«Τις προάλλες ένας παλιός μου συμμαθητής και φίλος μου αποκάλυψε ότι σύντομα θα γίνει πατέρας. Είχε το ίδιο βλέμμα που είχα και εγώ μερικά χρόνια πριν: εκείνο το χαμένο από το άγχος! Τα λόγια του, όμως, μαρτυρούσαν τη χαρά και την ανυπομονησία του.
''Τι με συμβουλεύεις;'' με ρώτησε με αγωνία και του απάντησα όσο πιο απλά μπορούσα ''Όταν γεννηθεί προσπάθησε μην σου πέσει από τα χέρια. Όλα τα άλλα θα έρθουν''. Την ίδια συμβουλή μου είχε δώσει και ο δικός μου ο πατέρας λίγο πριν γεννηθεί η κόρη μου. Προφανώς νόμιζα ότι αστειευόταν. Παρόλα αυτά τα λόγια του με ηρέμησαν και αποφάσισα να μην ανησυχώ για το μέλλον και να βιώνω την κάθε στιγμή με τα παιδιά μου. Και ήταν η πιο σωστή απόφαση!
Τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για την στιγμή που θα γίνεις πατέρας. Καμία συμβουλή και κανένα άρθρο. Είναι κάτι που πρέπει να το ζήσεις για να το νιώσεις και σταδιακά να το καταλάβεις.
Γιατί υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη και την νιώθεις μόνο όταν κάνεις παιδιά. Ξαφνικά γίνεσαι καλύτερος και πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος. Μέσα από αυτά προσπαθείς περισσότερο γιατί πολύ απλά δεν θέλεις να γίνεις ποτέ το λάθος πρότυπο.
Σκέφτεσαι συνεχώς με το ''εμείς'' και αυτό το ''εμείς'' δεν περιλαμβάνει πια δύο άτομα. Υποχωρείς, συμβιβάζεσαι και αντιμετωπίζεις κάθε πρόκληση και δυσκολία με ένα θάρρος που δεν πίστευες ότι είχες μέσα σου.
Για έναν άντρα η πατρότητα είναι ένα μεγάλο ταξίδι. Πολλές φορές στην παιδική χαρά συναντώ γονείς που βλέποντας τα παιδιά τους να παίζουν, λένε ''Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα! Πόσο θα ήθελα να σταματήσει ο χρόνος.'' Και περιμένουν να συμφωνήσω μαζί τους. Δεν το κάνω όμως γιατί απολαμβάνω την κάθε στιγμή με τα παιδιά μου και αυτό μου αρκεί.
Στον κύκλο μας όλοι υποστηρίζουν ότι η μεγάλη μου κόρη μου μοιάζει πολύ στον χαρακτήρα. Παλιότερα αυτό με τρόμαζε γιατί μου έδινε την αίσθηση ότι έχω απέναντι μου έναν καθρέπτη, που μου δείχνει κυρίως τα ελαττώματα μου. Δεν νιώθω πια έτσι. Δίνω τον καλύτερο μου εαυτό μου κι αυτό μιμείται η κόρη μου. Έναν άνθρωπο που δεν το βάζει κάτω!
Άλλο ένα πράγμα που μου δίδαξαν τα παιδιά μου είναι να έχω περισσότερη υπομονή…ακόμη κι όταν αυτή εξαντλείται. Υπάρχουν φορές οι κόρες μου με φέρνουν στα όριά μου και τότε θέλω να τους φωνάξω. Αντί όμως να κάνω αυτό, παίρνω δύο βαθιές ανάσες, μετράω αργά μέχρι το δέκα και κρατώ την ψυχραιμία μου. Πλέον μπορώ να εξηγήσω το ίδιο πράγμα 100 φορές, χωρίς να πάθω νευρικό κλονισμό.
Οι κόρες μου είναι η χαρά και η περηφάνια μου και η ύπαρξη τους και μόνο φωτίζει την ζωή μου. Κάθε μέρα γίνομαι καλύτερος και αυτό το οφείλω σε εκείνες.»
Πηγή: huffpost.com
