Γιατί μισώ τα Κυριακάτικα μπάνια στην Αττική

Λιγότερη ώρα θα έκανες αν πήγαινες στην Καλαμάτα. Η κίνηση στους δρόμους είναι χαοτική, η ζέστη στο αυτοκίνητο ανυπόφορη και μια 40λεπτη απόσταση μετατρέπεται σε δίωρο ταξίδι. Εννοείται πως δεν είχες μόνο εσύ την φαεινή ιδέα να πλατσουρίσεις την Κυριακή!

Η «μυστική παραλία» που νόμιζες ότι είχες ανακαλύψει σαν άλλος Χριστόφορος Κολόμβος είναι ήδη κατειλημμένη από οικογένειες, φοιτητές, ζευγάρια, ηλιοκαμένους τουρίστες. Αλήθεια, πώς τις ανακαλύπτουν; Ας το αποδεχτούμε: πλέον δεν υπάρχει κρυμμένη-μυστική παραλία στην Αττική!

Γρήγορα πρέπει να ξεκινήσεις το σαφάρι: για τη θέση πάρκινγκ, για την ξαπλώστρα ή για το μισό τετραγωνικό μέτρο, το οποίο θα μοιραστείς- θες δεν θες -με μία παρέα φοιτητών και μία ακόμη οικογένεια. Είπαμε, δεν είχατε μόνο εσείς τη φαεινή ιδέα για βουτιές!

Καθώς στρογγυλοκάθεσαι στην καυτή αμμουδιά και τακτοποιείς συνεσταλμένα τα πράγματά σου, συνειδητοποιείς ότι δεν θα τα πας και πολύ καλά με τους διπλανούς σου. Απλώνονται ξεδιάντροπα προς την μεριά σου και τα παιδιά τους μάλλον είναι τα πρωτοξάδελφα του Ντένη του Τρομερού γιατί αμέσως αρχίζουν τα πειράγματα με τα δικά σου. Γονείς είμαστε και καταλαβαίνουμε: αλλά όχι δεν θέλω να μου πετάνε άμμο στην ασπρουλιάρικη μούρη μου και όχι δεν πρόκειται να κάνω τον διαιτητή σε μάχη με νεροπίστολα.

Αχ αυτοί οι νέοι! Με κίνδυνο να ακουστώ σαν θείτσα από κάποιο απομακρυσμένο-μεσαιωνικό χωριό, έχω να παρατηρήσω ότι κάθε χρόνο τα εκάστοτε ατίθασα νιάτα που βρίσκονται στην διπλανή ξαπλώστρα γίνονται ολοένα και πιο ατίθασα. Αφού έχουν πιει κοκτέιλ σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου (καλά καταλάβατε μία μικρή δόση ζήλιας) θα αρχίσουν να φωνάζουν πιο πολύ από τα παιδιά και να βρίζουν πιο πολύ και από φίλαθλους στο γήπεδο. Άντε μετά να εξηγήσεις στα πιτσιρίκια τι σημαίνει η εκάστοτε βωμολοχία και γιατί δεν πρέπει να την λένε.

Τάκα-τούκα τα νεύρα μου γίνονται στρακαστρούκα. Όσο κόσμο κι αν έχει, ο ήχος της ρακέτας θα κυριαρχεί μόνο και μόνο για να κάνει πόλεμο στην ψυχική μας ηρεμία. Οι επίδοξοι Τσιτσιπάδες θα βρίσκονται κατά μήκος της παραλίας να παίζουν σαν να βρίσκονται στο Γούιμπλεντον και να μας ζητούν «συγγνώμη!» κάθε φορά που το μπαλάκι τους μας έρχεται στο δόξα πατρί.

Την μοναδική μέρα ξεκούρασης έχει κουραστεί περισσότερο από ποτέ. Μοιάζεις σαν να γυρνάς από πολύωρο μεροκάματο σε φυτεία της Κολομβίας. Έχεις καεί από τον ήλιο, έχεις κουραστεί να κυνηγάς με το αντηλιακό τα βλασταράκια σου και νιώθεις πιο αφυδατωμένη από ποτέ.

Το μποτιλιάρισμα γίνεται χειρότερο στον δρόμο της επιστροφής και συνοδεύεται από την ακατάπαυστη γκρίνια των παιδιών για το πόσο κουράστηκαν, πόσο πεινάνε και ποιο παιδάκι τους πλήγωσε τον εγωισμό, λέγοντάς τους «εγώ κολυμπάω καλύτερα από σένα».

Μέχρι να πλύνεις τα παιδιά, να καθαρίσεις το σαλόνι από την άμμο, να κάνεις ένα μπάνιο για να μην θυμίζεις τον Λόρενς της Αραβίας θα έχει πάει αργά το βράδυ και εσύ θα έχεις τόση υπερένταση που την επόμενη ημέρα θα σέρνεσαι.