Νιώθω υπερήφανη για την κόρη μου
Όλοι οι γονείς, όταν βλέπουν τα μικρά τους να λένε το ποίημα τους, να παίρνουν μέρος σε έναν αγώνα ή να συμμετέχουν σε μια παράσταση, νιώθουν υπερηφάνεια. Υπερηφάνεια για τα παιδιά που έχουν καταφέρει να μεγαλώσουν, να βγουν στον τεράστιο τούτο κόσμο και να σταθούν στα πόδια τους. Έχουν καταφέρει να προσαρμοστούν, να ενσωματωθούν, να προσπαθήσουν και τελικά να πετύχουν τους στόχους τους.
Βλέποντας την κόρη μου να πρωταγωνιστεί σε μια θεατρική παράσταση, σκέφτομαι πως κάποτε ήταν ένα μικρό, ανυπεράσπιστο μωρό, ανήμπορο να κάνει οτιδήποτε από μόνη της. Και τώρα, δέκα χρόνια αργότερα, στέκεται μπροστά μου αυτόνομη, με τα δικά της ισχυρά θέλω να δίνει τους προσωπικούς της αγώνες και να τους κερδίζει.
Παίρνω δύναμη για να γίνομαι κάθε μέρα καλύτερη
Η υπερηφάνεια, όμως, μεταφράζεται κι αλλιώς. Κάθε δική τους επιτυχία κρύβει από πίσω της τον κόπο, την κούραση, τους διάφορους συμβιβασμούς και τον αγώνα των γονιών. Η ζωή ενός γονιού είναι ένας αδιάκοπος αγώνας στίβου – δεν έχει σημασία αν το μετάλλιο θα είναι χρυσό ή ασημένιο. Η νίκη έγκειται στην καθημερινή συμμετοχή, να είσαι κάθε μέρα εκεί για να προπονηθείς, να κάνεις λάθη, να τα διορθώσεις, να σπάσεις τα ατομικά σου ρεκόρ και τελικά να τερματίσεις.
Για έναν αθλητή, η επιτυχία βρίσκεται στην προσπάθεια. Κάθε φορά που δεν τα παρατάει, ανταμείβεται για όλες τις θυσίες του – νιώθει καλά με τον εαυτό του και παίρνει δύναμη να προσπαθήσει ακόμα πιο πολύ. Το ίδιο και για έναν γονιό: η επιτυχία βρίσκεται στο κάθε μέρα. Και μία σχολική γιορτή, επιβραβεύει τον αγώνα σου και σου δίνει δύναμη για τον επόμενο.
Νιώθω αισιοδοξία για το μέλλον
Ούσα δραστήρια κοινωνικά, πολλές φορές νιώθω απογοήτευση ή απαισιοδοξία για τον κόσμο που έχω φέρει το παιδί μου. Συχνά μονολογώ πως δεν θα αλλάξει τίποτα ή σκύβω το κεφάλι ρωτώντας τον εαυτό μου πώς φτάσαμε ως εδώ. Ωστόσο, οι σχολικές γιορτές και εκδηλώσεις, μου αναπτερώνουν πάντα το ηθικό. Βλέπω ένα τσούρμο παιδιά να συνεργάζονται, να αλληλοβοηθιούνται ή να καλύπτονται, με κατακλύζουν δάκρυα χαράς και αισιοδοξίας.
Νιώθω πως τα παιδιά αυτά, που σήμερα παλεύουν ομαδικά για μια θεατρική παράσταση, αύριο θα ενωθούν για να παλέψουν για τον κόσμο. Θα έχουνε στο μυαλό τους το «εμείς» και όχι το «εγώ» και όλοι μαζί, θα χτίσουν ένα κόσμο δικαιότερο για τα εγγόνια μας.
Δακρύβρεχτος επίλογος...
Κρατώ, λοιπόν τα χαρτομάντηλά μου, φοράω αδιάβροχη μάσκαρα και κλαίω. Κλαίω χωρίς να ντρέπομαι, ακόμα κι αν όλοι οι άλλοι με αποκαλούν ευαίσθητη ή γραφική. Κλαίω από χαρά, συγκίνηση και περηφάνια και νιώθω ευτυχής που έγινα μαμά και μπόρεσα να νιώσω το υπέροχο αυτό συναίσθημα.
