Τα πάρτι γινόντουσαν σε σπίτια και όχι σε παιδότοπους
Καταρχάς, τα δικά μας πάρτι γινόντουσαν κατά κύριο λόγο σε σπίτια ή, λιγότερο, σε πάρκα. Δεν χρειαζόταν να μεταφερθούμε 30 παιδιά μαζί με τους γονείς τους σε ασφυκτικούς παιδότοπους με φουσκωτά και κλόουν για να μας απασχολήσουν! Όλα τα παιδιά ήμασταν μαζί και παίζαμε μέχρι τελικής πτώσης όπως και στο σχολείο – μόνο που στα πάρτι δεν υπήρχε το κουδούνι να μας επαναφέρει στην τάξη ώστε να επιστρέψουμε στη σχολική αίθουσα. Ήταν σαν να είχαμε μεταφερθεί για λίγες ώρες στον παράδεισο!
Τότε παίζαμε, τραγουδάγαμε και χορεύαμε
Ένας παράδεισος γεμάτος παιχνίδια, μουσική και χορό. Η αλήθεια είναι πως λυσσάγαμε… Συνήθως φεύγαμε από τα πάρτι με σκισμένα και λερωμένα ρούχα, ιδρωμένοι και εξαντλημένοι. Ωστόσο, ήμασταν ευχαριστημένοι! Δεν λέω πως τα παιδιά σήμερα δεν ευχαριστιούνται, όμως ούτε χορεύουν, ούτε τραγουδάνε, ούτε γίνονται δημιουργικά και εφευρετικά στο τι παιχνίδι θα παίξουν, αφού συνήθως απασχολούνται από ειδικούς παιδαγωγούς που οριοθετούν τα παιχνίδια τους.
Φτιάχναμε τα προσκλητήρια μόνοι μας…
Σας ακούγεται πεζό; Κι όμως, είναι σπουδαίο! Θυμάμαι πριν τα πάρτι μου, καθόμουν και έφτιαχνα 30 αυτοσχέδιες προσκλήσεις μόνη μου. Κάθε μία, και ανάλογα σε ποιον απευθυνόταν, ήταν διαφορετική. Πρόσεχα πολύ τα γράμματά μου και εστίαζα ιδιαίτερα στο να αντιγράψω σωστά τη διεύθυνση και το τηλέφωνό μου. Ένα λάθος νούμερο και μπορεί ο προσκεκλημένος μου να μην κατάφερνε να φτάσει ποτέ στο πάρτι μου! Σήμερα, οι προσκλήσεις είναι είτε αγοραστές και γρήγορα συμπληρωμένες από τις μαμάδες, ή στέλνονται μέσω viber!
Δεν υπήρχαν θεματικά πάρτι
Την πρώτη φορά που ζήτησε η κόρη μου να της κάνω πάρτι – Frozen, ομολογώ πως σάστισα. Μέχρι να μου εξηγήσει πως αυτή είναι η μόδα και πως έτσι είναι σήμερα τα πάρτι, είχα ισχυρές αντιστάσεις. Τελικά η επιθυμία της έγινε πραγματικότητα και ολόκληρο το event στήθηκε με γνώμονα την Έλσα και την Άννα (από την ταινία Frozen). Δεν λέω πως το αποτέλεσμα ήταν άσχημο, αλλά έλειπε κάτι σημαντικό από τα παιδιά: ο αυθορμητισμός και η πραγματική διασκέδαση! Όλη τους η προσοχή ήταν εστιασμένη στα ρούχα, τις χαρτοπετσέτες, τα πιατάκια και το show που είχε στηθεί με βάση την ταινία.
Η τούρτα ήταν χειροποίητη
Ίσως όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές φτιάχναμε την τούρτα σπίτι. Ή τουλάχιστον, αυτό ζητούσαμε ως παιδιά! Θέλαμε να στολίσουμε την τούρτα μας μόνοι – να βάλουμε πάνω ό,τι περνούσε από το παιδικό μας μυαλουδάκι και τελικά να έχει τη δική μας προσωπική σφραγίδα για την οποία ήμασταν πολύ περήφανοι! Εάν η μαμά είχε χρόνο, το κάναμε. Εάν όχι, η τούρτα ερχόταν από το ζαχαροπλαστείο. Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η επιθυμία των παιδιών δεν είναι να φτιάξουν την τούρτα μόνα τους, αλλά να την παραγγείλουν από το ζαχαροπλαστείο όπως τη θέλουν. Εάν η μαμά έχει λεφτά, την παραγγέλνουν. Εάν όχι, τη φτιάχνουν μόνοι τους στο σπίτι.
Οι γονείς μας αγνοούσαν εκτός κι αν κινδυνεύαμε σοβαρά!
Θυμάμαι τους γονείς στα παιδικά πάρτι να συζητούν έντονα, να τρώνε και να γελάνε σαν να γινόταν το πάρτι γι’ αυτούς. Και η αλήθεια είναι πως τα παιδικά πάρτι γινόντουσαν ΚΑΙ γι’ αυτούς! Οι οικοδεσπότες έφτιαχναν μεζεδάκια, προμηθεύονταν κρασί, καθόντουσαν συνήθως στη βεράντα και περνούσαν όμορφα. Για την ακρίβεια, μας ξεχνούσαν! Δεν μας έδιναν καμία σημασία εκτός κι αν έβλεπαν… αίματα! Κι αυτό ήταν ένα τεράστιο δώρο για εμάς τα παιδιά, το οποίο θα τους το χρωστάμε πάντα αφού οι γονείς τότε, ασυνείδητα ίσως, μας άφηναν αρκετό αέρα για να μεγαλώσουμε… Σήμερα, η κατάσταση είναι αντεστραμμένη. Οι μαμάδες (οι μπαμπάδες σπάνια εμφανίζονται( καθόμαστε συνήθως στρυμωγμένες, μιλάμε κυρίως για τα παιδιά και κάθε τόσο τρέχουμε να δούμε αν ο Γιαννάκης ίδρωσε, αν η Αννούλα θύμωσε ή αν έγινε κανένας καβγάς.
Δεν είχαμε κάθε σαββατοκύριακο πάρτι…
Τα πάρτι τότε, λοιπόν, ήταν πιο δύσκολο να πραγματοποιηθούν. Οι γονείς και τα παιδιά κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια να τα οργανώσουν αλλά και να συμμαζέψουν τα χαλάσματα της επόμενης ημέρας. Ίσως γι’ αυτό κάθε παιδί έκανε ένα πάρτι το χρόνο και ήταν πετυχημένο – υπήρχε μεράκι και αγάπη. Το πνεύμα της φιλοξενίας ήταν ακόμα ζωντανό και όλοι, μικροί και μεγάλοι, περνάγαμε υπέροχα! Τώρα τα πάρτι γίνονται πιο συχνά, και κάποιες φορές μοιάζουν με καταναγκαστικά έργα. Και πώς να μην είναι, δηλαδή, όταν κάθε σαββατοκύριακο είσαι καλεσμένη σε ένα ακόμη βαρετό παιδικό πάρτι…
