«Όταν έχεις μικρά παιδιά, τα πράγματα δεν είναι πάντα εύκολα. Πρέπει να τα κυνηγάς συνέχεια, να είσαι από πίσω τους, να τα φροντίζεις, να τους μαθαίνεις να είναι ανεξάρτητα και να διαχειρίζεσαι τα ξεσπάσματά τους. Παρά τις δυσκολίες, όμως, αυτό που κυριαρχεί είναι η αγάπη που σου δείχνουν με κάθε ευκαιρία!
Η αγάπη τους, όμως, δεν μικραίνει με το πέρασμα των χρόνων, αλλά γίνεται όλο και πιο βαθιά.
Μπορεί μεγαλώντας να μη σε χρειάζονται τόσο πολύ, αλλά πάντα καταλήγουν στην αγκαλιά σου. Μπορεί πλέον να περπατούν και να τρέχουν μόνα τους, αλλά δεν χάνουν ευκαιρία να σε κρατήσουν από το χέρι για να περάσουν χρόνο μαζί σου.
Μπορεί να τρώνε ή να διαβάζουν μόνα τους, αλλά σε θέλουν δίπλα τους να τους κρατάς συντροφιά και να μοιράζονται τις σκέψεις τους.
Ο γιος μου είναι αρκετά μεγάλος για να κοιμηθεί μόνος του, αλλά θέλει ακόμα να κοιμόμαστε αγκαλιά και να με νιώθει κοντά του.
Είναι σε ηλικία που μπορεί να παίξει μόνος του ή να ξεφυλλίσει τα βιβλία του, αλλά προτιμά να είναι δίπλα μου και να με βοηθά όσο μπορεί στις δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα.
Μπορεί να κάτσει μόνος του στην καρέκλα και να απασχοληθεί με τα παιχνίδια του, αλλά προτιμά να χώνεται στην αγκαλιά μου και να του διαβάζω ιστορίες.
Όταν θυμώνω ή όταν μαλώνουμε, δεν κρατάει κακία… Μόλις ηρεμήσει έρχεται πάλι κοντά μου και ζητάει να συμφιλιωθούμε.
Τις μέρες που νιώθω πως έχω αποτύχει ή που δυσκολεύομαι να τα βγάλω πέρα, αρκεί να κοιτάξω το χαμόγελό του και την αγάπη στα μάτια του και αμέσως ξέρω πως κάτι έχω κάνει σωστά.
Είναι περίεργο να βλέπω τον γιο μου να μεγαλώνει και να με χρειάζεται όλο και λιγότερο. Από τη μία νιώθω στεναχώρια γιατί ξέρω πως κάποια στιγμή θα φεύγει μακριά μου, από την άλλη αισθάνομαι περήφανη που είναι τόσο ικανός. Πάντα, όμως, θα ξέρω ότι θα με αγαπάει… Για την ακρίβεια, ξέρω πως κανείς δεν με αγαπάει όπως ο γιος μου κι αυτό είναι το μεγαλύτερό μου επίτευγμα.»
Πηγή: herviewfromhome.com
