Πριν ακόμα βγούμε από το σπίτι ένα πρωί του Σαββάτου, αποφάσισα να κλείσω το κινητό μου έτσι ώστε να μην χάσω ούτε δευτερόλεπτο από τις ώρες που θα περνάγαμε μαζί. Εξάλλου, ούτε οι δικοί μας γονείς είχαν κινητά όταν ήμασταν εμείς παιδιά. Ήταν μια ευκαιρία να μην αφήσω τίποτα και κανέναν να μου αποσπάσει την προσοχή.
Πήραμε τον ηλεκτρικό και όχι το αυτοκίνητο
Αφού ετοιμαστήκαμε, βγήκαμε από το σπίτι για την εξόρμησή μας. Αποφάσισα όμως πως αν ήθελα να αναπαραστήσω επακριβώς μια μέρα από την παιδική μου ηλικία, θα έπρεπε να ξεχάσω το αυτοκίνητο και να επιλέξω ένα πιο παραδοσιακό τρόπο μετακίνησης- όπως ακριβώς θα έκανα με τη μητέρα μου τη δεκαετία του 80. Πήγαμε λοιπόν στον ηλεκτρικό σταθμό του Πειραιά να πάρουμε το τραίνο και να αρχίσουμε την περιπέτειά μας! Όταν ήμουν εγώ παιδί εξάλλου, τα αυτοκίνητα ήταν αισθητά λιγότερα και δεν οδηγούσαν τόσες πολλές μαμάδες όπως σήμερα. Η κόρη μου ενθουσιάστηκε πολύ μ’ αυτή την αλλαγή. Κοίταγε τις γειτονιές απ’ το παράθυρο, με ρώταγε για το όνομα της κάθε περιοχής και κάθε φορά μέτραγε πόσες στάσεις έμεναν ακόμα μέχρι να κατέβουμε. Της άρεσε τόσο πολύ που όταν έφτασε η ώρα να βγούμε από το τραίνο, μου ζήτησε στην επιστροφή να γυρίσουμε σπίτι με τον ίδιο τρόπο.
Παίξαμε με τα παιχνίδια που είχα κι εγώ παλιά
Της το υποσχέθηκα – δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς- και βγήκαμε στη στάση Νερατζιώτισσα. Προορισμός μας ήταν το Mall για έναν και μοναδικό λόγο: το κατάστημα Lego. Μπορεί να μην υπήρχε το συγκεκριμένο εμπορικό όταν ήμουν παιδί αλλά περνούσα ατελείωτες ώρες παίζοντας Lego με τη δική μου μητέρα και ήταν κάτι που ήθελα να επαναλάβω τώρα με την κόρη μου. Μπαίνοντας στο κατάστημα, θυμήθηκα τις πολιτείες και τα κάστρα που έχτιζα μικρή. Και φυσικά τους ιππότες, τους πειρατές και τις πριγκίπισσες που ήταν οι πρωταγωνιστές των ιστοριών μου! Όλα αυτά ήταν ακόμα εδώ και η κόρη μου μπορούσε να φτιάξει από την αρχή έναν δικό της μικρόκοσμο όπως έκανα κι εγώ τότε.
Με μεγάλη μου χαρά και έκπληξη, καταλήξαμε να περάσουμε τη μισή μας μέρα εκεί- το διαδραστικό περιβάλλον του καταστήματος σίγουρα έπαιξε ρόλο σ’ αυτό. Η κόρη μου «κόλλησε» με τον τοίχο της Lego, γιατί μπορούσε να διαλέξει ό,τι τουβλάκια ήθελε για να φτιάξει τις δικές της κατασκευές και στολίδια, όπως τα είχε φανταστεί. Φυσικά δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη και μπήκα κι εγώ στο παιχνίδι. Μαζί, λοιπόν, φτιάξαμε μια φιγούρα του μπαμπά της που του κάναμε δώρο όταν γυρίσαμε σπίτι και ομολογουμένως του άρεσε πολύ. Μπορεί να μην ήταν τέλεια αλλά σίγουρα ήταν μοναδική!
Κλείσαμε τη μέρα μας με γλυκό
Όταν καταλάβαμε ότι πέρασε η ώρα, της έκανα δώρο τα Lego που διάλεξε και αποφασίσαμε ότι έπρεπε να κλείσουμε τη βόλτα μας με κάτι λαχταριστό. Κάθε φορά που έβγαινα κι εγώ με τη δική μου μητέρα, πάντα καταλήγαμε με λιχουδιές και γλυκά. Το μαλλί της γριάς, οι καραμέλες βουτύρου και το παγωτό ήταν στις πρώτες προτιμήσεις μας. Γενικά δεν αφήνω την κόρη μου να τρώει πολλά γλυκά αλλά εκείνη τη μέρα μπορούσα να κάνω μια εξαίρεση. Πήγαμε λοιπόν για παγωτό και την άφησα να διαλέξει δύο μπάλες αντί για μία για να τελειώσει η μέρα μας με τον καλύτερο και πιο… γλυκό τρόπο.
Μπορώ να πω με σιγουριά πως ήταν από τις ομορφότερες εξόδους που έχω κάνει ποτέ με την κόρη μου. Θα σας συμβούλευα να κάνετε το ίδιο με τα παιδιά σας : αφιερώστε τους μία ολόκληρη μέρα και κάντε μαζί ό,τι ακριβώς κάνατε με τους δικούς σας γονείς. Τα συναισθήματα που θα νιώσετε είναι μοναδικά!
