Οι Περσείδες δεν είναι ακριβώς «αστέρια που πέφτουν», αλλά απομεινάρια του κομήτη Σουίφτ-Τατλ που περιπλανώνται στον διαπλανητικό χώρο εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Κάθε καλοκαίρι, η Γη περνά από το σύννεφο σκόνης που έχει αφήσει πίσω του ο κομήτης. Τα μετέωρα κομμάτια μπαίνουν στην ατμόσφαιρά του πλανήτη μας με πολύ μεγάλες ταχύτητες με αποτέλεσμα να καίγονται, λόγω της τριβής, πολύ πριν φτάσουν στο έδαφος αφήνοντας στο μεταξύ τις γνώριμες σε όλους μας εντυπωσιακές λαμπερές ουρές.
Η ονομασία τους προέρχεται από τον αστερισμό του Περσέα επειδή, στο ανθρώπινο μάτι, το μεγαλύτερο μέρος τους μοιάζει να έρχεται από εκείνη την κατεύθυνση.
Η βροχή των Περσείδων είχε παρατηρηθεί από πολύ παλιά, πολύ πριν ανακαλυφθεί ο κομήτης που ευθύνεται γι’ αυτήν και πριν καν να γνωρίζουμε ποια είναι η σύνδεση μεταξύ κομητών και μετεώρων. Οι Κινέζοι αναφέρονται σε αυτήν από τον 1ο αιώνα μ.Χ. κιόλας, ενώ στη ρωμαιοκαθολική Δύση, η βροχή ήταν γνωστή ως τα «Δάκρυα του Αγ. Λαυρεντίου» λόγω σύμπτωσης με τον εορτασμό της μνήμης του.
Κάθε χρόνο, η βροχή είναι ορατή ήδη από τα μέσα του Ιούλη, αλλά φτάνει στην ακμή της το διάστημα 9-14 Αυγούστου που ο ρυθμός με τον οποίο τα «πέφτουν» τα φλεγόμενα θραύσματα του κομήτη ξεπερνάει τα 60 την ώρα (μπορεί να φτάσει και τα 200).
Για να παρατηρήσουμε τα «πεφταστέρια» όσο καλύτερα γίνεται, πρέπει πρώτα-πρώτα να μην έχει συννεφιά και το οπτικό μας πεδίο να περιλαμβάνει ένα μεγάλο τμήμα σκοτεινού ουρανού. Εκ των πραγμάτων, την παρατήρηση δυσκολεύει ο φωτισμός των πόλεων ενώ, φέτος, δεν μας διευκολύνει καθόλου το πολύ φωτεινό αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Σε κάθε περίπτωση, αξίζει τον κόπο να βρείτε το κατάλληλο παρατηρητήριο και να έχετε έτοιμες μερικές εκατοντάδες ευχές!
