«Κοίμιζα την μικρότερη κόρη μου, όταν άκουσα από το διπλανό δωμάτιο την πεθερά μου να ψιθυρίζει στον άντρα μου ''Tο σπίτι σας είναι πολύ ακατάστατο''. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα είχα ακούσει ένα αντίστοιχο σχόλιο από την μητέρα μου: ''Και εμείς είχαμε μικρά παιδιά, αλλά το σπίτι μας ήταν πάντα καθαρό και τακτοποιημένο''. Κάποιες φορές δεν χρειάζονται καν λόγια, για να καταλάβω ότι δεν συμφωνούν με τον τρόπο που διαχειριζόμαστε το νοικοκυριό ή μεγαλώνουμε τα παιδιά. Το αποδοκιμαστικό βλέμμα τους είναι αρκετό. Και πληγώνει…
Κάθε φορά που μας επισκέπτονται τα πεθερικά ή οι γονείς μου αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στο μικροσκόπιο. Κάθε κίνηση και απόφασή μου καταγράφεται για να αξιολογηθεί αργότερα και συνήθως, όχι θετικά. Αγχώνομαι υπερβολικά να είναι όλα στην εντέλεια πριν έρθουν, έτσι ώστε να αποφύγω τα σχόλιά τους.
Και παρά την κούραση και την εξάντληση, πάντα θα υπάρχει αυτό το ''κάτι'' που θα μου έχει ξεφύγει, το οποίο η μητέρα μου θα το επισημάνει διακριτικά, ενώ η πεθερά μου θα το συζητάει επί ώρες.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν θα με πείραζε αν τα σχόλια τους περιορίζονταν μόνο στις δουλειές του σπιτιού. Δυστυχώς, όμως, αφορούν και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών.
''Γιατί την αφήνετε να…''
''Το σκεφτήκατε καλά πριν πάρετε αυτήν την απόφαση;''
''Μήπως δεν είναι σωστό για το παιδί;''
Αυτά τα λόγια με πληγώνουν περισσότερο, γιατί με κάνουν να νιώθω άπειρη και αφελής. Με υπονομεύουν σαν γονιό. Μπορεί να είμαστε νέοι γονείς, όμως, κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά μας. Ενημερωνόμαστε συνεχώς, διαβάζουμε βιβλία ψυχολογίας και διαπαιδαγώγησης και το κυριότερο μαθαίνουμε από τα λάθη μας.
Όταν σκέφτομαι την παρεμβατική συμπεριφορά τους, αναρωτιέμαι αν οι γονείς μας έχουν ξεχάσει ότι κάποτε βρίσκονταν στην θέση μας: στην θέση του πρωτάρη γονιού, που δεν ήξερε ακόμα τι πρέπει να κάνει και προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρατήσει ισορροπίες. Θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα από τον καθένα, πόσο δύσκολη είναι η μετάβαση από την ανεξαρτησία στην μητρότητα. Θα έπρεπε να μπορούν να καταλάβουν ότι έχουμε ήδη πολλές ανασφάλειες και αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι η στήριξή τους και όχι η κριτική τους.
Γιαγιάδες, κάποτε ήσασταν στη θέση μας. Αν παρατηρήσετε την κόρη ή την νύφη σας, θα δείτε σε αυτές πτυχές του εαυτού σας, γι’ αυτό καλό θα ήταν να είστε επιεικείς. Μην μας αμφισβητείτε για τις αποφάσεις μας και μην μας γεμίζετε με ανεπιθύμητες τύψεις επειδή ο νεροχύτης μας δεν λάμπει.
Χρειαζόμαστε τις συμβουλές σας και όχι την κριτική σας. Τα παιδιά χρειάζονται την αυτοπεποίθησή μας και όχι την τελειότητα για να μεγαλώσουν σωστά. Και κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να πιστέψουμε στους εαυτούς μας, περισσότερο από την ίδια μας τη μαμά. Ανεξάρτητα από την ηλικία μας…»
Πληροφορίες: scarymommy.com
