«Άλλη μία σχολική χρονιά ξεκινάει, μόνο που αυτή την φορά με αφορά άμεσα, καθώς η κόρη μου θα πάει για πρώτη φορά σχολείο. Όταν το συνειδητοποίησα, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι επιτέλους μετά από πολύ καιρό θα έχω χρόνο για τον εαυτό μου. Θα έχω την ευκαιρία να κάνω τις δουλειές μου με την ησυχία μου και να κάνω μπάνιο, χωρίς να πετάγεται το κεφαλάκι της κόρης μου στην πόρτα για να με ρωτήσει αν αργώ.
Δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι αυτές οι σκέψεις με κάνουν και χαμογελώ. Μετά από λίγο, όμως, μια δεύτερη σκέψη έρχεται απρόσκλητη και σβήνει το χαμόγελο από τα χείλη μου: θα είμαι μόνη μου, μακριά από την κόρη μου. Και θα μου λείπει. Θα μου λείπει αφάνταστα πολύ!
Αυτό το μικρό πλασματάκι, που μέχρι χθες με ακολουθούσε παντού σαν να ήταν η σκιά μου, θα ανοίξει τα φτερά του και θα φύγει μακριά μου - έστω και για λίγες ώρες. Πόσα πράγματα θα μου λείψουν…
Τα παιχνίδια μας
Κάθε μέρα θα περνούσαμε αρκετές ώρες της ημέρα παίζοντας και γελώντας. Θα διαβάζαμε παραμύθια και θα τα ζωντανεύαμε στη συνέχεια μέσα από παιχνίδια ρόλων. Θα πίναμε τσάι παρέα με τις κούκλες της και αφού θα τελείωνα με το μαγείρεμα και τις δουλειές του σπιτιού, θα καθόμασταν αγκαλιά στον καναπέ βλέποντας παιδικά, με την μικρή μου να χαχανίζει και να βγάζει μικρά επιφωνήματα ενθουσιασμού. Τώρα ξέρω ότι αυτές οι μοναδικές στιγμές μας θα περιοριστούν και αυτό μου προκαλεί στενοχώρια. Πραγματικά τα παιδιά μεγαλώνουν τόσο γρήγορα…
Οι αυθόρμητες αγκαλιές και τα φιλιά
Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από τις αγκαλιές και τα φιλιά που σου δίνουν με τόση ζεστασιά τα παιδιά σου. Δεν χορταίνω όταν η μικρή μου πέφτει αυθόρμητα στην αγκαλιά μου και μου λέει πως με αγαπάει! Οι αγκαλιές στον καναπέ, τα πεταχτά φιλάκια που μου στέλνει όταν με βλέπει να κάνω δουλειές θα μου λείψουν πολύ. Δεν πιστεύω ότι θα περιοριστούν, αλλά σίγουρα δεν θα είναι τόσο συχνές. Το κοριτσάκι μου μεγαλώνει και σύντομα στον κόσμο της θα μπουν νέα άτομα, φίλοι και φίλες, στους οποίους θα μοιράσει την αγάπη της.
Οι βόλτες μας
Είτε πηγαίναμε στο σουπερμάρκετ, είτε στην παιδική χαρά η κόρη στην διαδρομή κρατούσε το χέρι μου και φλυαρούσε ακατάπαυστα. Γελούσε, απορούσε με οτιδήποτε κέντριζε το ενδιαφέρον της και μετέτρεπε αυτές τις άλλοτε βιαστικές βόλτες σε μαγικές.
Ήταν η μικρή μου βοηθός
Θα είμαι ειλικρινής - σιχαίνομαι τις δουλειές του σπιτιού! Όταν, όμως, έβλεπα την μικρή μου να βάζει την ποδιά της και να με ακολουθεί για να βοηθήσει, δεν μπορούσα να συγκρατήσω το χαμόγελό μου. Ακόμη και αν έπρεπε μετά να συμμαζέψω το χάος που δημιουργούσε η ''καθαριότητά'' της, με γέμιζε χαρά αυτή της η προθυμία. Είμαι σίγουρη πλέον ότι το καθάρισμα θα μετατραπεί σε τεράστια αγγαρεία, τώρα που θα λείπει από το σπίτι.
Όλα είναι πιο όμορφα και φωτεινά όταν έχουμε τα μικρά μας στο σπίτι. Ακόμη και τις στιγμές που ευχόμαστε να είχαμε παραπάνω χρόνο για τον εαυτό μας, μια αγκαλιά και χάδι τους είναι αρκετό για να διώξει όλη την κούραση. Είμαι περήφανη για το κοριτσάκι μου που μεγαλώνει, αλλά θα μου λείψει.»
Πηγή: mamamia.com
