Την Δευτέρα 9 Νοεμβρίου έγινε το 2ο lockdown και ξεκίνησε η τηλεκπαίδευση. Ο γιος μου δεν συναντιέται με τους φίλους του κάθε πρωί για να πάνε μαζί στο σχολείο. Η νέα του σχολική αίθουσα είναι πλέον το δωμάτιό του, μιλάει με τους καθηγητές του μέσω email και με τους φίλους του “βρίσκεται” μόνο διαδικτυακά μέσω viber ή skype. Και δυστυχώς, ο αυξημένος αριθμός των κρουσμάτων και των θυμάτων του κορονοϊού, ίσως παρατείνει την καραντίνα ή οδηγήσει σε νέα μέτρα που δυσκολεύουν την κοινωνικοποίηση των μαθητών.
Παρόλα αυτά, έλεγα στον εαυτό μου πως το σχολείο παραμένει σχολείο ακόμα κι έτσι. Ο γιος μου θα πρέπει να προσαρμοστεί και να δουλέψει σκληρά για τους βαθμούς του. Θα κάνει κανονικά τις εργασίες του, θα μελετά και θα έχει (έστω και εικονική) σχέση με τους φίλους του. Κι αφού το πίστεψα εγώ, έπεισα και τον γιο μου πως, παρά τις αντίξοες συνθήκες, η σχολική του ζωή θα συνεχιστεί κανονικά.
Ωστόσο, έκανα λάθος. Τίποτα δεν συνεχίζεται φυσιολογικά. Είναι πολύ δύσκολο να καλυφθούν τα κενά που δημιουργήθηκαν από το το κλείσιμο των σχολείων του πρώτου lockdown και, ακόμα δυσκολότερο, να παρακαλουθήσει το παιδί μου με πειθαρχία τα διαδικτυακά μαθήματα. Έχει βγει εντελώς από το πρόγραμμά του και, μέρα την μέρα, τον βλέπω να μεταμορφώνεται από έναν χαρούμενο, επιμελή και όλο ζωντάνια μαθητή, σε έναν παραδομένο και νωχελικό έφηβο που δυσκολεύεται να προσαρμοστεί.
Η αλήθεια είναι πως από πέρσι που έκλεισαν τα σχολεία μέχρι και σήμερα, έχουμε καβγαδίσει πολλές φορές για την συμπεριφορά του. Θυμάμαι πέρυσι την άνοιξη τον κατηγόρησα πως αδιαφορεί για το σχολείο και για το μέλλον του, ενώ πριν από λίγες μέρες του είπα πως είναι αχάριστος που δεν εκτιμά τις δυνατότητες που του δίνονται. Λόγια για τα οποία, πλέον, μετανιώνω…
Εχθές το απόγευμα, τον άκουσα να μιλάει στον νονό του (που τυχαίνει να είναι παιδοψυχολόγος) μέσω skype. Ο γιος μου του εξομολογήθηκε πόσο δύσκολο του είναι να παρακολουθήσει τα διαδικτυακά μαθήματα, πόσο πολύ προσπαθεί και πόσο ανίκανος αισθάνεται κάθε φορά που δεν καταφέρνει να αντιμετωπίσει την κατάσταση ως φυσιολογική. Και ο νονός του απάντησε «Είναι λογικό να μην αντιμετωπίζεις την κατάσταση ως φυσιολογική, διότι δεν είναι φυσιολογική!».
Αυτό ήταν αρκετό για να καταλάβω πόσο λάθος ήμουν. Το βράδυ, είχαμε με τον γιο μου μία εκ βαθέων συζήτηση για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Μου εξήγησε ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να καταλάβεις τις λέξεις που βλέπεις σε μια οθόνη απ’ ότι να ακούσεις τον καθηγητή να σου μιλάει από κοντά, κάνοντας χειρονομίες και γράφοντας στον πίνακα τις έννοιες που εξηγεί. Μου εξομολογήθηκε πως νιώθει αδικημένος που συνέβη όλο αυτό τώρα, πως νιώθει άσχημα τόσο για εκείνον όσο και για τους φίλους του και πως ο ιός στερεί από όλους μας μια φυσιολογική ζωή.
Και η αλήθεια είναι πως, όσο περισσότερο μιλάω με άλλες μαμάδες, τόσο συνειδητοποιώ πως όλα τα παιδιά νιώθουν κάπως έτσι.
Οι μαθητές φορούν μάσκα όλη την ημέρα και, παρόλο που είναι απαραίτητη για την προφύλαξή μας, δεν παύει να είναι ενοχλητική και άβολη. Μερικές φορές ολόκληρες τάξεις, ή ακόμη και ολόκληρα σχολεία, αναγκάζονται να μπουν σε καραντίνα ενώ τα lockdown αποσυντονίζουν την ροή της εκπαίδευσης.
Επίσης, τα παιδιά δεν έχουν πάντα στο σπίτι τα κατάλληλα εργαλεία για να ανταποκριθούν στην τηλεκπαίδευση. Η σύνδεση είναι δύσκολη, ενώ κάποια παιδιά δεν έχουν ούτε καν internet ή διαθέσιμο υπολογιστή. Γενικά, υπάρχουν πολλά εμπόδια που παρεμβαίνουν στη μάθηση των παιδιών μας.
Σε αυτή τη φάση πρέπει όλοι, γονείς, καθηγητές και μαθητές, να προσαρμοστούμε σε μία αφύσικη κατάσταση μέχρι να περάσει το «κακό». Είναι υποχρέωσή μας και ο μόνος τρόπος να διαφυλάξουμε την υγεία όλων μας και να συνεισφέρουμε στο γενικό καλό.
Κι αν ανησυχείτε για την πρόοδο και την ψυχική υγεία των παιδιών σας, είμαι η πρώτη που σας καταλαβαίνω. Έχω ακριβώς τις ίδιες ανησυχίες με σας. Πρέπει να σκεφτείτε, όμως, πως δεν είναι μόνο το δικό σας παιδί που μένει πίσω - είναι όλα τα παιδιά. Με κάποιο τρόπο, συμβαδίζουν και όταν θα έρθει η ώρα θα ξαναβρούν έναν κοινό βηματισμό προς το μέλλον.
Πάρτε μια βαθιά ανάσα και χαμογελάστε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παραμείνουμε αισιόδοξοι. Στηρίξτε ψυχολογικά τα παιδιά, τους εκπαιδευτικούς και τους άλλους γονείς. Μοιραστείτε τις εμπειρίες σας, ακολουθήστε τους κανόνες και σύντομα ο εφιάλτης θα τελειώσει.
Τίποτα δεν είναι φυσιολογικό αυτήν τη στιγμή και δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε σαν τέτοιο. Δεν πειράζει, όμως. Όλοι μαζί ενωμένοι, θα τα καταφέρουμε. Αρκεί να είμαστε υγιείς και ζωντανοί μετά από αυτήν την περιπέτεια.
