«Στο πρώτο μου παιδί είχα μια πολύ ομαλή εγκυμοσύνη και μια εύκολη γέννα. Στη λοχεία, πάλι, είχα αρκετή βοήθεια απ’ τη μαμά μου και την αδερφή μου κι έτσι, οι πρώτες δύσκολες μέρες – οι αϋπνίες, η προσαρμογή στον θηλασμό, η ανησυχία με το παραμικρό – πέρασαν σχετικά εύκολα. Τόσο που το πλάνο μου να επιστρέψω στη δουλειά μου πάνω στο δίμηνο έμοιαζε όλο και πιο εφικτό.
Κι έτσι έγινε. Δύο μήνες μετά την ομορφότερη μέρα της ζωής μου, επέστρεφα στο γραφείο, λιγότερο λαμπερή και λιγότερο φιτ, αλλά γεμάτη όρεξη για δουλειά – έτοιμη να ισορροπήσω τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις με εκείνες της μητέρας ενός νεογέννητου, που θηλάζει κιόλας.
Κανείς δεν με είχε προετοιμάσει για το σοκ που με περίμενε. Απ’ την πρώτη κιόλας μέρα, είδα, ένιωσα κι έκανα πράγματα που με τσάκισαν ψυχολογικά, αλλά και σωματικά. Μέχρι σήμερα, δεν πιστεύω ότι έχω περάσει πιο δύσκολες στιγμές στη ζωή μου.
Δεν ήμουν έτοιμη να μείνω μακριά απ’ το μωρό μου
Ό,τι κι αν λένε, δύο μήνες είναι πολύ λίγοι για να “αποχωριστείς” το μωρό σου, να μένεις μακριά του για πολλές ώρες σε καθημερινή βάση. Πέρα απ’ τα πρακτικά, η μεγαλύτερη δυσκολία έγκειται σ’ αυτό που βιώνεις μέσα σου. Πάνω που άρχιζα να δένομαι με το σπλάχνο μου και οι ώρες μαζί του δεν μου έφταναν, έπρεπε να μένω μακριά του για αρκετές ώρες της μέρας. Κατά τις οποίες με πλημμύριζαν οι ενοχές, ενώ κι όταν επέστρεφα σπίτι, δεν μπορούσα να χαρώ το μικρούλι μου πριν κάνω μπάνιο, φάω κάτι και ηρεμήσω πρώτα για να είναι ήρεμο κι εκείνο.
Δεν γίνεται να είσαι παρτ-τάιμ τροφός
Τους πρώτους μήνες, ο θηλασμός είναι μια πολύ σημαντική διαδικασία για το μωρό και τη μητέρα, για την ενίσχυση του δεσμού τους. Όταν άρχισα να δουλεύω, έπρεπε και να κοιμάμαι, οπότε έχανα και κάποιους νυχτερινούς θηλασμούς εκτός απ’ τους πρωινούς. Σταδιακά, η διαδικασία έγινε πιο χρηστική κι ένιωθα ότι ίσως χάνουμε τα συναισθηματικά οφέλη της, κι εγώ και το παιδί. Επιπλέον, έπρεπε να βγάζω γάλα στη δουλειά γιατί το στήθος μου γέμιζε. Οι συνθήκες εκεί ήταν το λιγότερο άβολες γιατί δεν υπήρχε κατάλληλος χώρος, ούτε κατάλληλη στιγμή.
Δεν ένιωθα καλά με την εικόνα μου ότι κι αν φορούσα
Κακά τα ψέματα, όσο κι αν προσέξεις στην εγκυμοσύνη, το σώμα σου «χαλαρώνει» ούτως ή άλλως, για να διευκολύνει τη γέννα. Εγώ δεν είχα πάρει πολλά κιλά, αλλά σίγουρα δεν ήμουν και – κυρίως – δεν ένιωθα όπως πρώτα. Δεν ξέρω αν τα βλέμματα ή τα σχόλια ήταν όσο κακόβουλα τα θυμάμαι, αλλά στα περισσότερα επαγγελματικά περιβάλλοντα, η εικόνα παίζει μεγάλο ρόλο και προκαλεί σχόλια που δεν γίνεται να μην επηρεάσουν μια γυναίκα σε μια πολύ ευαίσθητη περίοδο της ζωής της.
Το εργασιακό περιβάλλον δεν μου φαινόταν πια το ίδιο
Δεν ήμουν ποτέ αρνητική με ένα εργασιακό περιβάλλον που είναι σχετικά αυστηρό και – γιατί όχι – ανταγωνιστικό, αλλά ίσως ήταν επειδή δεν είχα γίνει μάνα. Επιστρέφοντας στο δικό μου, αντιμετώπισα μια αδιαφορία και μια καχυποψία που μου έβγαζε πολύ έντονα την αίσθηση του αριβισμού και της αποξένωσης. Δεν αξίωσα ποτέ ν’ ασχολούνται μαζί μου, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις η ζεστασιά των γύρω σου μπορεί να βοηθήσει πολύ, χωρίς να κάνουν τίποτα το συγκεκριμένο για να σε διευκολύνουν – καμία χάρη ή παραχώρηση. Αυτήν τη ζεστασιά δεν τη βρήκα ποτέ και αυτό με δυσκόλεψε πάρα πολύ τους λίγους μήνες που έμεινα εκεί, πριν ξαναπάρω τα πάνω μου και αναζητήσω την επαγγελματική μου τύχη σε άλλους δρόμους.
Ευτυχώς, μετά τη δεύτερη εγκυμοσύνη μου, είχα την πολυτέλεια να μείνω πολύ περισσότερο στο σπίτι πριν ξαναδουλέψω. Πολλές γυναίκες, όμως, δεν την έχουν και είναι κρίμα να μην έχουν τη στήριξη που θα έπρεπε από τους φορείς, τη νομοθεσία, αλλά και τους εργοδότες τους.»
