Αν, λοιπόν, βρεθείτε κάποια στιγμή στην κερκίδα και νιώσετε την αδρεναλίνη του γονιού-οπαδού να σας πλημμυρίζει, δείξτε εγκράτεια και σύνεση γιατί το μόνο που θα καταφέρετε είναι:
Να κάνετε το κλίμα δυσάρεστο για όλους
Ένας παιδικός αγώνας, ακόμη και αν είναι σε επίπεδο πρωταθλητισμού, δεν παύει να αποτελεί ένα παιχνίδι. Είναι μια καλή ευκαιρία για τα παιδιά να παίξουν το σπορ που αγαπούν και να σφυρηλατήσουν ταυτόχρονα τον χαρακτήρα τους σε συνθήκες λίγο πιο πιεστικές, όπου υπάρχει και το διακύβευμα μιας ήττας – ατομικής ή ομαδικής. Και, φυσικά, είναι ένα αθλητικό γεγονός, μια ευκαιρία να παθιαστούμε κι εμείς ως φίλαθλοι – και ως οπαδοί των παιδιών μας – και ν’ απολαύσουμε το θέαμα απ’ την κερκίδα.
Ένας γονιός που τσακώνεται ή βρίζει διαιτητές και αντιπάλους, όμως, χαλάει το κλίμα και δηλητηριάζει την εμπειρία, τόσο για τους άλλους γονείς όσο και για τον ίδιο. Το χειρότερο, βέβαια, είναι ότι καταστρέφει και την εμπειρία του παιδιού του που είναι πιθανό να νιώσει πολύ άσχημα και να ντραπεί όταν ο γονιός του γίνει το δυσάρεστο θέαμα του γηπέδου – ή του κοινωνικού του περίγυρου, αν γίνει viral.
Να στρέψετε την προσοχή σε εσάς
Όσο και αν ταυτιζόμαστε με τα παιδιά μας που αγωνίζονται στο γήπεδο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλο αυτό γίνεται για ‘κείνα και όχι για εμάς. Κάνουν σπορ, όχι μόνο για να γίνουν πρωταθλητές ή να φέρουν επιδόσεις, αλλά κυρίως για να παίξουν, να το χαρούν, να κοινωνικοποιηθούν, να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, να ενθουσιαστούν, να απογοητευτούν και να διαμορφώσουν σταδιακά έναν δυνατότερο χαρακτήρα σε ένα περιβάλλον πιο ελεγχόμενο από την ενήλικη ζωή.
Όταν ασχημονείτε στην κερκίδα, το μήνυμα που στέλνετε είναι ότι ο αγώνας και η έκβασή του είναι πιο σημαντικά για εσάς απ’ ότι είναι για το παιδί. Και το διακύβευμα είναι η δική σας απογοήτευση περισσότερο, παρά η διαπαιδαγώγηση και η ψυχαγωγία του παιδιού.
Να δώσετε το κακό παράδειγμα
Κάθε γονιός οφείλει να αποτελεί παράδειγμα για όσα φιλοδοξεί να διδάξει στο παιδί του, αφού είναι το βασικό πρότυπό του καθώς εκείνο μεγαλώνει. Όπως στο σπίτι, έτσι και έξω από αυτό – στην παιδική χαρά, στην πλατεία, στο εστιατόριο κλπ. – πρέπει να συμπεριφερόμαστε και να αντιμετωπίζουμε τις διάφορες καταστάσεις, όπως θα θέλαμε να το κάνουν και τα παιδιά μας. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν γονιό που δεν θα ήθελε να καθοδηγεί τα παιδιά του διά του παραδείγματος και να είναι σημείο αναφοράς για ‘κείνα όταν μεγαλώσουν και κάνουν δικά τους παιδιά.
Κι όμως, στις κερκίδες των παιδικών αγώνων συναντάμε συχνά γονείς που κάνουν ακριβώς το αντίθετο, γίνονται παραδείγματα προς αποφυγήν. Ένα παιδί, όμως, δεν το αντιλαμβάνεται αυτό και είναι πολύ εύκολο να ακολουθήσει τη λάθος κατεύθυνση που του δίνει ο γονιός, να θεωρήσει, δηλαδή, ότι δεν πειράζει να είσαι ένας κακομαθημένος φωνακλάς που βρίζει αγνώστους και μικρά παιδιά.
Να υπονομεύσετε τη δουλειά του προπονητή
Όταν ένα παιδί κάνει αθλητισμό – ομαδικό ή ατομικό – αφήνουμε την εκπαίδευση και μαζί τη διαπαιδαγώγησή του στα χέρια του προπονητή. Μέσα στο γήπεδο, είτε πρόκειται για προπόνηση είτε για αγώνα, ο προπονητής είναι ο γονιός των παιδιών και έχει την ευθύνη να είναι δίπλα σε όλα, να τους δίνει σωστές οδηγίες και να διαχειρίζεται τους διαφορετικούς χαρακτήρες που αποτελούν την ομάδα του. Ταυτόχρονα, πρέπει να διαχειρίζεται τις απαιτήσεις των γονιών και να κάνει το καλύτερο για την ομάδα. Είναι ένας πολύπλευρος και δύσκολος ρόλος, ειδικά στις μικρές ηλικίες.
Όταν οι γονείς δεν το αντιλαμβάνονται αυτό και αδυνατούν να συγκρατήσουν τα νεύρα ή τον καταπιεσμένο προπονητή που κρύβουν μέσα τους, δυσκολεύουν τη δουλειά του κανονικού προπονητή, τον φέρνουν σε δύσκολη θέση και υπονομεύουν το κύρος του στα μάτια του παιδιού τους – και όλων των παιδιών.
Με λίγα λόγια, η οπαδική συμπεριφορά και οι απρεπείς αντιδράσεις στους αγώνες των παιδιών μας δεν βοηθούν κανέναν. Αντιθέτως, συντελούν στην αναίρεση όσων μπορούν προσφέρουν στα παιδιά μας οι αθλοπαιδειές και η ευγενής άμιλλα.
