Εντοπίστε ποιο είναι το «κουμπί» σας
Ξεκινήστε προσπαθώντας να βρείτε τι είναι εκείνο που σας «βγάζει απ’ τα ρούχα σας», το κομβικό σημείο σε κάθε συζήτηση με το παιδί, στο οποίο η υπομονή σας εξανεμίζεται ως διά μαγείας και υψώνετε τους τόνους χωρίς επιστροφή. Έχει να κάνει με μια συγκεκριμένη αντίδραση του παιδιού; Με την ώρα της ημέρας; Με το αν έχετε φάει ή αν έχετε τελειώσει τη δουλειά σας; Με το αν σας έχει πάει καλά η μέρα;
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να εντοπίσετε πότε εξαντλούνται τα όριά σας, ώστε να αποφεύγετε συστηματικά να συζητάτε «καυτά» θέματα όταν ισχύει η παραπάνω συνθήκη.
Καταγράψτε τις αντιδράσεις σας μετά την «έκρηξη»
Προσπαθείστε να δείτε τα πράγματα από μια απόσταση, ώστε να καταγράψετε τις συνήθεις αντιδράσεις σας από τη στιγμή που χάνετε τον έλεγχο: τη γλώσσα του σώματός σας, τις φράσεις που χρησιμοποιείτε, τους παλμούς και τις αναπνοές σας, αν ιδρώνετε ή μπερδεύετε τα λόγια σας, τι σκέψεις περνούν απ’ το μυαλό σας. Νιώθετε λες και το παιδί δεν σας ακούει ποτέ του, οτιδήποτε κι αν του ζητήσετε; Ή μήπως νιώθετε λες και είστε ο μόνος από τους δύο γονείς που πρέπει να τσακωθεί για να γίνει αυτό που λέει;
Ακούγονται πολλά, αλλά είναι όλα κομμάτια ενός παζλ που θα σας βοηθήσει πολύ. Θα δείτε τη συνολική εικόνα, θα βάλετε τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις και θα αναπτύξετε ισχυρά «αντισώματα» στην τοξική συμπεριφορά που σας κυριεύει.
Καταστρώστε ένα σχέδιο δράσης
Μόλις αποκτήσετε μια εικόνα του πότε και με τι μορφή έρχεται η «έκρηξη», το επόμενο βήμα είναι να σκεφτείτε το πως θα διατηρήσετε την ψυχραιμία σας και, μαζί, τον έλεγχο της κατάστασης.
Για παράδειγμα, εξετάστε το ενδεχόμενο να κάνετε μια παύση λίγων λεπτών, να παίρνετε μερικές βαθιές ανάσες και να επιστρέφετε στην κουβέντα λίγο αργότερα. Σκεφτείτε επίσης πώς μπορείτε να καθοδηγείτε εσείς τη συζήτηση και πώς θα την τελειώνετε πιο γρήγορα, πριν φτάσετε τα όριά σας. Κάντε μια λίστα με τις συνήθεις απαντήσεις ή αντιδράσεις του παιδιού, ξεχωρίστε εκείνες που σας εξοργίζουν και σκεφτείτε τον καλύτερο τρόπο να απαντήσετε χωρίς να ανεβάσετε τους τόνους. Μπορείτε, επίσης, να λάβετε προληπτικά μέτρα, όπως το να αποφεύγετε τις κόντρες τις ώρες που είστε κουρασμένοι ή να προγραμματίσετε μια ρουτίνα χαλάρωσης λίγο πριν.
Για την περίπτωση να εκραγείτε ξανά, εξοικειωθείτε με το ενδεχόμενο να ζητήσετε μια συγνώμη απ’ το παιδί και να συνεχίσετε από εκεί που χάσατε τον έλεγχο. Η παραδοχή ενός σφάλματος τη στιγμή που γίνεται δεν είναι ήττα, αλλά μια ευκαιρία να αποτρέψετε το αδιέξοδο και να διδάξετε στο παιδί πως είναι σωστό να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τα λάθη μας.
Σε κάθε περίπτωση, μην ξεχνάτε ότι η υπομονή είναι, πρωτίστως, ζήτημα θέλησης και αυτοελέγχου και όχι κάτι που είτε διαθέτουμε σε αφθονία είτε όχι.
Αν είστε ιδιαίτερα ευέξαπτοι ή ταράζεστε με το παραμικρό, βρείτε τη ρίζα της κατάστασης και κάντε κάτι γι’ αυτό, πριν επηρεάσει τον τρόπο που νουθετείτε τα παιδιά σας. Και μην τα βάζετε με τον εαυτό σας κάθε φορά που χάνετε την υπομονή σας, αφού πρόκειται για μια «μάχη» που δεν τελειώνει ποτέ. Το σημαντικό είναι να αναγνωρίζετε τι πρέπει να κάνετε και να επιμείνετε σ’ αυτό, ώσπου να αντιμετωπίζετε τα παιδιά με ηρεμία και καθαρό μυαλό.
