Οι μνήμες μου είναι ακόμα εκεί...
...στο εγκαταλειμμένο πέτρινο σπίτι που εξερευνούσαμε κάθε απόγευμα με όλα τα παιδιά του χωριού ψάχνοντας για φαντάσματα και νεράιδες,
Στην θάλασσα όταν παίζαμε με τα μεγάλα κύματα ή όταν κάναμε βουτιές από τον πιο ψηλό βράχο κι έπειτα κοκορευόμασταν πως ήμασταν γενναίοι!
Στα παγωτά που μας αγόραζε κάθε απόγευμα ο παππούς από το καφενείο, και καθόμασταν όλα τα παιδιά μαζί στο προαύλιο της εκκλησίας να τα φάμε.
Στα τζιτζίκια και τα βατράχια που πιάναμε με δυσκολία, ομολογώ, κι έπειτα τα ελευθερώναμε αμέσως για να μην υποφέρουν.
Στα ατέλειωτα μεσημέρια που τα περνούσαμε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι κοιτάζοντας τον καθαρό, γαλάζιο ουρανό.
Στα μυστικά που ανταλλάσσαμε με τους φίλους μας λες κι ήταν τα πιο σημαντικά του κόσμου!
Στα απογεύματα που παίρναμε τα ποδήλατα και φτάναμε μέχρι τη Φαιστό παίζοντας τους μικρούς ντεντέκτιβ.
Στο σούρουπο που το περνούσαμε στο χωράφι και τον κήπο, ποτίζαμε, κόβαμε τα γινωμένα φασολάκια και πεπόνια, ταΐζαμε τις κότες και τα κουνελάκια, μαζεύαμε τ΄αυγά...
... κι έπειτα καθόμασταν στον ίσκιο της μεγάλης ελιάς και τρώγαμε καρπούζι με ανθότυρο και φέτα, λέγαμε αστεία και ανέκδοτα και ζούσαμε μέχρι το μεδούλι την ανεμελιά!
Και πάνω απ'όλα, στην ζεστή αγκαλιά και το γάργαρο γέλιο της γιαγιάς κάθε φορά που γινόταν μια ζημιά ή που ζητούσαμε να μας κάνει ένα χατήρι!
Εκεί θέλω να πάω πάλι....
Να ξαναζήσω τ’ όνειρο και την ανεμελιά της παιδικής μου ηλικίας. Εκεί που έμαθα ποδήλατο, έγδαρα πρώτη φορά τα γόνατά μου, κυλίστικα στο χώμα και τις λάσπες, μεγάλωσα, έδωσα το πρώτο μου φιλί κι έμαθα τι πάει να πει φιλία και αγάπη που κρταά για πάντα.
