«Εμείς οι γυναίκες υπεραναλύουμε τα πάντα. Είναι στη φύση μας- πώς να το κάνουμε! Σκεφτόμαστε και αναλύουμε κάθε πτυχή της ζωής μας και προσπαθούμε να αποκτήσουμε έναν υποτυπώδη έλεγχο πάνω σε αυτήν. Έτσι λειτουργούσα και εγώ μέχρι που έγινα μητέρα. Βέβαια, όταν ήθελα να χωρίσω, η υπερανάλυση μάλλον δυσκόλεψε την κατάσταση μου παρά με βοήθησε. Είχα τόσες ανασφάλειες!
Είμαι καλή μητέρα;
Είμαι καλό παράδειγμα για την κόρη μου;
Η απάντηση δυστυχώς ήταν «όχι». Κάπου μέσα στα χρόνια ένιωθα περισσότερο πικραμένη μέσα στον γάμο μου παρά ευτυχισμένη. Με τον άντρα μου είχαμε απομακρυνθεί και από ένα σημείο και μετά με εκνεύριζε ακόμη και η παρουσία του μέσα στο σπίτι. Δεν αντέχαμε ούτε να βρισκόμαστε στο ίδιο δωμάτιο. Ήθελα να λείπω από το σπίτι-ακόμη κι αν αυτό σήμαινε ότι θα καθόμουν στη δουλειά περισσότερες ώρες.
Κάποιες φορές έπαιρνα την κόρη μου και κάναμε μεγάλους περιπάτους στο πάρκο της γειτονιάς. Άλλοτε πάλι, μόλις την έβαζα για ύπνο, έβγαινα να κάνω μια βόλτα μόνη μου. Ένιωθα να με κατακλύζει ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων: θυμός, λύπη, μοναξιά και φόβος.
Κάποια στιγμή η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο- είχα γίνει άλλος άνθρωπος. Δεν με αναγνώριζα και δεν μου άρεσε ούτε η συμπεριφορά μου, ούτε όλα όσα ένιωθα ή μάλλον δεν ένιωθα για τον πατέρα της κόρης μου. Είχα γίνει μια υστερική, πικρόχολη γυναίκα και αναμφίβολα ήμουν ο πιο αδύναμος κρίκος μέσα στην οικογένεια. Ακόμη και η συμπεριφορά απέναντι στο ίδιο μου το παιδί είχε αλλάξει. Δεν άργησα να καταλάβω ότι, αν ήθελα να είμαι σωστή μητέρα, έπρεπε να χωρίσω.
Όταν βρήκα το κουράγιο να μιλήσω στον άντρα μου για την απόφασή μου, η αντίδρασή του με έκανε κομμάτια. Ήταν θυμωμένος και άρχισε να με κατηγορεί. Με αποκάλεσε ''εγωίστρια'' και μου είπε ότι εγώ ήμουν αυτή που κατέστρεφε την οικογένεια. Ήταν πικραμένος και κουρασμένος με την όλη κατάσταση, αλλά δεν ήθελε να είναι αυτός που θα το έλεγε πρώτος.
Προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη χρησιμοποιώντας την κόρη μας. Μου είπε ότι ένα διαζύγιο θα κατέστρεφε τον ψυχισμό της και μεγαλώνοντας θα αντιμετώπιζε πολλά ψυχολογικά προβλήματα. ''Πώς θα το κάνεις αυτό στην κόρη μας;'' μου φώναξε σχεδόν οργισμένα.
Η απάντηση για μένα ήταν απλή και δεν ήταν αυτή που ήθελε ακούσει. Ήμουν καλύτερη μητέρα, χωρίς αυτόν. Ήμουν καλύτερος άνθρωπος χωρίς αυτόν. Σ’ έναν χωρισμό φταίνε και οι δύο και δεν έχει καμία απολύτως σημασία να εξετάσουμε ποιος έχει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Προσωπικά θεωρώ δικό μου το λάθος που η κατάσταση μεταξύ μας έφτασε ως εκεί. Πλέον όμως δεν μετανιώνω.
Από τότε που χώρισα πραγματικά βλέπω μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου- πιο χαρούμενη, πιο αισιόδοξη, πιο δοτική. Τη στιγμή που υπέγραψα τα χαρτιά του διαζυγίου, απελευθερώθηκα. Το άγχος και οι φόβοι μου εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας.
Έχω γίνει η μητέρα που πάντα ήθελα να είμαι. Είμαι καλό πρότυπο για την κόρη μου πιστεύω. Έχει την αμέριστη προσοχή μου όταν είμαστε μαζί και ξέρει πολύ καλά πόσο την αγαπάω.
Κανείς δεν παντρεύεται για να χωρίσει-ποιος ο λόγος να επενδύσεις σε κάποιον άλλωστε, αν ξέρεις ότι θα υπάρχει ημερομηνία λήξης. Οι άνθρωποι χωρίζουν όμως. Το ότι χωρίσαμε ως ζευγάρι, δεν σημαίνει ότι χωρίσαμε σαν οικογένεια. Με τον πρώην σύζυγό μου είμαστε ομάδα σε ό,τι αφορά την κόρη μας. Αφήσαμε πίσω όσα μας πίκραναν και στενοχώρησαν και εστιάσαμε στο πως θα γίνουμε καλύτεροι γονείς. Κρίνοντας από το χαμόγελο της μικρής μας, πιστεύω ότι είμαστε σε καλό δρόμο.»
Πηγή: scarymommy.com
