«Πάει και έρχεται»: συνέντευξη με την σκηνοθέτη Μαριλένα Τριανταφυλλίδου

Πολύ σωστά, το θέμα του έργου δεν αφορά μόνο τους νεαρούς θεατές μας, αλλά τον
κάθε θεατή που θα δει την παράσταση. Αυτό για μας είναι ζητούμενο και φυσική
συνέπεια του ότι δεν κατηγοριοποιούμε το θέατρο σε βρεφικό, παιδικό ή ενήλικο. Έτσι
δεν επιλέγουμε το θέμα μίας παράστασης με βάση την ηλικία των θεατών μας, αλλά με βάση του τί θέλουμε κάθε φορά να επικοινωνήσουμε, τί μας απασχολεί, για τί μας ενδιαφέρει να μιλήσουμε.

Τα οφέλη του θεάτρου είναι πολλά για την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών και οι περισσότερες παιδικές παραστάσεις έχουν διαδραστικό χαρακτήρα. Σε μια βρεφική παράσταση υπάρχει αντίστοιχη αλληλοεπίδραση με τα μικρά; Ένα παιδάκι 1,5 ετών μπορεί να ανταποκριθεί;

Τα οφέλη του θεάτρου είναι πράγματι πολλά, σε όλους. Και πάλι θα πω, δεν υπάρχει
κατηγοριοποίηση αναλόγως της ηλικίας. Από την πρώτη στιγμή της γέννησής μας
είμαστε άνθρωποι, ικανοί και ευαίσθητοι, με πλήρη δικαιώματα. Φυσικά και ένα παιδί 1.5 ετών μπορεί να ανταποκριθεί. Η ευαισθησία, η αντιληπτική ικανότητα, και η ευφυΐα του ανθρώπου στα πρώτα χρόνια της ζωής του ίσως να μην μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη περίοδο στη ζωή του. Η διάδραση δεν είναι προαπαιτούμενο για να μπορέσει να ανταποκριθεί. Για την ακρίβεια, εμείς επιλέγουμε οι παραστάσεις μας να μην είναι διαδραστικές. Η διάδραση υπάρχει, αλλά υπάρχει μετά το τέλος της παράστασης και για πολύ συγκεκριμένο λόγο. Πιστεύω πως είναι πολύ διαφορετική η λειτουργία και επίδραση του θεάτρου σε έναν «θεατή» σε σχέση με κάποιον που βλέπει και δρα μαζί. Και επιπλέον, για μένα, το θέατρο έρχεται να λειτουργήσει διαφορετικά και σαν αντίβαρο στην καθημερινή δράση, που είναι πραγματικά πολύ.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή από την παράσταση; Και ποια σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Δεν ξέρω τί να απαντήσω. Το έργο αυτό το έχω αγαπήσει πολύ και ανυπομονώ να
ξεκινήσουμε και να δω την ανταπόκριση του κόσμου. Έχει πολλές σκηνές που μου
αρέσουν πολύ, άλλες αστείες, άλλες τρυφερές, άλλες ονειρικές. Πραγματικά δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω. Ούτε μπορώ να πω πως κάτι με δυσκόλεψε. Άλλωστε οι «δυσκολίες» είναι που έχουν περισσότερο ενδιαφέρον, είναι αυτές που σε βάζουν σε σκέψη, αναζήτηση και περαιτέρω διερεύνηση, οπότε λειτουργούν περισσότερο σαν ευχαρίστηση τελικά. Σε όλο αυτό, θεωρώ πολύ σημαντική τη συνεργασία μου με τους συντελεστές της παράστασης. Πρόκειται για μία συνεργασία με ανθρώπους επαγγελματίες και πολύ ταλαντούχους. Πραγματικά αισθάνομαι τυχερή, γιατί η δουλειά μας γίνεται σε πολύ δύσκολες συνθήκες, και όλοι οι συνεργάτες μου, και στις δύο παραστάσεις που ανεβάζουμε αυτή την περίοδο, δίνουν τη μέγιστη φροντίδα και προσοχή στη δουλειά τους, κάτι που δεν είναι αυτονόητο.

Με τι συναισθήματα θα θέλατε να φύγουν οι θεατές;

Θα ήθελα να φύγουν με συναισθήματα χαράς και αισιοδοξίας αλλά και με κάποιες
προσωπικές σκέψεις.

Το βρεφικό θέατρο, παρόλο που αρκετοί το αντιμετωπίζουν με κάποια επιφύλαξη, έχει αρχίσει και διαδίδεται ολοένα και περισσότερο. Ποιο είναι το όραμα;

Το θέατρο και η τέχνη είναι για όλες τις ηλικίες και δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με καμία επιφύλαξη. Σε όλο τον κόσμο δημιουργούνται παραστάσεις για όλες τις ηλικίες
πλέον, από την Ευρώπη έως την Αφρική και από την Κίνα έως τη Λατινική Αμερική. Το
γνωρίζουμε πολύ καλά αυτό και έχουμε την τύχη να παρακολουθούμε τί γίνεται και να συνεργαζόμαστε με πολλές ομάδες του εξωτερικού μέσα από τη συμμετοχή μας στο μεγάλο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα Mapping – a map on the aesthetics of performing arts for early years. Βεβαίως και υπάρχει όραμα, υπήρχε από την αρχή που ξεκινήσαμε όταν παρουσιάσαμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα μία παράσταση που απευθυνόταν σε ανθρώπους από 1.5 χρονών. Υπάρχουν πολλές σκέψεις, όνειρα και επιθυμίες που προσπαθούμε να βρούμε τα μέσα για να τα πραγματοποιήσουμε!