Tην συγκλονιστική φωτογραφία συνοδεύει η εξής λεζάντα:
«Δεν είναι όλες οι καραντίνες ίδιες.
Οι άνθρωποι αυτοί μου επέτρεψαν να φωτογραφίσω το μοναδικό παράθυρο της ημιυπόγειας γκαρσονιέρας τους, τα είπαμε και λίγο.
Το σπίτι είναι 28 τετραγωνικά,η σύζυγος δούλευε σε καφετέρια που τώρα είναι κλειστή, ο σύζυγος απολύθηκε λίγο πριν ξεκινήσει αυτή η κρίση, δούλευε σε εταιρεία security & ακόμα περιμένει την αποζημίωσή του.
Έχουν 2 παιδιά 3 & 9 ετών.Έχουν μία τηλεόραση παμπάλαια, δεν έχουν internet, έχουν όμως ένα κινητό τηλέφωνο,το δεύτερο είναι κομμένο. Ευτυχώς ο Δήμος τούς φέρνει φαγητό και είδη πρώτης ανάγκης καθημερινά. Δεν τους έχει πάρει κανείς συνέντευξη, δεν έχουν παίξει και σε σποτάκια για το "Μένουμε σπίτι".
UPDATE: Πριν λίγο με ενημέρωσε ο σύζυγος πως αύριο ξαναπιάνει δουλειά,κάποιος καλός φίλος από εδώ μέσα θα τον προσλάβει.Τον ενημέρωσα για τις πολύ συγκινητικές αντιδράσεις σας,σας ευχαριστεί και σας παρακαλεί να βοηθήσετε όποιον γείτονά σας έχει ανάγκη.Σας ευχαριστώ κι εγώ.»
Τα λόγια είναι περιττά και η συγκεκριμένη φωτογραφία πρέπει να είναι αυτό που λέμε τροφή για σκέψη και ένα έναυσμα για να βοηθήσουμε όπως μπορεί ο καθένας τους συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη. Και το κυριότερο, ας πούμε ένα ευχαριστώ για όλα όσα έχουμε!
