«Κανένας γάμος δεν είναι εύκολη υπόθεση - ακόμα και όταν πρόκειται για το πιο αγαπημένο ζευγάρι. Κανείς δεν σε προετοιμάζει για τα πάνω και τα κάτω που θα έρθουν! Οι καλές και οι κακές μέρες είναι τόσο απρόβλεπτες όσο και ο καιρός. Το να είσαι δε παντρεμένη με έναν επαγγελματία υγείας κατά τη διάρκεια της πανδημίας κάνει ακόμα πιο εύθραυστες τις ισορροπίες.
Ο σύζυγός μου έχει πάθος με τη δουλειά του. Πραγματικά, είναι υπέροχο να κάνεις αυτό που αγαπάς. Θαυμάζω τον ενθουσιασμό του, όπως και όλοι μας οι συγγενείς και οι φίλοι. Μπορούμε να τον ακούμε να μιλάει για ώρες και, όταν το κάνει, νιώθω πολύ περήφανη.
Η στάση μου απέναντι στη δουλειά του άντρα μου άλλαξε κατά τον τελευταίο χρόνο. Ενώ ήμουν πολύ υποστηρικτική στις αρχές, καθώς περνούσε ο καιρός και τα περιστατικά COVID αυξάνονταν ένιωθα έναν τεράστιο εκνευρισμό και άγχος.
Άρχισα να ανταγωνίζομαι τον χρόνο που περνάει με τους ασθενείς του σε σχέση με εμάς. Νομίζω ότι είμαι λογικό άτομο (τις περισσότερες φορές), αλλά η πανδημία έβγαλε στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό μου. Συνειδητοποίησα ότι ενώ έχω το προνόμιο να βρίσκομαι στο σπίτι με τα παιδιά μου, αλλά μου έλειπε ο σύζυγός μου. Όσο λάθος και να ακούγεται ένιωσα ότι δεν είχε χρόνο για τα παιδιά ή εμένα.
Μια μέρα, ήμουν πάρα πολύ εκνευρισμένη και του τηλεφώνησα στη δουλειά. Δούλευε επτά μέρες σερί και μου είχε λείψει η επικοινωνία με έναν ενήλικα. Μετά από 12 χτυπήματα κατέβασα το ακουστικό. Ήξερα ότι έπρεπε να περιμένω μέχρι να φτάσει στο σπίτι για να του εξομολογηθώ πως νιώθω.
Όταν ο σύζυγός μου γύρισε στο σπίτι, τα παιδιά ετοιμάζονταν ήδη για ύπνο. Ζέσταινα το δείπνο του όταν μπήκε στην κουζίνα και παρατήρησα ότι ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Στην εικόνα αυτή όχι μόνο δεν ήθελα να παραπονεθώ αλλά ένιωσα και μια φριχτή ντροπή. Καθίσαμε και μου μίλησε για όλους τους ασθενείς που έχασε λόγω του COVID. Είπε ότι ήξερε ότι δεν ήταν στο σπίτι όσο χρειαζόμουν, αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά- ήταν το καθήκον του.
Στάθηκε στην κουζίνα όπου μπορούσα να δω ότι τα μάτια του ήταν γεμάτα θλίψη. Ξέρω ότι προσπαθεί τόσο σκληρά να κάνει το σωστό. Όλα όσα ήθελα να πω διαλύθηκαν όταν τον κοίταξα. Ήξερε ότι ήμουν θυμωμένη και δεν είχε τη δύναμη να διαφωνήσει. Είπε ότι λυπάται και το αφήσαμε.
Ένα ''συγγνώμη'' δεν κάνει την καθημερινότητα των παιδιών και τη δική μου πιο εύκολη, αλλά ότι το καταλάβαινε με ηρέμησε.
Ο γάμος απαιτεί θυσίες. Υπάρχουν φορές που ο ένας θα αισθάνεται πάντα παραμελημένος, παρεξηγημένος ή ακόμα και κακός. Ειδικά, κατά τη διάρκεια πανδημίας όλα είναι πιο δύσκολα. Πρέπει, λοιπόν, να υποχωρούμε και να επανεξετάζουμε τι είναι καλό για τη σχέση μας.
Για μένα, αυτό σημαίνει να αποκοθώ απ' όλους και να μείνω ασφαλής, όχι μόνο για χάρη μας, αλλά και για την ασφάλεια των ασθενών του συζύγου μου. Σημαίνει επίσης ότι φροντίζω μόνη μου τα πάντα και αυτό θα πρέπει να είναι το νέο μας φυσιολογικό. Κατανοώ ότι ο θυμός μου προέρχεται από τη μοναξιά και είναι δικαιολογημένος εν μέρει. Αλλά ξέρω επίσης τον χαρακτήρα του άνδρα που παντρεύτηκα. Στο κάτω-κάτω για αυτόν τον αγάπησα, γιατί δίνει όλο του το είναι στη δουλειά του.»
Πηγή: herviewfromhome.com
