«H κόρη μου κοίταζε τον αδερφό της επίμονα και μόλις της ανταπέδωσε το βλέμμα, άρχισε να ουρλιάζει ''Σταμάτα να με κοιτάαας!''. Ο κατά δυο χρόνια μεγαλύτερος γιος μου την πλησίασε, κόλλησε το πρόσωπό του στο δικό της και την αγριοκοίταξε. Ήταν σαν να της έλεγε ''Είμαι μεγαλύτερος. Θα σε κοιτάζω όπως θέλω και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό.''
''Μαμάαα πες του κάτι!'' φώναξε η μικρή, ξεκινώντας το κλάμα και τα παράπονα. Σε αυτό σημείο να πω ότι δεν αντέχω τους αδελφικούς καυγάδες και πάντα φροντίζω να μην κάνω τον διαιτητή. Εκείνη τη φορά, όμως, έβαλα και εγώ τις φωνές για να σταματήσω τον παράλογο ‘’διαπληκτισμό’’ τους. Φυσικά, τα έκανα χειρότερα! Ο γιος μου συνέχισε να την αγριοκοιτάζει και η κόρη μου να ουρλιάζει. Ο καθένας προσπαθούσε να επιβληθεί με τον τρόπο του, ενώ εμένα δεν με άκουγε κανένας από τους δύο.
Όσο προσπαθούμε να ελέγξουμε ένα χειριστικό παιδί και να του επιβληθούμε με το ζόρι, αυτόματα μεγεθύνουμε το ήδη υπάρχον πρόβλημα. Το μόνο που πετυχαίνουμε με τις φωνές και τις ''απειλές'' είναι να προκαλούμε την ήδη πεισματάρικη φύση τους ακόμη περισσότερο.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί τα παιδιά μου και κυρίως η κόρη μου συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι όταν ένας άνθρωπος γίνεται χειριστικός και θέλει να έχει συνεχώς το πάνω χέρι, το κάνει επειδή αισθάνεται ανίσχυρος. Σίγουρα αυτό ισχύει για τον κόσμο των ενηλίκων, άρα γιατί να μην ισχύει και στον κόσμο των παιδιών; Άλλωστε τοο ίδιο κάνουμε και εμείς οι γονείς! Όταν βλέπουμε το παιδί να ξεφεύγει από τα όρια που έχουμε θέσει προσπαθούμε να το ελέγξουμε γιατί φοβόμαστε ότι είμαστε πολύ αδύναμοι για να αντιμετωπίσουμε τις όποιες συνέπειες των πράξεων του.
Φυσικά αυτή η συμπεριφορά μας πυροδοτεί περισσότερο την χειριστική συμπεριφορά του παιδιού. Όταν για παράδειγμα κατάσχεσα το tablet του γιου μου για το σαββατοκύριακο, η αντίδρασή του ήταν να φωνάξει, να με παρακούσει και να το ψάξει για να το πάρει πίσω .Από συζητήσεις που είχα με άλλες μαμάδες συμπέρανα ότι τα βασικά χαρακτηριστικά ενός χειριστικού παιδιού είναι τα εξής:
- Xρησιμοποιεί την κάλυψη κάποιας ανάγκης ή κάποιου φόβου για να κερδίσει την προσοχή των γονιών του. Μπορεί για παράδειγμα να προσποιείται ότι βλέπει εφιάλτες για να κοιμηθεί στο κρεβάτι τους ή να υποστηρίζει ότι κανείς δεν το αγαπάει, προκειμένου να του κάνουν τα χατίρια.
- Είναι ισχυρογνώμων και προσπαθεί να επιβάλλει τα θέλω του, χωρίς να σκέφτεται αν αυτό που κάνει είναι σωστό.
- Αντιδράει άσχημα όταν του λένε τι να κάνει και αρνείται πεισματικά να συμμορφωθεί σε κανόνες.
- Προσπαθεί να ηγηθεί μιας ομάδας παιδιών. Επιβάλλει για παράδειγμα με ποια παιχνίδια θα παίξει το κάθε παιδί και αν δεν το κάνουν θα αρχίσει να τα πειράζει.
Πώς, λοιπόν, μπορούμε να ''κάνουμε καλά'' ένα τέτοιο παιδί; Γιατί σίγουρα χρειάζεται την καθοδήγηση και την βοήθειά μας. Το κλειδί για να βρεθεί μια ισορροπία και να σταματήσουν οι καυγάδες είναι να σταματήσουμε να προσπαθούμε να τα ελέγξουμε. Αντί να τους φωνάξουμε μπορούμε πολύ απλά να τα βοηθήσουμε να ελέγξουν την συμπεριφορά τους, δίνοντας τους επιλογές.
Για παράδειγμα, στον καυγά ανάμεσα στα παιδιά μου θα έλεγα στην κόρη μου. ’’Σε κοιτάζει, αλλά μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου’’ ή ‘’σε κοιτάζει, αλλά μπορείς να φύγεις από το δωμάτιο’’. Θα προσπαθούσα δηλαδή να της δώσω να καταλάβει ότι έχει τον έλεγχο του εαυτού τους και δεν χρειάζεται να κλαίει.
Φυσικά όταν χρειάζεται να πούμε ''όχι'' και ''μη'' πρέπει να το εννοούμε και να μην ξεχνάμε ότι η συμπεριφορά του παιδιού είναι αποτέλεσμα δική μας. Πολλές φορές, το «όχι» είναι πιο ωφέλιμο από το ναι» στην διαπαιδαγώγησή του, ενώ είναι σημαντικό παράλληλα να βάζουμε όρια ώστε να το προετοιμάσουμε σωστά για τον έξω κόσμο.»
Πηγή: themilitarywifeandmom.com
