«Πριν γνωριστώ με τον σύντροφό μου είχα κάνει δύο μακροχρόνιες σχέσεις στη ζωή μου, αλλά τέλειωσαν άσχημα και μου άφησαν μια τρομερή φοβία για τις επόμενες. Αναρωτιόμουν σοβαρά αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που θα μου φερόταν όπως λαχταρούσα – αλλά και όπως αξίζει σε κάθε γυναίκα.
Τότε μπήκε στη ζωή μου ο άντρας μου και όσα ακολούθησαν ήταν αναπάντεχα για μένα. Ήταν ευγενικός και γαλαντόμος και έδειχνε αληθινό ενδιαφέρον για τη ζωή και τις σκέψεις μου. Με κέρδισε σχετικά γρήγορα και όταν καταλάβαμε ότι αγαπιόμαστε, η καθημερινότητά μας έγινε ονειρική, ώσπου αποφασίσαμε να ενώσουμε τις ζωές μας με τα δεσμά του γάμου.
Η αλήθεια είναι ότι και πάλι, εγώ είχα τους φόβους μου πως ο γάμος και η ρουτίνα μπορεί να χαλάσει αυτό που είχαμε. Διαψεύστηκα, όμως, αφού ο σύζυγός μου παρέμεινε ενθουσιώδης και βρήκε νέους τρόπους να μου δείχνει πόσο με αγαπάει καθημερινά. Το όνειρο συνεχίστηκε.
Κι ύστερα, μετά από τρία υπέροχα χρόνια γάμου – σαν παρατεταμένος μήνας του μέλιτος – ήρθε το παιδί. Κι ο αγαπημένος μου ανέβασε κι άλλο τον πήχη...
Ο σύντροφός μου είναι ένας άνθρωπος που κάνει τα πάντα με μεράκι και ριχνεται ψυχή και σώμα σε ότι αγαπά. Αυτό ήταν άλλωστε ένα από τα πράγματα που με έκαναν να τον αγαπήσω.
Όταν έμεινα έγκυος, λοιπόν, στάθηκε δίπλα μου στα πάντα και μάζεψε ότι πληροφορία υπήρχε για να είναι σίγουρος ότι θα κάνουμε τα σωστά βήματα (εξετάσεις, σεμινάρια κλπ.) Στη γέννα, πάλι, έδωσε ό,τι βοήθεια μπορούσε και φυσικά, με στηριξε απίστευτα τις ατελείωτες ώρες που περίμενα, αλλά και τα κρίσιμα λεπτά που σφάδαζα απ’ τους πόνους. Δεν θυμάμαι πολλά, αλλά, πέρα από τη μαγική στιγμή με το μωρό μου στην αγκαλιά, η εικόνα του να αγωνιά, να φωνάζει, να κλαίει και να χαίρεται είναι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη και την καρδιά μου.
Όπως είναι και μια άλλη στιγμή, από τις πρώτες στο σπίτι με το μωρό μας. Ήταν 3 τα ξημερώματα κι ήμουν ένα ράκος από τους αλεπάλληλους θηλασμούς. Προσπαθούσα να κοιμήσω τη μικρή, αλλά εκείνη τίποτα.
Ο άντρας μου ξύπνησε απ’ το κλάμα, με είδε να μισοκοιμάμαι και πήρε τη μικρή απαλά από τα χέρια μου. Μου έδωσε ένα φιλί κι έσπρωξε το μαξιλάρι για να είμαι πιο άνετα. Και με το μωρό αγκαλιά, άρχισε να πηγαίνει πέρα δώθε στο δωμάτιο σιγοτραγουδώντας ότι του ‘ρχόταν. Δεν ξέρω τι έγινε – αφού κοιμήθηκα με τη μία – αλλά μετά από 2 ώρες, που ξύπνησα με έντονη ανησυχία, εκείνος ήταν δίπλα στη μικρή που είχε κοιμηθεί και μας χάζευε και τις δύο, μισοκοιμισμένος και χαμογελώντας.
Θυμάμαι να τον κοιτάζω και να σκέφτομαι ότι δεν μπορεί να είναι τόσο υπέροχος, ότι μάλλον ονειρεύομαι.
Ήταν μια στιγμή συνηθισμένη, σαν πολλές που έχουμε ζήσει από τότε. Κι όμως, για μένα είναι ξεχωριστή, γιατί εκείνη τη στιγμή τον ερωτεύτηκα ακόμη περισσότερο. Άρχισα από τότε να βλέπω ακόμη πιο βαθιά μέσα του, όλα όσα έκρυβε στην καρδιά του κι όλα όσα ήταν ικανός να δώσει σ’ εκείνους που αγαπά. Σε μένα και την κόρη μας.
Με βοήθησε με τον θηλασμό – δεν ξέρω αν θα έβγαζα τον πρώτο μήνα χωρίς εκείνον –, με στήριξε όταν επέστρεψα στη δουλειά και δεν μ’ άφησε ποτέ να τα παρατήσω, ακόμη κι όταν του φώναζα γιατί νόμιζα ότι έχουμε χάσει τον έλεγχο ή πίστευα πως δεν είμαστε οι καλύτεροι γονείς για το παιδί μας.
Άλλαξε εκατοντάδες πάνες κι έφτιαξε εκατοντάδες γεύματα για το παιδί, έπαιξε ώρες ατελείωτες μαζί της και δεν έπαψε ποτέ να είναι ο πιο γλυκός σύζυγος του κόσμου. Και φυσικά, ο πιο γλυκός πατέρας του κόσμου.
Και συνεχίζω να είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί του, για όλα αυτά, αλλά και για όλες τις ευχάριστες εκπλήξεις που έχει ακόμη για μένα!»
