«Η μικρή μου αδερφή είναι ένας αληθινός θησαυρός. Είναι ο θησαυρός της ζωής μου, ο άνθρωπος που με ξέρει πιο καλά απ’ τον καθένα και δεν αφήνει κανέναν και τίποτα να με βλάψουν – κι ας έπρεπε να συμβαίνει το αντίστροφο.
Γι’ αυτό και για χιλιάδες άλλους λόγους της οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ. Ένα τεράστιο ευχαριστώ που δεν έπαψε ποτέ να μου στέκεται σαν αδερφή μου.
Που, παρ’ όλες τις παραξενιές μου όταν ήμασταν μικρά, δεν μου κράτησε ποτέ κακία. Που μοιράστηκε το φταίξιμο για όλες τις σκανταλιές που κάναμε μαζί κι αήμουν εγώ ο... εγκέφαλος.
Που ήταν πάντα η μικρή μου κολλητή, το στήριγμά μου και ο μόνος άνθρωπος που αναζητούσα κάθε φορά που δεν ήθελα να μιλήσω με κανέναν. Που, στη δύσκολη εφηβεία μου, είχε την ωριμότητα να με ακούει χωρίς να τσακώνεται μαζί μου κι ας διαφωνούσε με τις επιλογές μου – κι ας ακύρωνα πολλές φορές τη γνώμη της επειδή ήμουν μεγαλύτερη και δήθεν ήξερα περισσότερα.
Που ξαγρυπνούσε δίπλα μου όταν έσπασα το πόδι μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ απ’ τον πόνο. Που μου έφερνε κρυφά σουβλάκια, κάθε φορά που, ζοχαδιασμένη απ’ τον εγκλεισμό, δεν άντεχα να φάω το φαγητό της μαμάς. Και που με βοήθησε να μην εγκαταλείψω το διάβασμα κι ας έψαχνα άλλοθι στην κατάστασή μου για να γλιτώσω τη δοκιμασία των πανελλαδικών.
Που ερχόταν να με δει τον πρώτο καιρό στο Πανεπιστήμιο, όταν δεν ήξερα κανέναν στη σχολή και φοβόμουν να κάνω καινούργιες παρέες. Που δεν είπε ποτέ στους γονείς μας ότι άφησα ένα εξάμηνο να περάσει έτσι επειδή έχασα το μυαλό μου με εκείνον τον συμφοιτητή μου.
Που περάσαμε μαζί μερικές απ’ τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μας και μοιραστήκαμε όλα μας τα παιδικά και εφηβικά μυστικά – ασήμαντα και σημαντικά. Που προστατεύαμε η μία την άλλη από αγόρια που δεν άξιζαν και από φίλες που αργότερα αποδείχτηκαν σκάρτες. Που δεν αφήσαμε κανέναν να μπει ανάμεσά μας γιατί ξέραμε πως η δική μας σχέση είναι μοναδική και είναι για πάντα.
Που με έκανες καλύτερο άνθρωπο γιατί δεν σταμάτησες να μου θυμίζεις ότι είμαι η μεγαλύτερη αδερφή σου και πρέπει να σου δίνω το καλό παράδειγμα. Κι αν δεν σου το ‘δινα πάντα, εσύ δεν έστρεψες ποτέ τη συμπεριφορά μου εναντίον μου, αλλά σιωπούσες και μου έδειχνες με τον τρόπο σου ότι με είχες πιο ψηλά απ’ ότι πίστευα.
Που είσαι ακόμη δίπλα μου, σούπερ θεία και η καλύτερη νονά για τα παιδιά μου. Πάντα έτοιμη να μ’ ακούσεις να γκρινιάζω για όλους και για όλα, αλλά κι έτοιμη να με συμβουλέψεις, αφού μεγάλωσες και ξέρεις πλέον περισσότερα κι από μένα...
Και σ’ ευχαριστώ ειλικρινά που, ακόμη κι αν σου φαίνεται κάτι φυσιολογικό και αναπόφευκτο, ήσουν και είσαι ένα τόσο σημαντικό κομμάτι στο πάζλ της ζωής μου. Δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς εσένα και ίσως, αλήθεια, να μην είχα καταφέρει να το ενώσω ποτέ μου χωρίς την εμπειρία όλων όσων περάσαμε μαζί...»
