«Ντροπή. Ανασφάλεια. Ενοχές. Αυτά είναι τα τρία συναισθήματα που συνοδεύουν μια απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη, όταν είσαι ανύπαντρη. Όση χαρά και αν νιώσεις, αυτά τα τρία σε καταδιώκουν γιατί, κακά τα ψέματα, δεν είμαστε τόσο ''μπροστά'', ώστε να έχουμε εξαλείψει το στερεότυπο ότι για να είσαι ''καλή'' γυναίκα και μητέρα πρέπει το παιδί σου να έχει γεννηθεί εντός γάμου.
Ήδη από τους 2 πρώτους μήνες, είχα να αντιμετωπίσω ένα πλήθος αδιάκριτων και ενοχλητικών ερωτήσεων του τύπου ''Δεν προσέχατε;'' ή ''Θα το κρατήσεις μόνη σου;''. Στην αρχή ήμουν τόσο απροετοίμαστη ψυχολογικά που, πραγματικά έμπαινα στην διαδικασία να απαντήσω σε όλους, σαν κάτι να με έσπρωχνε να δικαιολογηθώ.
Όταν έφτασα στον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης, είχα κουραστεί από την περιέργεια και την συμπεριφορά των γύρω μου, ακόμη και των κοντινών μου ανθρώπων. Γιατί έπρεπε να δικαιολογήσω την ύπαρξη του παιδιού μου μέσα από μια κοινωνική νόρμα; Στην τελική,το ζήτημα δεν αφορά κανέναν άλλον, εκτός από μένα και τον σύντροφό μου.
Με τον σύντροφό μου τα ξαναβρήκαμε έπειτα από δύο χρόνια χωρισμού και η εγκυμοσύνη δεν ήταν στα σχέδιά μας, όπως φυσικά και ο γάμος. Ωστόσο, δεν τολμούσα να το παραδεχτώ. Αντίθετα, έλεγα ότι αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε. Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, θα πλησίαζα τότε την έγκυο Άννα και θα μου τα έψελνα ένα χεράκι. Είναι δυνατόν να χρειαζόμουν την έγκριση και την αποδοχή των άλλων για την απόφασή μου να κρατήσω το μωρό μου; Πραγματικά, υπάρχει μητέρα που να θεωρεί ότι ο γάμος νομιμοποιεί την ύπαρξη του παιδιού της; Δεν το πιστεύω.
Παρόλα αυτά, λόγω του ότι μεγάλωσα σε ένα αυστηρά θρησκευτικό περιβάλλον, επηρεάστηκα αρνητικά. Αισθανόμουν άσχημα να αποκαλώ τον πατέρα της κόρης μου ''το αγόρι μου''αντί για ''σύζυγό μου'' και ένιωθα λύπη που δεν θα μοιραζόμασταν όλοι μαζί το ίδιο επίθετο. Και κάθε φορά που έλεγα ότι δεν ήμουν παντρεμένη, αισθανόμουν ότι βρισκόμουν στο ειδώλιο του κατηγορουμένου από τα βλέμματα των άλλων.
Αυτούς τους 9 μήνες άκουσα πολλά πικρόχολα σχόλια, ένα εκ των οποίων με πείραξε σε τέτοιο βαθμό που ξέσπασα σε κλάματα και διέκοψα τις σχέσεις μου με την συγκεκριμένη ''φίλη'': ''το κράτησες για να τον τυλίξεις.'' Στον 21ο αιώνα που διανύουμε υπήρξε γυναίκα που μου είπε αυτά τα λόγια -επιεικώς απαράδεκτη συμπεριφορά.
Ευτυχώς, ήμασταν τυχεροί και είχαμε την στήριξη των γονιών και των πραγματικών μας φίλων Ήταν εκεί, μας βοηθούσαν ουσιαστικά και μας προστάτευαν από την ''κοινωνική κατακραυγή'', ο καθένας ξεχωριστά με τον τρόπο του.
Υπάρχουν εγκυμοσύνες που δεν είναι προγραμματισμένες και υπάρχουν πολλά παιδιά που έχουν γεννηθεί εκτός γάμου. Δεν είναι όμως αυτό που τα κάνει δυστυχισμένα, αλλά η συμπεριφορά μας και ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουμε τόσο στο σχολείο όσο αργότερα στην κοινωνία. Θυμάστε που πριν μερικά χρόνια υπήρχε το στίγμα του ''παιδιού των χωρισμένων γονιών''; Κοιτάξτε τους γνωστούς και τους φίλους σας που οι γονείς τους έχουν χωρίσει και αναρωτηθείτε είναι δυστυχισμένοι ή προβληματικοί εξαιτίας του διαζυγίου; Προφανώς και όχι!
Δύο γονείς ανεξάρτητα από το αν είναι παντρεμένοι μπορούν να δώσουν αγάπη, στοργή και αξίες στο παιδί τους όταν σέβονται ο ένας τον άλλον. Με τον σύντροφό μου παντρευτήκαμε τρία χρόνια μετά τη γέννηση της κόρης μας, για λόγους ασφάλισης και όχι για να αποδείξουμε στην κοινωνία ότι αγαπιόμαστε και ότι είμαστε ''σωστοί γονείς''. Στην περίπτωσή μας έτυχε και πέτυχε! Υπάρχουν, όμως, ζευγάρια που δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους και τελικά χωρίζουν. Αυτό δεν τους κάνει λιγότερο γονείς. Αντίθετα, πιστεύω ότι συνειδητά σώζουν τη μεταξύ τους σχέση και το παιδί τους από δυσάρεστες καταστάσεις που θα προκύψουν αργότερα.
Μην κρίνετε μια ανύπαντρη μητέρα. Στηρίξτε την. Βάλτε ένα τέλος σε αυτόν τον ρατσισμό. »
Πηγή: scarymommy.com
