«Η γιαγιά μου έλεγε...
Τα παιδιά δεν θέλουν να κοιμούνται σε βρεφική κούνια, που περιβάλλεται από διάφορα παιχνίδια.
Τα παιδιά θέλουν να κοιμούνται δίπλα στο σώμα της μητέρας τους, σε ένα ζεστό, ασφαλές μέρος.
Τα μωρά δεν θέλουν καν να βρίσκονται πάντα σε οριζόντια θέση. Θέλουν να κοιμούνται στο στήθος σας, κάθετα, να αιωρούνται με το νανούρισμα της καρδιάς σας.
Τα παιδιά δεν συνηθίζουν στα χέρια: είναι ήδη γεννημένα συνηθισμένα. Από την αρχή ξέρουν τι τους κάνει να νιώθουν καλά.
Τα παιδιά δεν κοιμούνται όλη τη νύχτα. Ξυπνούν ... Να τρώνε και να μην τρώνε. Για να δούνε ότι είστε δίπλα τους και ότι τους φροντίζετε. Για να διασφαλίσουν την παρουσία σας, που είναι η ασφάλειά τους. Να σας αγγίξουν και να νιώθουν τη μυρωδιά σας, θέλουν να είναι δίπλα σας.
Τα παιδιά δεν θέλουν να πάρουν γάλα από άλλο είδος. Θέλουν το γάλα της μαμάς τους.
Τα παιδιά δεν θέλουν να πιπιλίζουν ένα κομμάτι πλαστικό όλη την ημέρα. Θέλουν να πιπιλίσουν από το στήθος σας, τα χέρια σας, τα δάχτυλά σας.
Τα παιδιά δεν θέλουν να καθίσουν ακίνητα. Θέλουν να κινηθείτε, να περπατήσετε και να περπατήσετε, να τους πάρετε μαζί σας. Το συντομότερο δυνατό, θέλουν να ανιχνεύσουν, να τρέξουν, να πηδήξουν, να εξερευνήσουν, να πάνε οπουδήποτε.
Ναι, τα παιδιά είναι περίεργα από τη φύση τους. Θέλουν και πρέπει να αγγίξουν τα πάντα, ο αισθητικός πλούτος τους αναπτύσσεται από εκεί. Τα παιδιά μαθαίνουν τι ζουν. Αν ακούνε πάντα "όχι", σύντομα θα πουν όχι σε όλα. Εάν φοβάστε, σύντομα θα φοβούνται τα πάντα. Δεν είναι αλήθεια. Τα παιδιά δεν θέλουν να τα αφήσετε. Θέλουν να πάνε μαζί σας παντού, είστε το παράδειγμά τους, η ασφάλειά τους, η σχέση τους, το σύμπαν τους.»
