Γιατί οι μπαμπάδες είναι πιο χαλαροί απ’ τις μαμάδες (και το χρειαζόμαστε);

Γιατί οι μπαμπάδες είναι πιο χαλαροί απ’ τις μαμάδες (και το χρειαζόμαστε);

Κακά τα ψέματα, απ’ την πρώτη μέρα που επιστρέφουμε απ’ το μαιευτήριο, εμείς είμαστε οι «υστερικές» κι οι μπαμπάδες είναι οι «κουλ» που δεν σαστίζουν με τίποτα, δεν υπερβάλλουν και δεν στέλνουν μύνημα στον παιδίατρο με το παραμικρό. Είναι λίγο εξοργιστικό γιατί η σύγκριση μας κάνει να φαινόμαστε τρελές, αγχωτικές και υποχόνδριες. Είναι όμως και φυσιολογικό για μια μάνα, να ανησυχεί πιο έντονα για έναν άνθρωπο που βγήκε απ’ τα σπλάχνα της, που ήταν κομμάτι του ίδιου του κορμιού της. Αντίστοιχα, είναι φυσιολογικό για τον πατέρα να προσπαθεί αυτομάτως να εξισορροπήσει την κατάσταση με εργαλείο την απόσταση που εκ των πραγμάτων διαθέτει.

Με λίγα λόγια, οι «χαλαροί» μπαμπάδες μας δίνουν λίγο στα νεύρα, τους χρειαζόμαστε, όμως, κιόλας για να μην τρελαινόμαστε όλοι μαζί.

Ο ρόλος τους στο ξεκίνημα είναι υποστηρικτικός

Σ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά και τους πρώτους μήνες της ζωής του παιδιού, ο ρόλος του μπαμπά είναι υποστηρικτικός – κι αυτό είναι εξαιρετική σημαντικό. Η συναισθηματική κατάσταση της μαμάς έχει διακυμάνσεις, οι αντιδράσεις της είναι απρόβλεπτες και η ισορροπία της εύθραυστη. Άρα, ο μπαμπάς πρέπει να διατηρεί την ψυχραιμία του, να την ηρεμεί και να της δίνει την αίσθηση πως, για ότι αμφιβάλλει εκείνη, αυτός είναι σίγουρος. Έτσι, οι μπαμπάδες μπαίνουν στο πετσί του ρόλου και συνεχίζουν και μετά τον πρώτο καιρό.

Δεν καλούνται να κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα

Είναι αλήθεια ότι μια μαμά, ειδικά αν θηλάζει αποκλειστικά, έχει να κάνει τόσα πολλά πράγματα που πρέπει να κάνει πολλά από αυτά σχεδόν ταυτόχρονα – όχι τόσο στην εγκυμοσύνη, αλλά τους πρώτους μήνες με το παιδί, σίγουρα. Στον αντίποδα, ο μπαμπάς συνεχίζει τη ρουτίνα του, αφαιρώντας λίγο ύπνο και φρεσκομαγειρεμένο φαγητό και προσθέτοντας μερικές νυχτερινές αλλαγές πάνας και λίγο ποιοτικό χρόνο με το μωρό. Κοντολογίς, μπορεί να γκρινιάξει λίγο, αλλά να χάσει τον μπούσουλα… αποκλείεται.

Είναι πιο ανεκτικοί στην ακαταστασία

Ένα αναπόφευκτο χαρακτηριστικό του σπιτιού μετά τον ερχομό ενός παιδιού είναι η μόνιμη ακαταστασία, την οποία καμία νέα (ή έμπειρη) μαμά δεν μπορεί να αποτρέψει – εκτός κι αν έχει τη γιαγιά καθημερινά στο σπίτι. Κι όταν μια νοικοκυρά δεν μπορεί να συμμαζέψει το σπίτι της, είναι φυσιολογικό να «τρελαίνεται». Για τους περισσότερους άντρες, όμως, η ακαταστασία δεν είναι κάτι το φοβερό κι έτσι οι μπαμπάδες μπορούν να την ανεχτούν χωρίς να μπουχτίζουν ή να χάνουν την ψυχραιμία τους.

Κάθε επιπλέον δουλειά που κάνουν ακούνε μπράβο

Πέρα απ’ το ότι έχει να κάνει πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα, μια μαμά έχει να ανταποκριθεί και σε συγκεκριμένες προσδοκίες που το περιβάλλον της συχνά πυκνά της υπενθυμίζει – έστω και καλοπροαίρετα. Για τον μπαμπά πάλι, οι προσδοκίες είναι άλλες και δεν τον βαράινουν τόσο πολύ στους ώμους. Επιπλέον, για ό,τι περισσότερο κάνει από όσα του ζητάνε, μόνο «μπράβο» ακούει και όλοι τον καμαρώνουν. Πώς, λοιπόν, να μην είναι πάντα χαλαρός κι έτοιμος να κάνει το κάτι παραπάνω χωρίς γκρίνια. 

Εμφανίζονται όταν οι μαμάδες έχουν απηυδήσει

Ας το παραδεχτούμε, η κούραση φέρνει νεύρα και τα νεύρα φέρνουν κι άλλα νεύρα. Οι μαμάδες που λειτουργούν στα κόκκινα, δεν έχουν ποτέ την ευκαιρία να αποφορτιστούν και να «μηδενίσουν» παρ’ ότι οι ιδιαίτερες στιγμές με το παιδί μπορούν να γίνουν αρκούντως χαλαρωτικές. Έτσι, οι μπαμπάδες σκάνε μύτη όταν οι μαμάδες έχουν φτάσει στο αμήν και αναλαμβάνουν τον ρόλο του... πυροσβέστη. Και εδώ που τα λέμε, οι πυροσβέστες (εκτός από καλοί στο τάβλι) είναι και οι ήρωες της εποχής μας. 

v