Τι λέει η Άννα Τιρικανίδου από την εμπειρία της
Στα 9 χρόνια που ασκώ καθήκοντα διευθύντριας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, έχω συμβουλέψει περίπου 50 γονείς μαθητών, να επισκεφθούν ειδικό (κοινωνικό λειτουργό ή ψυχολόγο), προκειμένου να βοηθηθούν τα παιδιά τους. Το έκανα, αφού εξήντλησα όλα τα περιθώρια παρέμβασης από την πλευρά του Συλλόγου Καθηγητών και με βαριά καρδιά. Αφιέρωσα αμέτρητες ώρες, εντός κι εκτός ωραρίου μου, ν' ασχολούμαι με τους εν λόγω μαθητές, σε σημείο που ένιωθα ενοχές, γιατί δε μου περίσσευε ποιοτικός χρόνος για τους υπόλοιπους μαθητές.
«Περίπου 30 γονείς με εξύβρισαν και με απείλησαν με αναφορά»
Είμαι φύσει και θέσει υπομονετικός άνθρωπος και δεν παραδίδω αμαχητί τα όπλα. Από τους 50 γονείς, μόνο δύο ακολούθησαν τη συμβουλή μου. Περίπου 30 γονείς με εξύβρισαν χυδαία και με απείλησαν με αναφορά στην προϊσταμένη αρχή μου. Οι υπόλοιποι 15 απλά διαφώνησαν, γέλασαν ή μου είπαν ότι χρειάζομαι εγώ ψυχολόγο, για την ακρίβεια ψυχίατρο. Όταν η χώρα αποκτήσει το νομικό εκείνο πλαίσιο, το οποίο θα επιτρέπει στον Σύλλογο Καθηγητών, να παραπέμπει στις αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες μαθητές, που χρήζουν αποδεδειγμένα εξατομικευμένης και εξειδικευμένης παρέμβασης, τότε δε θα συμβαίνουν θλιβερά περιστατικά, όπως αυτό που κυκλοφορεί σε βίντεο και δείχνει μαθητή να ουρλιάζει σε βάρος καθηγήτριάς του και να την απειλεί χυδαία, κατά τη διάρκεια του μαθήματος σ' ΕΠΑΛ της χώρας.
«Οι συμμαθητές του γελούσαν αμέριμνα...»
Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι οι συμμαθητές του γελούν αμέριμνοι, σπάζοντας πλάκα. Δεν αισθάνθηκε ούτε ΕΝΑΣ την ανάγκη και την ευθύνη, να τον σταματήσει, να παρέμβει πυροσβεστικά, νουθετώντας τον. Λογικά, κάποιος από αυτούς τράβηξε το βίντεο και στη συνέχεια το δημοσιοποίησε, για να εξευτελίσει την καθηγήτρια, χωρίς ν' αναλογιστεί ότι δημοσιοποιεί ένα περιστατικό τραγικής παραβατικότητας.
«Τα ελληνόπουλα μεγαλώνουν δίχως όρια»
Τα ελληνόπουλα μεγαλώνουν δίχως όρια κι ωσάν να είναι κάτι ξεχωριστό, το οποίο προορίζεται να κατοικοεδρεύσει στο σβέρκο όλων ημών, οι οποίοι επιθυμούμε συνειδητά κι αγαπητικά, να εργαστούμε παρέχοντας εκπαίδευση υψηλού (ναι, υψηλού) επιπέδου κι όχι διεκπεραιωτική. Μερικές φορές η μοναξιά της αξιοπρέπειας είναι αποκαρδιωτική και συνθλίβει.
