Η μαμά μας υπήρξε η πρώτη μας δασκάλα. Μας βοήθησε να μάθουμε να γράφουμε και να διαβάζουμε. Τώρα που μεγαλώσαμε και μεγάλωσε και αυτή είναι σειρά μας να τη «διδάξουμε» πώς να χρησιμοποιεί ένα κινητό ή έναν υπολογιστή.
Ήταν δίπλα μας και μας κρατούσε το χέρι, όταν έπρεπε να κάνουμε εμβόλιο. Μας σιγοψιθύριζε λόγια παρηγορητικά και μας έταζε γλυκά και αγκαλιές. Τώρα είμαστε εμείς ο συνοδός της στους γιατρούς και εμείς που την καθησυχάζουμε.
Μας διάλεγε τα ρούχα, μας ψώνιζε και φρόντιζε πάντα να είναι καθαρά και σιδερωμένα. Τώρα, εμείς της κάνουμε δώρα και την παροτρύνουμε να κοιτάζει λίγο περισσότερο την εμφάνισή της.
Ήταν πάντα δίκαιη και φρόντιζε να μας μάθει τη χαρά του «μοιράζομαι» με τ' αδέρφια μας, αλλά και το πώς είμαστε αγαπημένοι. Αυτή η αφοσίωσή της και οι καρποί των κόπων της φάνηκαν αργότερα που μεγαλώσαμε.
Η μαμά ήταν ο άνθρωπος που ήξερε πάντα πού βρίσκεται το καθετί. Από το αγαπημένο μας φούτερ (που ποτέ δεν το βρίσκαμε κι ας ήταν μπροστά στα μάτια μας!), τώρα περάσαμε στο να τη βοηθάμε να βρει τα «χαμένα» κλειδιά και γυαλιά της.
Η σχέση μας είχε πολλές διαβαθμίσεις. Υπήρξαν έντονοι τσακωμοί και διαφωνίες (κυρίως στην εφηβεία) που όμως μας έφεραν πιο κοντά!
«Ζακέτα να πάρεις!»: αυτή φράση στοίχειωσε τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια και να που τώρα, την κυνηγάμε εμείς για να μην μας κρυώσει!
Φωτογραφίες: brightside.me
