«Δεν με πιστεύουν όταν το αναφέρω, αλλά με τον άντρα μου είμαστε παντρεμένοι σχεδόν 14 χρόνια. Ήμασταν αυτό πολύ μικροί όταν παντρευτήκαμε. Τουλάχιστον έτσι πίστευε ο περίγυρός μας.
Στα 21 μας χρόνια όλοι έσπευδαν να μας συμβουλεύσουν και να μοιραστούν μαζί μας τη δική τους ''σοφία'' για το πώς να μείνουμε για πάντα μαζί. Μας προειδοποίησαν για τις οικονομικές δυσκολίες που θα έρχονταν στον δρόμο μας, τα άγχη και τις υποχρεώσεις.
Μας είπαν ότι η αγάπη αλλάζει και ότι το πάθος χάνεται καθώς περνούν τα χρόνια. Κάποιοι μας προέτρεπαν να κάνουμε αμέσως παιδιά, ενώ κάποιοι άλλοι μας συμβούλευαν να περιμένουμε για να μην το μετανιώσουμε αργότερα.
Ακούσαμε πολλά πράγματα περί γάμου από φίλους, συγγενείς, γνωστούς και αγνώστους. Κανείς ωστόσο δεν μας είπε ποτέ, ότι όσο κι αν αγαπιέσαι με τον άλλον θα υπάρξουν στιγμές που θα νιώθεις ότι δεν έχεις τίποτα κοινό, θα απομακρυνθείς και θα αντιμετωπίσεις δυσκολίες που δεν είχες φανταστεί.
Είχαμε δει ζευγάρια να χωρίζουν και να προχωρούν στη ζωή τους. Ακόμα και ζευγάρια που θαυμάζαμε πολύ για το πόσο ταιριαστά είναι. Θεωρούσαμε ότι χώριζαν επειδή δεν αγαπιόνταν αρκετά, όπως εμείς. Ήμασταν μικροί και κάναμε λάθος.
Όταν μιλάω για την σχέση μου με τον άντρα μου πάντα ξεκινώ λέγοντας πόσο τον αγαπώ. Είναι ο καλύτερός μου φίλος και ο σύντροφος της ζωής μου. Με λίγα λόγια είναι ο άνθρωπός μου. Τον εμπιστεύομαι με όλη μου την καρδιά και μπορώ πραγματικά να στηριχτώ σε εκείνον. Η σχέση μας είναι δυνατή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να σπάσει.
Η αλήθεια είναι ότι ο πρώτος χρόνος που ήμασταν παντρεμένοι ήταν πολύ δύσκολος. Τσακωνόμασταν συχνά, απογοητεύαμε και πληγώναμε ο ένας τον άλλον. Εκείνο τον καιρό νιώθαμε περισσότερο πικρία παρά αγάπη. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίει στο μπάνιο και να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν αυτό που έχουμε να μπορεί να σπάσει.
Οτιδήποτε όμως πολύτιμο μπορεί να σπάσει! Πριν μερικά χρόνια, είχα επισκεφτεί ένα παλαιοπωλείο. Καθώς χάζευα τα αντικείμενα, είδα ένα φλιτζάνι από πορσελάνη. Ήταν εύθραυστο, με μικρά ραγίσματα αλλά πανέμορφο. Φοβόμουν ότι αν το έπιανα, θα έσπαγε.
Όταν ρώτησα τον πωλητή πληροφορίες για το φλιτζάνι, μου είπε ότι λέγεται ''Kintsugi''. Αργότερα μου εξήγησε ότι στην Ιαπωνία δεν πετάνε πολύτιμα αντικείμενα ακόμα κι αν έχουν ραγίσει ή σπάσει. Ίσα-ίσα δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να κρύψουν τα ψεγάδια. Αντίθετα περηφανεύονται γι' αυτά γιατί έχουν ιστορία. Και όπως μου είπε ''αυτό τα κάνει να είναι ακόμα πιο πολύτιμα απ' ότι ήταν πριν''.
Μέχρι σήμερα σκέφτομαι πόσα πράγματα έχω πετάξει. Και πόσο το φλιτζανάκι αυτό που είχα αγοράσει τότε μοιάζει με τον γάμο. Είναι πολύτιμος, αλλά μπορεί να ραγίσει. Είναι πιο εύκολο να τον διαλύσεις, παρά να τον φτιάξεις...
Δεν θα πω ψέματα! Και εγώ και ο άντρας μου σκεφτήκαμε να χωρίσουμε κάποια στιγμή. Μας φαινόταν πιο εύκολο απ' το να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε τη σχέση μας. Η αγάπη μας όμως ήταν πολύ δυνατή, το ίδιο και η θέλησή μας. Μαζέψαμε τα ''κομμάτια'' μας και τα ενώσαμε.
Γίναμε πάλι ένα και τώρα, απολαμβάνουμε αυτή την ομορφιά. Δεν υπάρχει τέλειος γάμος, αλλά δεν με απασχολεί καθόλου. Γιορτάζω κάθε μέρα τη σχέση μου με αυτόν τον άνθρωπο κι ας φαίνονται τα ραγίσματά μας...
Το ότι παντρευτήκαμε μικροί ήταν η καλύτερη απόφαση που πήραμε ποτέ γιατί μέσα από πολλές διαβαθμίσεις φτάσαμε σ' ένα σημείο να δούμε τη ζωή και τον γάμο μας διαφορετικά, αλλά μαζί!»
Ελεύθερη μετάφραση από κείμενο της Mary Katherine Backstrom
