«Το μικρό μου αγοράκι ανέκαθεν έκλαιγε.
Ήταν το παιδί που, λίγα λεπτά αφότου τον άφηνα στον παιδικό σταθμό, θα με ζήταγε και θα επέμενε να πάω να τον πάρω. Στις δραστηριότητες πάντα θα με έψαχνε με το βλέμμα του και θα αναζητούσε το χέρι μου. Ήταν ευαίσθητος και με είχε ανάγκη.
Υπήρχαν αρκετοί πουν τον χαρακτήριζαν ''μαμάκια'' και άλλα χυδαία κοσμητικά. Γιατί τα αγόρια δεν κλαίνε...Έτσι μας έχουν μάθει. Νρέπομαι που το λέω, όμως, επηρεάστηκα από όσα λέγανε.
Ήθελα να γίνει πιο ''σκληρός'' και πιο ανεξάρτητος. Δεν ήθελα να κρύβεται συνεχώς πίσω από τη φούστα μου. Πώς θα επιβίωνε αργότερα στο σχολείο;
Θυμάμαι τη δασκάλα του στο δημοτικό να μου λέει: ''Είναι ευαίσθητος. Βάζω στοίχημα πως όταν μεγαλώσει θα γίνει ένας πολύ τρυφερός σύζυγος.'' Τα λόγια της ήταν βάλσαμο στην ανήσυχη καρδιά μου. Μου είχε κάνει εντύπωση που είχε μεταφράσει αυτή την ευαισθησία σε κάτι θετικό-κάτι που απαιτεί δύναμη.
Χάρη στα λόγια της, ηρέμησα και άφησα το αγοράκι μου στην ησυχία του. Τον ενθάρρυνα να εκφράζει τα συναισθήματά του, χωρίς να φοβάται.
Σήμερα ο γιος μου είναι 19 χρονών και είναι ένα ευγενικό και τρυφερό πλάσμα, για το οποίο καμαρώνω. Είναι αληθινός με τα συναισθήματά του και νοιάζεται για τους ανθρώπους γύρω του. Ναι, είναι ευαίσθητος αλλά ταυτόχρονα έχει μια τεράστια δύναμη μέσα του.
Είμαι σίγουρη πως στο μέλλον θα κάνει μια κοπέλα πολύ χαρούμενη!
Γι' αυτό αγορομάνες μην ανησυχείτε αν τα αγοράκια σας κλαίνε ή είναι πολύ ευαίσθητα. Μεγαλώνοντας αυτό θα γίνει δύναμη!»
Πηγή: herviewfromhome.com
