Σήμερα, που είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού, το λες σχεδόν ειρωνικό το ότι τα τυφλά, ρατσιστικά χτυπήματα βρίσκονται στο απόγειο. Το μίσος χτυπά αλύπητα ανθρώπους σαν κι εμάς που το μόνο σφάλμα τους είναι πως είναι χριστιανοί ή μουσουλμάνοι - κίτρινοι, μαύροι ή λευκοί.
Τα θύματα είναι συχνά μικρά παιδιά που βγήκαν μία συνηθισμένη βόλτα με τον μπαμπά και τη μαμά. Το λάθος τους ήταν ότι χρησιμοποίησαν το μετρό, ότι βρέθηκαν στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών ή σε ένα τέμενος για να προσευχηθούν. Παιδιά που ξυπνάνε το πρωί να πάνε στο σχολείο τους, που το απόγευμα θα παίξουν με τους φίλους τους, μαθαίνουν κάποια ξένη γλώσσα, τσακώνονται με την μαμά τους για τον ύπνο ή το διάβασμα και κλαίνε όταν νιώθουν ανυπεράσπιστα κι αδικημένα.
Παιδιά που αναρωτιέμαι πώς θα ένιωσαν όταν κατάλαβαν πως θα πεθάνουν. Μπήκα πολλές φορές στη θέση τους και όλες μα όλες τις φορές σκέφτηκα το ίδιο: πόσο φόβο κι αδικία αισθάνθηκαν; Πόσα «γιατί» που πέρασαν απ’ το υπέροχο μυαλό τους δεν απαντήθηκαν ποτέ; Πόσα «γιατί» μένουν μετέωρα και για εμάς που είμαστε ζωντανοί και παρακολουθούμε όσα συμβαίνουν;
Παιδιά που είχανε γονείς όπως εμένα και εσάς. Μανάδες που κάποτε τα θήλασαν, τα κοίμισαν στην αγκαλιά τους, τα μάλωσαν, τα φίλησαν, τα πόνεσαν και έδιναν την ψυχή τους για να είναι υγιή κι ευτυχισμένα. Γυναίκες που είδαν κάποιον να τα απειλεί και να τα πυροβολεί απλά επειδή δεν έμαθε ποτέ του να αγαπά και είναι πλημμυρισμένος μίσος.
Μιλάμε συνεχώς για αυτό που ονομάζουμε «διαφορετικότητα» και πώς θα μάθουμε τα παιδιά μας να την σέβονται και να την αγαπούν. Αυτό που δεν λέμε στα παιδιά μας, όμως, είναι πως το διαφορετικό είναι παντού. Δεν είναι οι άλλοι διαφορετικοί από εμάς επειδή πιστεύουν σε άλλο Θεό, μιλάνε άλλη γλώσσα ή δεν βλέπουν όπως εμείς.
Διαφορετικοί είμαστε κι εμείς, και το παιδί μας και όλοι. Αλίμονο εάν δεν είμασταν, εξάλλου… Η διαφορετικότητα είναι αυτή που μας φέρνει κοντά. Εάν είμασταν όλοι όμοιοι, δεν θα είχαμε τίποτα να πούμε. Δεν θα συμπλήρωνε ο ένας τη σκέψη του άλλου. Δεν θα συμαπθιόμασταν, δεν θα αγαπιόμασταν, δεν θα ξεχωρίζαμε, δεν θα εξελισσόμασταν. Εάν δεν ήμασταν όλοι διαφορετικοί, ο κόσμος θα είχε μείνει στάσιμος και βαρετός.
Δεν υπάρχει η διαφορετικότητα όπως την εννοούμε. Δεν είναι διαφορετικός ο Αφρικανός λόγω του χρώματός του, ούτε κι ο βουδιστής λόγω της θρησκείας του. Είναι διαφορετικός ο κάθε άνθρωπος επειδή σκέφτεται αλλιώς, αισθάνεται αλλιώς, τρώει αλλιώς, φοβάται αλλιώς, κοιμάται αλλιώς.
Δεν υπάρχει διαφορετικότητα, υπάρχει μόνο ρατσισμός. Στυγνός, στείρος, αδικαιολόγητος και ανούσιος ρατσισμός. Μίσος και φασισμός. Αυτός οπλίζει το χέρι πολιτών προς τους συμπολίτες τους, μαθητών προς τους συμμαθητές τους, κρατών προς άλλα κράτη. Αυτόν πρέπει να καταπολεμήσουμε και να πατάξουμε με την αγάπη μας.
