Ζώντας, λοιπόν, αυτές τις ηλικίες τώρα, καταλήγω πως η προεφηβεία είναι πιο δύσκολη από την νηπιακή ηλικία, κι αυτό δεν μας το λέει ποτέ κανείς!
Προσπαθούν να κάνουν την επανάστασή τους ενώ είναι απόλυτα εξαρτημένα από εμάς
Είναι αστείο να βλέπεις κορίτσια ντυμένα στα μαύρα, με συνοφρυωμένο βλέμμα και μια αμηχανία για το σώμα τους που αλλάζει και ψηλώνει να κάθονται να παίζουν με τις κούκλες τους. Κι αυτό ακριβώς είναι η προεφηβεία: η μετάβαση από την παιδικότητα στα πρώτα στάδια της επαναστατικότητας. Τη μία στιγμή έχεις απέναντί σου ένα παιδί, και την επόμενη έναν μεγάλο. Από τη μία τα παιδιά παραμένουν εξαρτημένα από εμάς, ενώ παράλληλα νιώθουν πως δεν θα έπρεπε να είναι. Μία διαρκής πάλη που την μια μέρα τα σπρώχνει στην αγκαλιά μας όπως όταν ήταν μωρά, και την επόμενη δεν θέλουν καν να τους μιλάμε.
Ξεκινά η απομυθοποίηση της μαμάς και του μπαμπά
Στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού, συνειδητοποιείς ξαφνικά πως το μικρό σου αγγελούδι, που πάντοτε σε θαύμαζε και σε αποθέωνε, πλέον σε αμφισβητεί και σταδιακά σε τοποθετεί στις πραγματικές σου διαστάσεις. Μια διαδικασία που, ναι μεν σε καθησυχάζει ότι όλα κυλούν φυσιολογικά και σε αποφορτίζει από το βάρος της δήθεν τελειότητάς σου, αλλά συνάμα πονάει και είναι δύσκολα διαχειρίσιμη. Είναι η στιγμή που πρέπει να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια και να αποδεχτείς πως στα μάτια των παιδιών δεν είσαι πια ο σούπερ ήρωας που έλυνε τα πάντα, αλλά ένας άνθρωπος με αδυναμίες, ευαισθησίες και λάθη.
Το «μανούλα μου» γίνεται «άσε με ρε μαμά»
Κάτι ακόμα που αλλάζει και για το οποίο καμία μας δεν είναι προετοιμασμένη, είναι το «άσε με ρε μαμά»! Εκείνο το γλυκό και τρυφερό «μανούλα», που κάποτε σε έκανε να ξεχνάς όλες τις δυσκολίες και τις αναποδιές, πλέον το λένε σπάνια και μόνο σε ειδικές περιστάσεις! Μπροστά σε φίλους και συμμαθητές δεν επιτρέπονται ούτε τα φιλιά, ούτε οι αγκαλιές. Κάποιες φορές, μάλιστα, τα παιδιά δεν ανέχονται ούτε καν να τους απευθύνεις το λόγο. Άραγε συνηθίζεται ποτέ αυτό;
Δεν ξέρουν τι τους φταίει και νομίζουν πως για όλα φταις εσύ
Μία μεγάλη αλήθεια για αυτήν την ηλικία, είναι πως κάτι τους φταίει αλλά δεν ξέρουν τι. Οι ορμόνες τους κάνουν πάρτι, το σώμα τους αλλάζει, η φωνή τους ακούγεται ξένη, οι σκέψεις τους βαθαίνουν κι ο κόσμος δεν είναι πια η ασφαλής αγκαλιά της οικογένειας, αλλά όλες οι νέες προκλήσεις που τους περιμένουν να τις ζήσουν. Μέσα σε όλες αυτές τις αλλαγές νιώθουν ενθουσιασμό αλλά και ανασφάλεια. Προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο να τις διαχειριστούν και να προετοιμαστούν για την εφηβεία, σαστίζουν και ψάχνουν να βρουν πού θα ξεσπάσουν. Και ως γνωστόν τοις πάσι, η μαμά φταίει πάντα για όλα!
Και μία συμβουλή…
Η μέχρι τώρα εμπειρία μου, μού έχει δείξει πως ο μόνος τρόπος για να διαχειριστείς αυτήν τη δύσκολη κατάσταση, είναι η ψυχραιμία. Διαφυλάσεις όσο μπορείς τα όρια που έχεις θέσει, διαπραγματεύεσαι νέους όρους και στέκεσαι απέναντι στις αλλαγές των παιδιών με υπομονή και αγάπη. Άλλωστε, αυτό είναι το σημαντικότερο που μπορούμε να δώσουμε σε ένα παιδί ανεξάρτητα από την ηλικία του. Την αγάπη μας!
