«Η γυναίκα μου είχε επιπλοκές στην γέννα. Όταν γεννήθηκε η κόρη μας αντιμετώπιζε πρόβλημα με το αναπνευστικό της σύστημα και αμέσως χρειάστηκε να μπει σε θερμοκοιτίδα. Από εκείνη την στιγμή είδα την γυναίκα μου να αλλάζει. Έμοιαζε χαμένη και δεν χαμογελούσε πια. Φαινόταν θλιμμένη και αυτή η θλίψη έμελλε να φέρει το τέλος της.
Ακόμη και όταν φέραμε το παιδί μας στο σπίτι, η Αλεξία ήταν απεγνωσμένη. Δεν ήθελε να θηλάσει και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στα νέα δεδομένα. Έκλαιγε με λυγμούς και φώναζε: ‘’Δεν μπορώ να το κάνω! Δεν μπορώ…’’. Κλεινόταν στο μπάνιο και όταν αργούσε να βγει, έμπαινα μέσα και την έβλεπα να κλαίει καθισμένη στο πάτωμα.
Ήξερα ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί και έτσι απευθυνθήκαμε σ’ έναν ψυχολόγο. Στην αρχή μας διαβεβαίωσε ότι όλα θα πήγαιναν καλά και ότι είναι η επιλόχειος κατάθλιψη είναι πολύ συνηθισμένη στις ημέρες μας. Προσπαθούσε να μας καθησυχάσει, όμως, η κατάσταση χειροτέρευε μέρα με την μέρα.
Μετά από ένα σημείο η συμπεριφορά της γυναίκας μου δεν έβγαζε νόημα. Μιλούσε μόνη της, και ενώ κάποιες φορές γελούσε, αμέσως μετά έκλαιγε και φώναζε ασυναρτησίες. Αυτή η ψυχική νόσος δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή και πολλοί την συγχέουν με την επιλόχειο κατάθλιψη, όμως, είναι πολύ πιο συχνή απ’ όσο πιστεύουμε.
Η γυναίκα μου ξεκίνησε φαρμακευτική αγωγή με αντικαταθλιπτικά, ακόμη κι αυτά όμως δεν ήταν αρκετά. Την επέτειο του γάμου μας, μου ανακοίνωσε ότι θέλει να αυτοκτονήσει και μάλιστα ότι έχει σκεφτεί και με ποιον τρόπο. Αμέσως, την πήγα στον γιατρό της. Οι συνεδρίες ήταν πολλές και για δύο εβδομάδες η κατάσταση φαινόταν να καλυτερεύει.
Το πρωί της τρίτης εβδομάδας ξύπνησα και δεν την βρήκα στο κρεβάτι. Άκουσα την κόρη μας να κλαίει στο διπλανό δωμάτιο και αμέσως ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Βρήκα την γυναίκα μου στο μπάνιο. Είχε αυτοκτονήσει με χάπια. Η κόρη μας τότε ήταν 6 μηνών.
Οι τύψεις με κατέκλυσαν και ακόμα παλεύω με αυτές. Συνεχώς σκέφτομαι τι θα μπορούσα να πω για να την κάνω να νιώσει καλύτερα; Τι διαφορετικό έπρεπε να κάνω για να την προστατεύσω;
Η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω στις νέες μαμάδες είναι αυτή: ‘’Μιλήστε από την αρχή. Αν νιώθετε καταβεβλημένη, έντονα εκνευρισμένη, λυπημένη μιλήστε. Αν σας πιάνουν κλάματα με λυγμούς, τα οποία είναι αδύνατο να δικαιολογήσετε, μιλήστε. Ζητήστε βοήθεια από επαγγελματίες υγείας. Δεν είναι ντροπή
Σύζυγοι, μην κάνετε το ίδιο λάθος που έκανα εγώ. Μην επαναπαυθείτε αν δείτε σημάδια καλυτέρευσης. Να είστε κοντά (μεταφορικά και κυριολεκτικά)στις συντρόφους σας. Μην τις αφήσετε στιγμή από τα μάτια σας. Ξεκουράστε τις με το μωρό και τις δουλειές του σπιτιού και το κυριότερο, εμψυχώστε τες και θυμίστε τους ότι όλα θα περάσουν και θα γίνουν ευτυχισμένες μαμάδες. »
Πληροφορίες: today.com
