«Θυμάμαι όταν ήσουν 2 χρονών και σε πήγαινα στην παιδική χαρά που βρισκόταν δίπλα απ’ το σπίτι που νοικιάζαμε τότε. Ήσουν πανέμορφη με τα ξανθά μπουκλάκια και τα ροζ μάγουλά σου. Το γέλιο σου ήταν βαθύ και δυνατό όταν έκανες τσουλήθρα και μου προκαλούσε ένα αίσθημα απέραντης ευφορίας.
''Δεν έχει πάρει τα χρώματά σας. Μοιάζει στον μπαμπά της;'' :με ρώτησε κάποια στιγμή μια άλλη μαμά.
Μια απλή ερώτηση που απαιτούσε μια περίπλοκη απάντηση. Γιατί μπορεί να είμαστε οι γονείς σου με όλη την σημασία της λέξης, αλλά δεν ήσουν το παιδί που γεννήθηκε από εμάς! Είσαι ωστόσο το παιδί της καρδιάς μας.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που σε υιοθετήσαμε. Ήσουν μόλις ενός έτους και το πιο όμορφο πλάσμα που είχα αντικρίσει στη ζωή μου. Σε ήθελα πριν ακόμα σε γνωρίσω. Σε αγάπησα πριν ακόμα γίνω η μαμά σου.
Μπορεί να μην σε γέννησα, αλλά ξενύχτισα παρηγορώντας σε όταν υπέφερες από κολικούς. Ήμουν εκεί να σου δώσω το γάλα σου, να σε νανουρίσω και να σε φιλήσω τρυφερά στο μέτωπο.
Μπορεί να μην σε γέννησα, αλλά εμένα είπες ''μαμά'' και ας άργησες να μιλήσεις. Εγώ σου διάβαζα, σε έπαιζα και σου μάθαινα τραγουδάκια.
Μπορεί να μην σε γέννησα, αλλά ήμουν δίπλα σου στα πρώτα σου βήματα, στα διαβάσματα του σχολείου, στις αποτυχίες και τις επιτυχίες.
Και ξέρεις κάτι ακόμα; Μπορεί να μην μου μοιάζεις εξωτερικά αλλά βλέπω αρκετές ομοιότητες στον χαρακτήρα μας. Και δεν σου κρύβω ότι νιώθω απέραντη ευτυχία γι’ αυτό!
Τα ''σ’αγαπώ''σου έχουν τεράστια επίδραση σε μένα και τον πατέρα σου. Μας κάνουν περήφανους και μας γαληνεύουν μ’ έναν τρυφερό και μαγικό τρόπο.
Φοβόμουν πολύ την αντίδρασή σου όταν μάθαινες πως δεν είμαστε οι βιολογικοί σου γονείς, όμως εσύ είπες απλά ''ναι οκ, αλλά εσύ είσαι η μαμά μου και εσύ ο μπαμπάς μου'' δείχνοντας μία εμένα και μία τον πατέρα σου… Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα. Αλήθεια! Η απάντησή σου ήταν λυτρωτική.
Μπορεί να μην είμαι η βιολογική σου μαμά, αλλά η συγκίνηση, η ευτυχία και τα δάκρυα χαράς όταν σε κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου ήταν σαν της μητέρας που μόλις γέννησε το μωρό της.
Γιατί είσαι το δικό μου παιδί, το παιδί της καρδιάς μου και θα σε λατρεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Και δεν με νοιάζει που δεν βίωσα το θαύμα της εγκυμοσύνης και της γέννας. Αρκεί που μπόρεσα να σε μεγαλώσω. Μου φτάνει…»
