Μας είπαν πως οι γυναίκες κλαίνε γιατί αυτή είναι η φύση τους, μα δεν ανέφεραν ότι τα δάκρυα είναι δείγμα δύναμης και θάρρους. Δεν είναι εύκολο να παραδέχεσαι τα λάθη ή τον πόνο σου, να τον αφήνεις να ξεσπά κι έπειτα να γίνεσαι θεριό που κάμπτει όλα τα εμπόδια.
Μας είπαν πως πρέπει να είμαστε πάντα όμορφες και περιποιημένες, μα ξέχασαν να μας πουν πως η ομορφιά δεν βρίσκεται στο κόκκινο κραγιόν και τα βαμμένα νύχια, μα στην ευγένεια, την τρυφερότητα και την καλοσύνη που κρύβουμε στην καρδιά μας.
Μας είπαν πως θα φροντίζουμε την οικογένειά μας γιατί πρέπει, αλλά κανείς δεν βρέθηκε να πει πως αν δεν φροντίσουμε πρώτα τον εαυτό μας και αν δεν τον κάνουμε να χαμογελά, δεν θα μπορέσουμε να φροντίσουμε κανέναν άλλον.
Μας είπαν πως θα γεννήσουμε παιδιά, μα δεν μας προειδοποίησαν πως μαζί με τα παιδιά μας θα ξαναγεννηθούμε κι εμείς, θα έρθουμε στον κόσμο σαν μητέρες και χρειαζόμαστε χρόνο μέχρι να βρούμε εκ νέου τα πατήματά μας.
Μας είπαν πως το σώμα μας είναι αμαρτωλό και πρέπει να το κρύβουμε, μα δεν ανέφεραν ότι μας ανήκει, ότι είναι μόνο δικό μας κι ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να το ακουμπά χωρίς τη συγκατάθεσή μας.
Μας είπαν άσχημες και χοντρές, κορόιδεψαν τις ραγάδες και χλεύασαν τις ατέλειές μας, μα ξέχασαν να μας που ότι η μητρότητα πάει πακέτο με ραγάδες και πως οι ατέλειες που έχουμε είναι κομμάτι μας και πρέπει να τις αγαπάμε.
Μας είπαν πως είμαστε ευάλωτες και χρειαζόμαστε την προστασία κάποιου άντρα, μα ξέχασαν να μας πουν ότι είμαστε ο βράχος που όλοι οι άλλοι ακουμπούν επάνω του για να ξεκουραστούν.
Μας είπαν πως έχουμε ισότητα, αλλά ξέχασαν να αναφέρουν όλες τις ανισότητες στην εργασία, το σπίτι, τα παιδιά…
Ξέχασαν να μας πουν πως δεν είναι ΜΌΝΟ γυναικεία υποχρέωση τα άπλυτα πιάτα στον νεροχύτη, τα άρρωστα παιδιά που κλαίνε, τα λεφτά που πρέπει να συμπληρώσουν τον οικογενειακό λογαριασμό, οι κοινωνικές εκδηλώσεις, τα ψώνια ή το ήρεμο κλίμα στο σπίτι.
Δεν μίλησε κανείς για όλες τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε σε έναν κόσμο φτιαγμένο από (και για τους) άντρες.
Δεν είπαν ότι η ευτυχία μας δεν έγκειται σε εκείνον που θα μας προστατεύει, αλλά σ’ εκείνον που θα μας σέβεται και πως θα μας αγαπά.
Δεν είπαν πως έχουμε τη δύναμη ν’ αλλάξουμε τον κόσμο.
Δεν είπαν τίποτα. Τα ανακαλύψαμε όλα μόνες μας αλλά εμείς δεν θα ξεχάσουμε να τα πούμε στις κόρες, στις μαθήτριες, στις ανιψιές, στις βαφτιστήρες μας και σε όποιο άλλο κορίτσι συναντούμε...
