«Χτες φώναξα στην κόρη μου και δεν το μετανιώνω. Περιμέναμε στην διάβαση των πεζών για να διασχίσουμε τον δρόμο, όταν η κόρη μου «αποφάσισε» να αφήσει το χέρι μου και να τρέξει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Φυσικά την τράβηξα αμέσως κοντά μου. Εκείνη όμως, προσπάθησε να μου ξεφύγει για μία ακόμη φορά.
Δεν τα κατάφερε. Όπως δεν κατάφερα και εγώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Φώναξα δυνατά! Οι περαστικοί μας κοίταζαν όσο της έκανα κήρυγμα για το πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό που πήγε να κάνει. Ήξερα ότι φώναζα δυνατά. Ήμουν θυμωμένη και το καταλάβαιναν όλοι γύρω μου.
Τις περισσότερες φορές που φωνάζω, νιώθω τύψεις και θεωρώ ότι δεν είμαι καλή μαμά. Όχι, όμως χθες.
Δεν ένιωσα άσχημα, ούτε της μίλησα ήρεμα για να κατανοήσω την αιτία που κρυβόταν πίσω από την πράξη της. Κρατούσα το χέρι της σφιχτά και την «τραβούσα» προς το σπίτι. Είχα τρομάξει πολύ.
Όσο περπατούσαμε σκεφτόμουν ότι καμιά φορά δεν είναι λάθος να χάνουμε την ψυχραιμία μας. Όλοι οι γονείς προσπαθούμε τόσο πολύ να είμαστε σωστοί και πρότυπα για τα παιδιά μας που καμία φορά ξεχνάμε ότι είμαστε απλώς άνθρωποι που μεγαλώνουν άλλους ανθρώπους. Είναι ό,τι πιο δύσκολο μπορεί να κληθεί να κάνει κανείς.
Βομβαρδιζόμαστε συνεχώς από συμβουλές παιδαγωγών και ψυχολόγων. Διαβάζουμε βιβλία και άρθρα για γονείς. Καταστρώνουμε «στρατηγικές» για το πώς θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας βάσει κανόνων. Ωστόσο, πρέπει να το παραδεχτούμε: κάποιες φορές τίποτα από τα παραπάνω δεν βοηθάει. Πόσο μάλλον όταν η ζωή του παιδιού σου κινδυνεύει!
Γι’ αυτό, μαμάδες, δεν πειράζει αν μια φορά στο τόσο χάνετε την ψυχραιμία σας και φωνάζετε. Μην νιώθετε τύψεις. Δεν μπορείτε διαρκώς να κρατάτε τις ισορροπίες. Υπάρχουν φορές που πρέπει να φωνάζουμε στα παιδιά μας. Καθημερινά δίνουμε το 80% στο να τα φροντίσουμε και να τα διδάξουμε. Και το υπόλοιπο 20% το περνάμε να έχουμε τα μάτια μας 14 για να μην πάθουν τίποτα.
Μην νιώθετε τύψεις, λοιπόν, χρειάζεται πού και πού!»
Πηγή: cafemom.com
