Τα πράγματα στο σπίτι δεν είναι πάντα καλά. Γενικά οι γονείς μου λογομαχούν συχνά (όπως κάθε ζευγάρι), αλλά επειδή ο πατέρας μου είναι οξύθυμος, οι καβγάδες καταλήγουν να είναι έντονοι. Παλαιότερα όταν ήμουν μικρότερη είχαν περάσει μια πολύ άσχημη περίοδο και πάλι. Εγώ ξυπνούσα τα βράδια από τις φωνές τους, δεν ήθελα να βγω από το δωμάτιό μου γιατί δεν το άντεχα όλο αυτό και άκουγα τη μαμά μου να απειλεί τον πατέρα μου ότι θα με πάρει να φύγουμε αν συνεχίσει έτσι. Εκείνη την περίοδο, μάλιστα, σε έναν πολύ έντονο καβγά, κατάλαβα πως κάτι πήγαινε στραβά. Όπως βγήκα από το δωμάτιό, είδα την μαμά μου στο πάτωμα και ακόμα δεν έχω καταλάβει με βεβαιότητα αν την χτύπησε όντως ή απλώς παραπάτησε. Το θέμα είναι, ότι αν και έχουν ξεπεράσει εκείνη την κρίση, έπειτα από όλα αυτά, εγώ δεν αντέχω με τίποτα να τους ακούω να μαλώνουν έστω και για χαζό λόγο. Πέρσι έδινα Πανελλήνιες και λίγο καιρό πριν τις εξετάσεις, είχαν μαλώσει έντονα και ήμουν μπροστά. Για πρώτη φορά ξέσπασα και τους είπα πως πιο πολύ από όλα, θέλω να φύγω από το σπίτι εξαιτίας τους για να γλιτώσω από τις φωνές τους. Τους είπα ότι θέλω να φύγω και να μην ξαναγυρίσω ποτέ. Δυστυχώς δεν έφυγα ακόμα και εξακολουθώ όταν τους ακούω να τσακώνονται (δεν έχει σημασία ο λόγος), να νιώθω ότι καταρρέω. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ και το μόνο που θέλω είναι να ανοίξω την πόρτα και να τρέξω μακριά. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ξέρω τι πρέπει να σκέφτομαι για να βοηθηθώ εκείνες τις στιγμές. Επίσης εξαιτίας όλου αυτού, όταν το αγόρι μου νευριάζει με κάτι και φωνάζει, εγώ τρελαίνομαι. Θέλω να αρχίσω τα κλάματα και ακόμα και αν έχω εγώ δίκιο, υποχωρώ και ζητάω αμέσως συγγνώμη γιατί δεν αντέχω τις φωνές ούτε για λίγο. Σαν να τις φοβάμαι, σαν να μου ξυπνούν αμέσως μνήμες από παλιά. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Πραγματικά πιστεύω πως όταν φύγω από το σπίτι, θα ηρεμήσω. Ωστόσο, είναι αυτή η λύση; Με τους γονείς μου έχω πολύ τυπικές έως απόμακρες σχέσεις και βασικά με τον πατέρα μου, τον οποίο αφού τσακώνονται, μετά κάνω μέρες να τον συναντήσω (επιδιώκω να μην τον συναντήσω). Τι να κάνω; Όλο προσπαθώ να βρω την δύναμη και να πω «εντάξει είναι ένα απλό καβγαδάκι», όμως δεν μπορώ να το κάνω. Δεν ξέρω αν αυτό που περιμένω από εσάς είναι βοήθεια ή αν απλώς ήθελα να τα ακούσει κάποιος, πάντως σε κάθε περίπτωση σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Αγαπητή αναγνώστρια,
Εμείς ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη και για την καλή διάθεση σας να μοιραστείτε μαζί μας κάτι τόσο δύσκολο για εσας. Πράγματι ακούγεται πολύ σκληρή η καθημερινότητα σας. Η χρόνια αυτή κατάσταση είναι αναμενόμενο να σας έχει κουράσει και να ονειρεύεστε κάτι διαφορετικό. Το όνειρο αυτό είναι το εισιτήριο σας για τη ζωή! Μόνον εάν ονειρευτείτε μια όμορφη ζωή, μια τρυφερή σχέση, θα επιδιώξετε να τη δημιουργήσετε!
Η δύναμη σας είναι αποδεδειγμένα μεγάλη. Μην την ξοδεύετε με το να προσπαθείτε να αλλάξετε τη σχέση των γονέων. Η ευθύνη για τη σχέση τους είναι δική τους. Μην τη σπαταλάτε για να αντέχετε μια ζωή που δεν έχει χαρά. Επενδύστε την και πολλαπλασιάστε την φροντίζοντας το δικό σας προχώρημα, τις δικές σας σχέσεις!
Όχι, δε λογομαχούν όλα τα ζευγάρια. Όχι, δε χρειάζεται να αντέχετε τις φωνές ή να υποχωρείτε ώστε να τις αποφύγετε. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι επικοινωνίας, σε άλλο κλίμα και με άλλη ένταση. Ο στόχος σε κάθε περίπτωση, ακόμη και εάν οι συνθήκες ήταν ιδανικές, είναι να ακολουθήσετε τον δρόμο σας. Η ζωή σας ωστόσο δεν ξεκινά από τη μέρα που θα αλλάξετε σπίτι. Η ζωή σας έχει ήδη ξεκινήσει και μπορείτε να τη χαρείτε και με τα τωρινά δεδομένα. Έχετε δικό σας χρόνο, δικές σας επιλογές, δικές σας σχέσεις! Χαρείτε τες, φροντίστε τες αλλιώς!
Η ενήλικη ζωή σας ήδη έχει ξεκινήσει! Έχετε τόσες δυνατότητες!
Σας ευχαριστώ
*Η Ρομίνα Σαλούστρου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.
