Είναι αυτό που λαός λέει «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις» και είναι μια κακή συνήθεια που κρύβει πολλούς κινδύνους για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού, αλλά και τη σχέση μας μαζί του.
Υποτιμούμε τα λεγόμενά μας στα μάτια του παιδιού
Δεν είναι όλα όσα ζητάμε από ένα παιδί να κάνει υψίστης σημασίας, παρ’ όλ’ αυτά, είναι σημαντικό να εδραιώσουμε ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο, αυτό που λέμε στο παιδί έχει βαρύτητα επειδή… το λέμε εμείς. Είναι ένας τρόπος να διδάσκουμε στο παιδί πολύτιμα μαθήματα και να του δείχνουμε πως να συμπεριφέρεται σωστά χωρίς να του δίνουμε εξηγήσεις ξανά και ξανά. Αν εμείς δεν τηρούμε τα λεγόμενά μας, όμως, οι εξηγήσεις αυτές θα πολλαπλασιαστούν πριν πείσουμε το παιδί να μας ακούσει.
Μαθαίνει να κάνει το σωστό μόνο όταν φοβάται πως θα πιαστεί
Καθώς μεγαλώνει, ένα παιδί καλείται να μάθει πολλά και να υπακούσει σε άπειρους κανόνες στην καθημερινότητά του. Το κλειδί για να μάθει να ξεχωρίζει μόνο του πως πρέπει να συμπεριφερθεί και πότε, είναι να αντιλαβάνεται τους λόγους που πρέπει να το κάνει και όχι να το βλέπει απλώς ως έναν κανόνα που του έχει επιβληθεί από εμάς. Δυστυχώς, αν μας βλέπει να παραβιάζουμε εμείς οι ίδιοι τους κανόνες που του βάζουμε, το παιδί θα αναζητά διαρκώς ευκαιρίες να τους παραβιάζει κι εκείνο – δηλαδή, όταν ξέρει πως δεν θα πιαστεί.
Κρατάει ότι το σωστό είναι αυτό που μας βολεύει κάθε φορά
Σ’ ένα παιδί, οφείλουμε να παρέχουμε σταθερές βάσεις, επάνω στις οποίες θα πατήσει για να εξελιχθεί περαιτέρω. Με λίγα λόγια, πρέπει να αποδέχεται και να εμπεδώνει όσα του μαθαίνουμε για να κρίνει και να πράττει με βάση ένα στέρεο σύστημα αξιών που διαμορφώνεται παράλληλα με την ανατροφή του. Όταν οι άνθρωποι απ’ τους οποίους πηγάζει αυτό το σύστημα, το αλλάζουν κατά το δοκούν, το παιδί θα μάθει πως δεν χρειάζεται να είσαι συνεπής, αρκεί να κάνεις αυτό που είναι πιο βολικό τη δεδομένη στιγμή.
Του δίνουμε πάτημα για να μας αψηφήσει σε πρώτη ευκαιρία
Στη σχέση μας με το παιδί, ο σεβασμός του προς το πρόσωπό μας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο – καθορίζει την επιδραστικότητα του λόγου μας και είναι κάτι που πρέπει να του εμπνέουμε διαρκώς. Αυτό δε σημαίνει ότι θα κάνει πάντα ότι του λέμε, αφού μεγαλώνοντας θα διεκδικήσει αναμενόμενα την ανεξαρτησία του. Αλλά θα κρατά τις συμβουλές μας ως φυλαχτό και θα έχει τη φωνή μας στην άκρη του μυαλού του ό,τι κι αν συμβεί. Αλλιώς, δεν θα μας αψηφήσει απλώς, αλλά θα πετάξει όσα του έχουμε πει θεωρώντας ότι δεν έχουν καμία βαρύτητα.
Μαθαίνει να λέει άλλα και να κάνει άλλα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του
Όταν λέμε ότι εμείς οι γονείς είμαστε τα πρότυπα του παιδιού μας, σημαίνει ότι λίγο λίγο διαμορφώνει τον χαρακτήρα του με βάση τους δικούς μας, όπως τους αντιλαμβάνεται σε κάθε στάδιο της ζωής του. Εάν εμείς είμαστε ασυνεπείς, κάνουμε ότι μας βολεύει και δεν εφαρμόζουμε τίποτα από αυτά που κυρήσσουμε στο παιδί, δεν αποκλείεται να κάνει κι εκείνο το ίδιο. Μεγαλώνουμε, κοντολογίς, έναν ασυνεπή ενήλικα που θα λέει άλλα και άλλα θα κάνει, όπου βρεθεί και με όποιον βρεθεί στην μετέπειτα πορεία του.
