«Αφήνω τα παιδιά μου να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, ακόμα και σε δημόσιους χώρους
Πρώτα απ’ όλα, μέσα από τις δικές μου εμπειρίες, έμαθα πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί να μπορεί να εκφράζει τα συναισθήματά του. Κάθε φορά που προσπαθούν να μου επικοινωνήσουν τον θυμό, την αδικία ή τη στεναχώρια τους, ακόμα κι όταν βρισκόμαστε σε δημόσιο χώρο και νιώθω άβολα, θυμάμαι πόσο καταπιεζόμουν εγώ σαν παιδί όταν τα κρατούσα όλα μέσα μου και δεν τα σταματώ. Τα αφήνω να εκφράζονται και σταδιακά, μαθαίνουμε παρέα τρόπους να τα διαχειρίζονται χωρίς να ξεσπούν βίαια.
Ό,τι κι αν συμβεί, δεν το βάζω ποτέ κάτω
Ούσα μητέρα εδώ και δέκα χρόνια, έχω αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες. Άλλες μικρές και διαχειρίσιμες, άλλες μεγαλύτερες και επώδυνες. Ό,τι, όμως, κι αν συμβαίνει, έχω μάθει να το ξεπερνάω. Το ίδιο μαθαίνω και στα παιδιά μου. Κάθε φορά που μου λένε πως δεν μπορούν να καταφέρουν κάτι ή που αδυνατούν να χειριστούν μία προσωπική τους σχέση, τους τονίζω κυρίως με το παράδειγμά μου πως στη ζωή αξίζει να κυνηγάς όσα αγαπάς, ακόμα κι αν μοιάζουν ακατόρθωτα. Κάποιες μάχες αξίζει να τις παρατάς, και κάποιες άλλες να τις δίνεις. Αρκεί να μην παραιτείσαι ποτέ!
Τους δείχνω τον τρόπο να προσαρμόζονται
Οι άνθρωποι που έχουν περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια, έχουν μάθει να προσαρμόζονται σε όλες τις καταστάσεις, να παίρνουν μαθήματα που τους πηγαίνουν παρακάτω και να ξεχωρίζουν θετικά στοιχεία ακόμα και στις χειρότερες εμπειρίες. Κι αυτό είναι κάτι που μεταλαμπαδεύω και στα παιδιά μου. Ακόμα κι όταν χρειάστηκε να ζήσουμε σε ένα σπίτι που καλά καλά δεν μας χώραγε με πολύ λιγότερα λεφτά απ’ όσα είχαν συνηθίσει, τα βοήθησα να προσαρμοστούν και να νιώθουν ικανοποιημένα και χαρούμενα. Και η αλήθεια είναι πως δεν το έκανα συνειδητά – απλά συνέβη. Έτσι είμαι, κι αυτό τους δίδαξα με τη συμπεριφορά μου.
Δεν τους λείπει ποτέ η τρυφερότητα και η αγάπη
Μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον στο οποίο οι αγκαλιές και οι επιβραβεύσεις σπάνιζαν και δεν ένιωθα να με αγαπούν. Παράλληλα, η κακοποίηση από τον πατέρα μου με έκανε να μην έχω αυτοσεβασμό και αυτοπεποίθηση. Δούλεψα πολύ σκληρά για να τα αποκτήσω αργότερα, κατά την ενηλικίωσή μου και δεν ήθελα με τίποτα να περάσουν το ίδιο και τα παιδιά μου. Πάντα, λοιπόν, ακόμα κι όταν χρειάζεται να αποθαρρύνω ή να επιπλήξω κάποια συμπεριφορά τους, τονίζω πόσο περήφανη είμαι γι’ αυτά και πόσο πολύ τα αγαπάω. Φροντίζω να είμαι δίκαιη και να τα αγκαλιάζω όσο πιο συχνά μπορώ. Εξάλλου, σύντομα δεν θα θέλουν τις αγκαλιές της μαμάς…
Παρόλο που οι παιδικές πληγές μπορούν να κάνουν το γονεϊκό ρόλο πολύ πιο δύσκολο, και ειδικά εάν προσπαθείτε να αποκτήσετε την χαμένη σας αυτοπεποίθηση ή παλεύετε με το άγχος και την κατάθλιψη, να θυμάστε πως μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τις πληγές σας για να γίνετε καλύτερες. Τα παιδιά σας έχουν πολλά να μάθουν από εσάς και είστε αξιοθαύμαστες! Επίσης, θα ήθελα να σας πω ότι οι παιδικές αγκαλιές λειτουργούν θεραπεύτηκα στα τραύματά μας! Μην στερείτε, λοιπόν, ούτε από εσάς, ούτε από τα παιδιά την τρυφερότητα και την αγάπη σας. Την χρειάζονται όσο κι εσείς.»
