Δεν είχαμε κινητά και social media, αλλά η φωνή όλων μας ενώθηκε μονομιάς
Στην εποχή μας, δεν ήταν εύκολο να διαδοθεί ένα μύνημα, πόσο μάλλον κάτι τόσο επείγον όσο η συσπείρωση όλων των μαθητών σε μία γροθιά. Παρ’ όλ’ αυτά, το ντόμινο πήρε μαζί του το 70% των σχολείων της χώρας και μέσα σε λίγο καιρό κάναμε τους πάντες να περιμένουν με αγωνία την έκβαση του αγώνα – τη νίκη των παιδιών τους. Βεβαίως, ήταν κι αυτοί που ήθελαν να διαλυθούμε, αλλά είδαν με τον χειρότερο τρόπο ότι η βία δεν φέρνει τίποτε καλό...
Είχαμε πραγματικά αιτήματα και όχι… «τασάκια στα θρανία»
Ήταν οι πρώτες μαθητικές κινητοποιήσεις στη μεταπολίτευση και παρ’ ότι δεν ξέραμε ακριβώς που βαδίζουμε, είχαμε πάρει το θέμα πολύ στα σοβαρά. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς, αφού οι μεγαλύτεροι έδιναν τον τόνο και οι μικρότεροι ένιωθαν ότι πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Έτσι, πέρα απ’ το πιασάρικο θέμα της ποδιάς, εστιάσαμε σε ζητήματα καίρια που πλήγωναν την παιδεία μας διαχρονικά.
Περνούσαμε τέλεια στην κατάληψη, αλλά δεν ξεχνούσαμε τον σκοπό μας
Οι στιγμές εκείνες είναι αξέχαστες, όχι μόνο επειδή αυτο που συνέβαινε ήταν πολύ σπουδαίο. Για μας, ήταν επίσης σημαντικό το ότι ο χώρος του σχολείου είχε αλλάξει χρήση και σημασία. Μέναμε εκεί με τις ώρες, οργανωνόμασταν και συζητούσαμε, αλλά παίζαμε κιόλας, φλερτάραμε, τσακωνόμασταν και περνούσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε. Παρ’ όλ’ αυτά, επιστρέφαμε κάθε μέρα, όχι για πλάκα, αλλά για να υπηρετήσουμε τον σκοπό μας.
Αυτό που ζούσαμε ήταν προσωρινό, αλλά μας έμαθε να διεκδικούμε το μόνιμο
Κακά τα ψέματα, μπορεί να μεθύσαμε λίγο με το συναίσθημα ότι πήραμε την τύχη μας στα χέρια μας, ξέραμε όμως ότι όλο αυτό ήταν προσωρινό και σύντομα θα επιστρέφαμε στην καθημερινότητά μας. Είμασταν ενθουσιώδεις, αλλά και προσγειωμένοι και πήραμε από αυτήν την εμπειρία όσα μπορούσαμε. Κυρίως, μάθαμε να διεκδικούμε και να στηρίζουμε αυτό που πιστεύουμε κι ας έδειξε η ιστορία ότι το ξεχάσαμε στην πορεία.
Δεν είχαμε όλους τους γονείς με το μέρος μας, αλλά τους αντιμετωπίσαμε με σεβασμό
Μετά την αμηχανία των πρώτων ημερών, οι αντιδράσεις άρχισαν να φουντώνουν και πολλοί γονείς να νιώθουν πως απειλείται κάποιου είδους τάξη, άλλη απ’ τη σχολική. Όταν, όμως, ήρθαν έξω απ’ τα σχολεία, εμείς τους κοιτάξαμε στα μάτια και τους αντιμετωπίσαμε με σεβασμό γιατί ξέραμε ότι θα μπορούσαν να είναι και οι γονείς μας. Δεν τους κερδίσαμε όλους, κερδίσαμε όμως το δικαίωμα να συνεχίσουμε τον αγώνα μας όσο χρειαζόταν.
Σ’ εκείνα τα προαύλια ανδρώθηκε ένας μελλοντικός πρωθυπουργός
Ό,τι κι αν πει κανείς για τη γενιά μας και όσους συμμετείχαμε σ’ εκείνο το μαζικό μαθητικό κίνημα, θετικό ή αρνητικό, πιθανότατα θα έχει δίκιο. Αλλά, πέρα απ’ το ότι απέτρεψαν την επαναφορά της ποδιάς, εκείνες οι καταλήψεις σφυριλάτησαν πολλούς με το όραμα της πολιτικής και την φιλοδοξία της προσφοράς στον τόπο μας. Ένας από αυτούς, μάλιστα, κατάφερε να γίνει και... πρωθυπουργός.
