Ελίνα, 42 ετών
«Παντρεύτηκα τον εφηβι κό μου έρωτα στα 24, όταν έμεινα έγκυος την μεγάλη μου κόρη. Στην αρχή όλα ήταν μια χαρά. Μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού μας, όμως, ο άντρας μου άλλαξε πολύ. Ήταν επιθετικός, φώναζε συνέχεια στα παιδιά και σε μένα, σταμάτησε να κοιμάται στο κρεβάτι μαζί μου και περνούσε τον περισσότερο χρόνο του στο γραφείο. Όλα τα βάρη του σπιτιού έπεσαν πάνω μου. Το πρωί δουλειά, μετά τα παιδιά και το σπίτι και όλα μόνη μου. Είχα ξεχάσει πως ήμουν γυναίκα. Ακόμα και τις φορές που προσπαθούσα να προσεγγίσω τον σύζυγό μου, έπεφτα πάνω σε τοίχο. Ώσπου έμαθα πως είχε ερωμένη.
Η αλήθεια είναι πως ξαφνιάστηκα. Στην αρχή θύμωσα, έπειτα ένιωσα αποτυχημένη, γύρευα τα λάθη μου και θέλησα να τον ξανακερδίσω λόγω των παιδιών. Εκείνος φαινόταν μετανιωμένος και με παρακάλαγε να ξαναπροσπαθήσουμε. Η συμπεριφορά του άλλαξε τόσο πολύ που δυσκολευόμουν να πιστέψω πως ήταν ο ίδιος άνθρωπος που τόσα χρόνια με αγνοούσε. Παρόλα αυτά, η προσπάθεια που κάναμε δεν είχε το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Αποφάσισα να τον χωρίσω και να ζήσω με τα παιδιά μου μακριά του. Όσο και να το ήθελα, δεν μπορούσα να συγχωρήσω ούτε τη συμπεριφορά του, ούτε την απιστία του».
Στέφανος, 38 ετών
Η Κατερίνα ήταν η γυναίκα των ονείρων μου: όμορφη, ευγενική, καλλιεργημένη, έξυπνη και αισθησιακή. Όταν την γνώρισα δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο τυχερός είχα σταθεί! Έκανα τα πάντα για να είμαστε ευτυχισμένοι. Δεν της χάλαγα ποτέ χατίρι. Όταν, μάλιστα, γεννήθηκε και η κόρη μας, δεν είχα μάτια για κανέναν άλλον στον κόσμο. Θεωρούσα πως η οικογένειά μας είναι η ιδανική. Μέχρι τη μέρα που ένας φίλος μου είπε πως η Κατερίνα έχει εξωσυζυγική σχέση με κάποιον συνάδελφό της.
Στην αρχή δεν το πίστεψα όμως, δυστυχώς, ήταν αλήθεια. Την ρώτησα πολλές φορές γιατί το έκανε, τι ήταν εκείνο που της έλειπε, μα η απάντηση ήταν πάντα ίδια: τίποτα! Όλα ήταν τέλεια. Με αγαπούσε και δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή της μακριά μου. Ήταν δύσκολο για μένα. Στην αρχή έφυγα από το σπίτι, αφού και μόνο η σκέψη πως την άγγιζε κάποιος άλλος με αρρώσταινε. Με τον καιρό χαλάρωσα ενώ μου έλειπε πάρα πολύ η καθημερινή επαφή με την κόρη μου. Αρχίσαμε να βγαίνουμε ραντεβού, όπως στην αρχή, μέχρι που αποφασίσαμε να ζήσουμε πάλι μαζί. Σήμερα ζούμε ευτυχισμένα οι τρεις μας και εξακολουθώ να είμαι ερωτευμένη μαζί της. Ωστόσο, δεν ξέχασα ποτέ αυτό που έγινε. Νομίζω πως θα είμαι πάντα λίγο επιφυλακτικός απέναντί της».
Γιώργος, 45 ετών
«Γνώρισα την Ελένη στη δουλειά. Είμαι δικηγόρος και ήρθε στο γραφείο σαν ασκούμενη. Τότε ήταν 24 χρονών και εκτός από όμορφη ήταν δυναμική και γεμάτη ενέργεια και κέφι! Μου θύμισε τον εαυτό μου όταν ήμουν νέος και νόμιζα ότι ο κόσμος μου ανήκει! Νομίζω ότι με ερωτεύτηκε αμέσως, όπως κι εγώ εκείνη. Η γυναίκα μου, έπειτα από 14 χρόνια γάμου και δυο παιδιά να τριγυρνούν συνέχεια στα πόδια της, θύμιζε ελάχιστε το φρέσκο κορίτσι που είχα αγαπήσει. Κάθε απόγευμα που επέστρεφα σπίτι από τη δουλειά ένιωθα πως θέλω να φύγω – να αποδράσω! Και η Ελένη, ήταν η τέλεια διαφυγή εκείνη τη στιγμή.
Υπήρξαμε ζευγάρι για τρία χρονιά. Ομολογώ πως ήταν τρία όμορα χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων σκέφτηκα πολλές φορές να πάρω διαζύγιο και να ζήσω με την Ελένη. Κάτι, όμως, με σταμάταγε. Μου ήταν δύσκολο να αφήσω τα παιδιά μου ή την γυναίκα μου, παρόλο που η ζωή μου εντός γάμου δεν ήταν αυτή που ονειρευόμουν. Τελικά η γυναίκα μου το έμαθε και μετά από καβγάδες υποχώρησε και αποφασίσαμε να ξαναπροσπαθήσουμε για τα παιδιά. Άφησα την Ελένη και δεσμεύτηκα στον εαυτό μου να φτιάξω τον γάμο μου. Σήμερα, δύο χρόνια αργότερα, δεν το μετανιώνουμε καθόλου. Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει και ζούμε μια ήρεμη οικογενειακή ζωή. Εξάλλου, παρά τις δυσκολίες, δεν σταμάτησα ποτέ να αγαπώ τη γυναίκα μου».
Η απιστία είναι ένα θέμα το οποίο ο καθένας διαχειρίζεται διαφορετικά. Κάποιοι αποφασίζουν πως τα παιδιά και η οικογένειά τους είναι τόσο σημαντικά που μία απιστία δεν μπορεί (και δεν έχει νόημα) να τα κλονίσεις. Άλλοι, πάλι, αδυνατούν να συνεχίσουν τη σχέση τους μετά από αυτό και προτιμούν να μείνουν μόνο. Το σημαντικό, ωστόσο, είναι να φροντίζουμε και να προστατεύουμε τη σχέση μας ώστε να μην χρειαστεί να βρεθούμε κάποτε μπροστά σ' αυτό το δίλημμα.
