Με ποιο κριτήριο επιλέξατε να παρουσιάσετε στην παράσταση 3 αγαπημένα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν; Ήταν αυτά που σας «άγγιξαν» περισσότερο όταν ήσαστε παιδί;
Η «μικρή γοργόνα», το «ασχημόπαπο» και τα «καινούρια ρούχα του βασιλιά» θίγουν πολύ σημαντικά και σύγχρονα θέματα για τα παιδιά, με έναν απίστευτα διασκεδαστικό και ευφάνταστο τρόπο. Επίσης, το θέμα της αγάπης ως απόλυτη αξία, της αποδοχής του διαφορετικού και η αλαζονεία που οδηγεί στη γελοιοποίηση είναι ζητήματα που αφορούν και τους ενήλικες και ίσως μέσα από αυτά τα παραμύθια, γονείς και παιδιά μπορούν να βρουν έναν κοινό τόπο. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που τα επέλεξα και η αλήθεια είναι ότι αυτά είναι ίσως τα παραμύθια του Άντερσεν που κινητοποιούσαν την σκέψη και την φαντασία μου ως παιδί και με έναν μαγικό τρόπο, ακόμα το κάνουν.
Κατά τη γνώμη σας, είναι εύκολο να συνδυαστεί το σύγχρονο θέατρο με κλασικά παραμύθια όπως αυτά; Πώς καταφέρνει ένας σκηνοθέτης να μείνει πιστός σε μια τόσο κλασική ιστορία προσδίδοντάς την όμως με μια σημερινή ματιά;
Η μόνη ματιά που μπορεί να έχει κανείς πάνω στα πράγματα είναι η δική του και άρα οφείλει να αποδώσει τις ιστορίες όπως αυτός τις αντιλαμβάνεται στο σήμερα. Στα σημερινά παιδιά απευθύνομαι και οφείλω να τους προσφέρω μια φρέσκια ματιά, ιδιαίτερα σε τόσο κλασικές ιστορίες που ενδεχομένως τις έχουν δει και ακούσει τόσες πολλές φορές. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να κρατήσουμε τη μαγεία και την γοητεία αυτών των παραμυθιών αλλά και να πάρουμε τα διαχρονικά μηνύματά τους.
Ποιο είναι το σημαντικότερο μήνυμα που θέλετε να περάσετε στα παιδιά μέσω αυτής της παράστασης; Τι κερδίζουν οι μικροί θεατές παρακολουθώντας την;
Εκτός από τα σπουδαία μηνύματα των παραμυθιών του Άντερσεν στα οποία αναφέρθηκα παραπάνω, αυτό που θέλαμε να πετύχουμε με αυτή την παράσταση είναι να βάλουμε τα παιδιά στη μαγεία του θεάτρου. Να νιώσουν βιωματικά τι σημαίνει «αφηγούμαι μια ιστορία με πράξεις και λόγια πάνω στη σκηνή», να χαρούν την γοητεία του μύθου και να αφήσουν ελεύθερη τη φαντασία τους να δημιουργήσει. Όπως λέει και το τραγούδι που ανοίγει την παράστασή μας:
Άκου να δεις και παντού να το πεις
Τώρα θ’ ακουστεί μια ιστορία αληθινή
Γιατί στη φαντασία μας δίνει ζωή
Γνωρίζουμε ότι ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν είχε έρθει στην Αθήνα και μάλιστα είχε γιορτάσει τα γενέθλιά του στην Ακρόπολη. Η «βαλίτσα» του τι συμβολίζει στην παράσταση; Δίνει ένα επιπλέον «ποιητικό» στοιχείο;
Η βαλίτσα του Χανς είναι στην ουσία η κληρονομιά του στα παιδιά, σε όλους μας. Είναι όλος αυτός ο μυθικός κόσμος που έφτιαξε με τη σπουδαία γραφή του, ο οποίος ταξιδεύει τα παιδιά εκατοντάδες χρόνια και είναι πια βέβαιο πως το ταξίδι αυτής της σπουδαίας κληρονομιάς θα συνεχιστεί και στο μέλλον. Όπως δηλαδή συμβαίνει με κάθε σπουδαίο λογοτέχνη.
Εκτός από τον Άντερσεν, με ποιους άλλους συγγραφείς πιστεύετε ότι πρέπει να έρθουν σε επαφή τα σημερινά παιδιά;
Θα αναφερθώ σε κλασικούς συγγραφείς , μιας και η παράσταση μας βασίζεται σε έναν από αυτούς. Ένας συγγραφέας που νομίζω ότι επίσης έχει να μιλήσει στο σήμερα τόσο σε μεγάλους όσο και σε μικρούς, είναι σίγουρα ο Παπαδιαμάντης . Αναφέρομαι σε αυτόν γιατί είναι σπουδαίο κομμάτι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς , η γραφή του είναι μαγική και τα θέματά του (όσο κι αν ακούγεται παράξενο σε κάποιους), σύγχρονα και ανθρώπινα. Επίσης, πιστεύω ότι τα παιδιά του σήμερα θα ήταν καλό να διαβάσουν τον Ιούλιο Βερν. Ξέρετε , σε μια τόσο προηγμένη τεχνολογικά εποχή, που νιώθουμε ότι η πρόοδος είναι ιλιγγιώδης , η επιστημονική φαντασία του Ιούλιου Βερν και οι φοβερές του περιπέτειες μπορούν να μας κάνουν να ονειρευτούμε, μικρούς και μεγάλους!
 (1).jpg)
