειρεύουν και να καθαρίζουν για να είμαστε πιο ξεκούραστες.
Σε αυτούς που πετάγονται από το κρεβάτι όταν το παιδί τους κλαίει και τρέχουν για να το παρηγορήσουν και να το νανουρίσουν για να κοιμηθούμε έστω μια ωρίτσα παραπάνω.
Που σκουπίζουν τα δακρυά μας και ανέχονται τον εκνευρισμό μας μετά την γέννα, χωρίς να ρωτάνε ''γιατί είσαι έτσι;''
Σε εκείνους που ταίζουν το μωράκι τους με το μπουκάλι και μετά πηγαίνουν πέρα-δώθε μέχρι να ρευτεί.
Στους μπαμπάδες που παρά την δική τους κούραση, δεν παραπονιούνται και κάνουν το πατρικό τους χρέος χωρίς να το βλέπουν ως βοήθεια.
Στους άντρες αυτούς που είδαν το σώμα μας να αλλάζει ξανά και ξανά και φρόντισαν να μας βεβαιώσουν ότι ακόμη είμαστε ποθητές και μας αγαπάνε.
Είναι κάτι μπαμπάδες, σαν και εσάς, που μας κάνετε να σας λατρεύουμε πιο πολύ από ποτέ.
Σας ευχαριστούμε, σας εκτιμούμε και νιώθουμε πολύ τυχερές.»
Ελεύθερη μετάφραση: herviewfromhome.com
