«Δεν είναι ωραίο να μαθαίνεις ότι το παιδί σου έχει πέσει θύμα bullying από τους συμμαθητές του – να βλέπεις τα δάκρυά του να τρέχουν βροχή, ενώ εσύ δε βρίσκεις τις λέξεις να το παρηγορήσεις. Συμβαίνει, όμως, όταν μεγαλώνεις ένα παιδί και, ως γονιός, οφείλεις να το αντιμετωπίσεις.
Η κόρη μου έπεσε θύμα bullying. Όχι από εκείνο που οι σημερινοί γονείς έχουν την τάση να βλέπουν με το παραμικρό παιδικό πείραγμα και την παραμικρή κακιούλα - ήταν bullying κανονικό. Ένα αγόρι στο σχολείο τη φώναζε “ηλίθια” και “χοντρή” κάθε μέρα, ζωγράφιζε καρικατούρες της σε διάφορες εκδοχές με τη λέξη “ΧΟΝΤΡΗ” πάνω στο χαρτί. Την κορόιδευε όταν έτρωγε, της έλεγε συνέχεια ότι θα είναι “ηλίθια” και “χοντρή” για όλη της τη ζωή, ώσπου της είπε και για μένα, ότι είμαι χοντρή και θα γίνει κι αυτή σαν κι εμένα.
Η αλήθεια είναι ότι εγώ νιώθω άνετα με το σώμα μου. Στα 44 μου, δεν έχω πλέον τη φόρμα που είχα κάποτε. Αυτό κάποιοι το λένε “χοντρή”, αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Όσο για την κόρη μου, έχει λίγα κιλά παραπάνω, αλλά το σώμα της ακόμη διαμορφώνεται. Αλλά ακόμη και αν δεν ήταν έτσι, ακόμη και αν ήταν υπέρβαρη, κανένα παιδί δεν έχει το δικαίωμα να τη χλευάζει γι’ αυτό. Συνέβη, όμως, και η μικρή μου επηρεάστηκε πολύ.
Τόσο, που δεν μου έλεγε τίποτα για εβδομάδες. Επειδή ντρεπόταν για την εικόνα της κι ένιωθε πως είναι άσχημη. Κι επειδή, ακόμη και τα κορίτσια της παρέας της γελούσαν με τις κακίες του ''δράστη''.
Το χειρότερο είναι πως όταν ανέφερε όσα συνέβαιναν στους καθηγητές της, εκείνοι το έθαψαν. Έπρεπε να τους μιλήσουμε εγώ και ο άντρας μου για να κάνουν κάτι. Στην ουσία όμως, η ζημιά είχε ήδη γίνει. Το κοριτσάκι μας είχε χάσει την αυτοεκτίμησή του.
Η Τζ. Κ Ρόουλινγκ έγραψε κάποτε:
“Όταν ένα παιδί αποκαλεί ένα άλλο παιδί χοντρό, είναι ξεκάθαρα γιατί θέλει να το πληγώσει. Το θυμάμαι να συμβαίνει στο σχολείο από τότε που ήμουν μαθήτρια ώσπου έφτασα να διδάσκω και δεν είχε αλλάξει τίποτα. Και μου έκανε πάντα εντύπωση το πόσο πικρόχολη είναι αυτή η προσβολή και πόσο πετυχαίνει τον στόχο της. Δηλαδή, πόσο χειρότερο είναι να είναι κανείς χοντρός απ’ το να είναι κακεντρεχής, ζηλόφθονος, ρηχός, ματαιόδοξος, βαρετός ή αδίστακτος;
Έχω δύο κόρες που πρέπει να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που ασχολείται υπερβολικά με τη γυναικεία σιλουέτα και ανησυχώ, γιατί δεν θέλω να γίνουν κουφιοκέφαλες, εγωκεντρικές και κόπιες μιας ιδανικής εικόνας. Προτιμώ να γίνουν ανεξάρτητες, ενδιαφέρουσες, ιδεαλίστριες, ευγενικές, αυθεντικές, γυναίκες με άποψη και χιούμορ, παρά να πασχίζουν να είναι... αδύνατες.”
Προσυπογράφω αυτά τα υπέροχα λόγια και αναρωτιέμαι τι έγιναν όλοι οι αγώνες των γυναικών για ίση μεταχείριση στο σπίτι και στη δουλειά και για να μας σέβονται για αυτό που είμαστε αντί να μας επιβάλλουν αυτό που θα ήθελαν να είμαστε. Χρόνια υπερβάσεων και διεκδικήσεων δεν έχουν καταφέρει να εξαλείψουν φαινόμενα σαν κι αυτό, όπου ένα αγόρι αποκαλεί ένα κορίτσι “χοντρό” και αυτομάτως διαλύει την εικόνα που έχει εκείνο για τον εαυτό του. Και την ίδια στιγμή, τα κορίτσια που “γλίτωσαν” όχι μόνο δεν του συμπαραστέκονται, αλλά συμμετέχουν στον χλευασμό.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Είναι όλη αυτή η ενασχόληση με τα social media και τις selfies που έχει κάνει τις νέες γενιές σκληρότερες και πιο εμμονικές με την εικόνα τους; Ή μήπως ούτε εμείς, οι γονείς τους, έχουμε ξεφύγει πραγματικά από εκείνα τα στερεότυπα που θέλαμε να πολεμήσουμε και να εξαλείψουμε κάποτε; Είναι πιθανόν να έχουμε χρησιμοποιήσει πάρα πολλές φορές τη λέξη “χοντρός” ως προσβολή μπροστά τους; Και να έχουμε ομολογήσει ότι νιώθουμε άσχημα βλέποντας το δικό μας σώμα στον καθρέφτη;
Ίσως, λοιπόν, να φταίμε λίγο περισσότερο εμείς απ’ ότι η τεχνολογία. Επειδή μιλάμε για την απώλεια βάρους σαν να είναι επίτευγμα και αντί να χαιρόμαστε όταν τα παιδιά μας επιδεικνύουν θάρρος, δυναμισμό ή επιμονή, πανηγυρίζουμε όταν μας φαίνονται “χαριτωμένα” ή “πανέμορφα”.
Και, προφανώς, όσο επιμένουμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη “χοντρός” ως προσβολή, ο κύκλος της φαυλότητας δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ, όσες γενιές και αν περάσουν.
Και τα παιδιά μας θα ζουν τη ζωή τους με γνώμονα την επιφάνεια αντί για την ουσία.»
Πηγή: scarymommy.com
