Γεννημένη στην Αθήνα το 1923, από πατέρα Κρητικό και μητέρα Σαμιώτισα, η Άλκη Ζέη ξεκίνησε να γράφει από μικρή ηλικία – απ’ το γυμνάσιο ακόμη – και τα διηγήματά της δημοσιεύτηκαν σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής. Νεαρή κοπέλα ακόμη, βιώσε την γερμανική κατοχή και συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία.
Συνέπεια της δράσης της, ήταν να περάσει αρκετά χρόνια της ζωής της μακριά απ’ την Ελλάδα, ως πολιτική πρόσφυγας, μαζί με τον σύζυγό της Γιώργο Σεβαστίκογλου και τα δύο παιδιά τους. Εκείνα τα χρόνια, μπήκε και ο σπόρος για το πρώτο της βιβλίο, το «Καπλάνι της βιτρίνας», που την καθιέρωσε ως συγγραφέα και αποτελεί σήμερα ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας παιδικής λογοτεχνίας.
Όπως μας εξιστόρησε και η ίδια, στην συνέντευξή της στο mama365:
«Η κόρη μου γεννήθηκε στην Τασκένδη και ο γιος μου στη Μόσχα. Όταν η κόρη μου ήταν 12 και ο γιος μου 8, γυρίσαμε στην Ελλάδα κι έπειτα, στη χούντα, ξαναφύγαμε για τη Γαλλία. Οι αλλαγές που βίωσαν τα παιδιά ήταν πολλές αλλά σκέφτονται τα παιδικά τους χρόνια πολύ ευχάριστα. Κι ο λόγος είναι πως, αν και τρέχαμε όλη μέρα, ήμασταν πάντα δίπλα τους. Έπαιζα πολύ μαζί τους, τους διάβαζα και τους έλεγα ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια στη Σάμο. Έτσι γεννήθηκε και το πρώτο μου βιβλίο, “Το Καπλάνι της Βιτρίνας”. Καθόμουν στην κουζίνα ενώ πρόσεχα το φαγητό και έγραφα αυτές τις ιστορίες. Ο άντρας μου, πάλι, αναλάμβανε τα δύσκολα. Φροντίζαμε πάντα να είμαστε όλοι μαζί. Ο πυρήνας της οικογένειάς μας έμενε σταθερός.»
Η Άλκη Ζέη έζησε μια ζωή γεμάτη εμπειρίες και εικόνες, τις οποίες δεν σταμάτησε ποτέ να μεταφέρει στους μικρούς και μεγάλους αναγνώστες της, ακόμη και στα βαθιά της γεράματα.
Το 2013 κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» όπου σκιαγραφεί τα πρώτα 25 χρόνια της ζωής της, αυτά που καθόρισαν κατά πολύ την προσωπικότητα και την μετέπειτα πορεία της, ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο. Το 2017 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων «Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;» και το 2019, μας χάρισε το «Ένα παιδί απ’ το πουθενά», μια ιστορία ολόφρεσκη όπως η ματιά της, γραμμένη με τη φωνή ενός παιδιού που αφηγείται την περιπέτεια του να μεγαλώνεις στην εποχή μας.
Εμείς, στην γλυκύτατη γυναίκα, μητέρα και γιαγιά που σημάδεψε τα παιδικά μας χρόνια, ευχόμαστε καλό ταξίδι! Θα μείνει για πάντα μαζί μας μέσα από τα βιβλία της που δεν θα λείψουν ποτέ από τις βιβλιοθήκες των παιδιών, όποια μορφή και αν έχουν αυτές.
