Η Κάντυ Κάντυ ξανά κοντά μας μετά από 35 χρόνια!

Ναι, καλά ακούσατε. Ο συνθέτης Χαράλαμπος Γωγιός, ο τενόρος Γιάννης Φίλιας και ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς ανεβάζουν την Εθνική Λυρική Σκηνή την όπερα με τίτλο «Ο θάνατος του Άντονυ».

Στη νέα όπερα του Χαράλαμπου Γωγιού, το επίκεντρο είναι ο Άντονυ – ο οποίος μπορεί να σκοτώθηκε νωρίς στο άνιμε, αλλά μετατράπηκε σε σύμβολο για όλα τα αγόρια που ντρέπονταν να πουν πως έκλαιγαν με την «Κάντυ Κάντυ».

«Η Κάντυ Κάντυ είναι γλυκόπικρη ανάμνηση από τα '80s»

Για τον Δημήτρη Καραντζά που σκηνοθετεί τον «Θάνατο του Άντονυ», όπως διαβάσαμε στη Lifo, η «Κάντυ Κάντυ» αποτελεί μια γλυκόπικρη ανάμνηση από τα '80s.

«Νομίζω ότι ήταν τομή για την εποχή, μια σειρά κινουμένων σχεδίων που δεν ωραιοποιούσε μόνο τις καταστάσεις αλλά τολμούσε να δείξει πιο ωμά τις πλευρές της ζωής.

Η όπερα είναι περισσότερο μια αναρώτηση γύρω από τον άντρα – πώς επηρέασε δύο φανατικούς θεατές της σειράς ο θάνατος του αντρικού προτύπου: τι σήμανε για τη δική τους ενηλικίωση, τη δική τους συμφιλίωση με τον θάνατο, τον τρόπο που σχετίζονται με το γυναικείο φύλο, τα όρια της δικής τους βαθιάς φιλίας».

Όσον αφορά το άνιμε, ο Δημήτρης Καραντζάς θυμάται ακριβώς την πρώτη φορά που το είδε: «Ήταν ένα απόγευμα του 1984, που κοιμόμουν μετά το σχολείο (πρέπει να πήγαινα τότε στη Β' ή τη Γ' Δημοτικού) και η μητέρα μου με ξύπνησε για να μου ανακοινώσει ότι σε λίγο ξεκινούσε στην ΕΡΤ ένα νέο παιδικό με τίτλο "Κάντυ Κάντυ", που μπορεί να με ενδιέφερε. Τι διάολο σκεφτόταν η μαμά μου, δεν ξέρω», λέει σήμερα.

«Η πιο ακομπλεξάριστη σειρά»

«Δεν νομίζω πως είχα δει άλλοτε σε παιδική σειρά τόσο ακομπλεξάριστο συναίσθημα, τόσο δάκρυ, τόσους έρωτες, χωρίς την παραμικρή υποψία ειρωνείας» συνεχίζει ο γνωστός σκηνοθέτης.

«Θυμάμαι πως όλος αυτός ο συναισθηματικός καταιγισμός μού προκαλούσε μεγάλη αμηχανία, ώσπου κάνα χρόνο μετά ανακάλυψα την όπερα – αυτή κι αν είναι βουτηγμένη στο ακομπλεξάριστο συναίσθημα! Κυρίως με ενδιέφερε η τραυματική σκηνή του θανάτου του Άντονυ στο τέλος του 24ου επεισοδίου. Ήταν ένα μεγάλο σοκ για τη γενιά μου».

Πώς προέκυψε η ιδέα

Η ιδέα προέκυψε πάνω σε μια συζήτηση του Χαράλαμπου Γωγιού με τον λιμπρετίστα Γιάννη Φίλια. «Τέλη του 2004 ή αρχές του 2005. Ήμασταν γύρω στα 28 και η ευφορία στην οποία βρισκόταν η Αθήνα μετά τους Ολυμπιακούς μάς "προέτρεπε" επίμονα και εμμονικά να χαρούμε, να πλουτίσουμε και να κατακτήσουμε τον κόσμο (πού να ξέραμε τι ερχόταν). Εν τέλει, το έργο που σκεφτήκαμε έχει να κάνει με δυο άνδρες που φαντασιώνονται πως πιάνουν τη ζωή από τα κέρατα και καταλήγουν να καταστρέφουν τους εαυτούς τους», αναφέρει ο Χαράλαμπος Γωγιός.