Σε συνέντευξή του, ο Βασίλης αποκαλύπτει ότι ξεκίνησε κατασκευάζοντας απλά προγραμματάκια (παιχνίδια) σε μια σελίδα του MIT: «Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η αγάπη μου για τους υπολογιστές, δηλαδή η περιέργειά μου να μάθω τι κρύβεται πίσω από τη λειτουργία τους.»
Το σχολείο του Βασίλη παρότρυνε στους γονείς του να τον βοηθήσουν να καλλιεργήσει την κλίση του κι εκείνοι φρόντισαν να λάβει την εκπαίδευση που έπρεπε, και στη Λάρισα όπου έμενε τότε, αλλά και αργότερα, όταν μετεγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Με την ενθάρρυνσή τους, αλλά και του δασκάλου του, ο Βασίλης πήρε μέρος στον διαγωνισμό που θα τον έστελνε στην Ολυμπιάδα.
Φυσικά, η ζωή ενός πρωταθλητή, ακόμη και… ρομποτικής, δεν είναι εύκολη. Περιλαμβάνει πολλές ώρες προπόνησης και προγραμματισμού, αλλά και αρκετό άγχος: «Το άγχος είναι ένα συναίσθημα με το οποίο έχω μάθει πλέον να ζω. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μου αλλά και κατά τη διάρκεια των διαγωνισμών που έχω συμμετάσχει με κατέκλυζε, έτσι έμαθα να το διαχειρίζομαι και να το κάνω δημιουργικό, γεγονός το οποίο θεωρώ ως πολύτιμο εφόδιο για τη ζωή μου.»
Τελικά, η σκληρή δουλειά απέδωσε και ο Βασίλης πήρε το μετάλλιο, μαζί μ’ ένα πολύτιμο μάθημα: «Ήταν ένα όνειρο. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως ο τολμών νικά!»
Μετά την επιτυχία του, ο Βασίλης δημιούργησε ένα κανάλι στο YouTube όπου μοιράζεται βιντεάκια ρομποτικής το κοινό του που μεγαλώνει. Το επόμενο βήμα είναι η συμμετοχή στην Ολυμπιάδα του Τορόντο, ενώ στο μέλλον, βλέπει τον εαυτό του να τελειώνει το πολυτεχνείο και να μεταβαίνει στις ΗΠΑ για ένα μεταπτυχιακό στο ΜΙΤ, απ’ την ιστοσελίδα του οποίου ξεκίνησαν όλα.
Εμείς του στέλνουμε ένα τεράστιο μπράβο κι ελπίζουμε με την πορεία του να εμπνεύσει πολλά παιδιά της ηλικίας του να κυνηγούν τα όνειρά τους, σε όποιον τομέα κι αν θέλουν να δραστηριοποιηθούν.
Πηγή: athensvoice.gr
