«Ήμουν νεογέννητο ακόμη, στην εντατική λόγω ενός προβλήματος που παρουσίασα μετά τη γέννα, όταν οι βιολογικοί γονείς μου χάθηκαν σε ένα δυστύχημα. Με λίγα λόγια, δεν τους γνώρισα ποτέ και μέσα απ’ τις τότε διαδικασίες, βρέθηκα υιοθετημένη. Από εκείνη στιγμή, γονείς μου έγιναν οι άνθρωποι που με δέχτηκαν, μωρό ακόμη, στη ζεστή αγκαλιά τους.
Τι ζεστή… παραπάνω από ζεστή! Οι θετοί γονείς μου είναι σωστοί άγγελοι, μου έδωσαν τα πάντα και πάνω απ’ όλα δεν με αντιμετώπισαν ποτέ ως κάτι λιγότερο από παιδί τους και ας είχαν ήδη άλλα δύο.
Οι γονείς μου με μεγάλωσαν χωρίς να μου λείψει τίποτα και ήταν πάντα δίπλα μου σε ότι κι αν συνέβη στη ζωή μου. Με σπούδασαν, με πάντρεψαν και με βοήθησαν απίστευτα – η μάνα μου, δηλαδή – στα πρώτα μου βήματα ως μητέρα. Τους χρωστάω τα πάντα και ώρες ώρες νιώθω ότι ήμουν πάρα πολύ τυχερή μέσα στην ατυχία μου. Η διαφορά είναι ότι την ατυχία δεν την βίωσα στ’ αλήθεια και είναι σαν να μη συνέβη ποτέ.
Συνέβη, όμως, και τώρα που έγινα μαμά, βρέθηκα να κυριεύομαι από ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα απώλειας. Μου λείπουν ξαφνικά οι βιολογικοί μου γονείς. Λες και τους γνώριζα καλά και μια αποφράδα μέρα τους έχασα για πάντα.
Ίσως είναι η μητρότητα που πυροδότησε αυτό το συναίσθημα – ή το ξύπνησε, αν υποθέσουμε ότι, ξέροντας από μικρή για την υιοθεσία μου, έπλασα μέσα μου μια εικόνα της οικογένειας που δε γνώρισα ποτέ.
Τώρα που έχω δικό μου παιδί, ξέρω πως ένιωσε η μητέρα μου όταν με γέννησε μετά από 9 μήνες προσμονής και αγωνίας. Ξέρω πια ακριβώς τι είχαν αποκτήσει και τι έχασαν οι γονείς μου όταν έχαναν τη ζωή τους σ’ εκείνο το τραγικό δυστύχημα. Επιπλέον, έχοντας μεγαλώσει με δύο ανθρώπους που είχαν ήδη οικογένεια, ξέρω πως είναι τα παιδιά να μοιάζουν στους γονείς τους. Και το παρατηρώ πάλι, καθώς βλέπω το μωρό μου να μεγαλώνει και να φαίνονται καθαρά όσα παίρνει απ’ τους δυο μας.
Κι αφού ξέρω πως είναι, τους σκέφτομαι πλέον κάθε μέρα και νιώθω σαν να έχασα κι εγώ αυτό που έχασαν. Μια οικογένεια διαφορετική από αυτήν που βρήκα, αλλά, στο μυαλό μου τουλάχιστον, το ίδιο ζεστή και στοργική. Το ίδιο υπέροχη. Είναι ένα αίσθημα απώλειας που, κάπου κάπου, γίνεται πολύ έντονο, με ρίχνει και βάζω τα κλάματα στα καλά καθούμενα, λες και το κακό συνέβη χθες.
Κι εκτός από θλίψη γεμίζω και ενοχές, επειδή νιώθω πως αδικώ την αληθινή μου οικογένεια, τους καλοσυνάτους ανθρώπους που με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.
Κάπως έτσι, αποφάσισα να τους μιλήσω γι΄ αυτά που νιώθω και, όπως έκαναν πάντα, έτσι και τώρα με καθυσήχασαν, με αγκάλιασαν σφιχτά και με συμβούλεψαν να μιλήσω με έναν ειδικό. Το ίδιο που είπε και ο άντρας μου, που ήταν έφηβος όταν έχασε τον πατέρα του και γνωρίζει από πρώτο χέρι όσα νιώθω.
Θα το κάνω, λοιπόν, γιατί το οφείλω σε μένα, αλλά και στην κορούλα μου, που της αξίζει μια μητέρα που χαμογελά και ομορφαίνει την κάθε μέρα της.
Το οφείλω ίσως και στους γονείς μου που έφυγαν πάνω στις πιο χαρούμενες στιγμές τους, αφήνοντας πίσω τους εμένα να συνεχίσω την ιστορία της βιολογικής μου οικογένειας από εκεί που σταμάτησε.»
