Νιώθω θυμωμένος, μην μου φωνάζεις. Θέλω να με αγαπάς.
«Νιώθω θυμό και δεν ξέρω τι να κάνω. Μη μου φωνάζεις, θέλω να μ’ αγαπάς». Τα λόγια ενός παιδιού λίγο πριν πατήσει την μαγική περίοδο της εφηβείας, ήταν αποκαλυπτικά. «Μπορεί να σου φωνάζω, μπορεί να μ’ εκνευρίζεις, μπορεί να ξεσπάω πάνω σου, αλλά δεν φταίω εγώ. Νιώθω θυμό που δεν ξέρω τι να τον κάνω. Όταν είμαι θυμωμένος, μη μου φωνάζεις. Να με ακούς και να με αγαπάς».
Και ίσως αυτός να είναι ο τρόπος. Να απαντάμε στον θυμό τους με αγκαλιές και κατανόηση. Δεν είναι πως δεν μας αγαπάνε, είναι που δεν αναγνωρίζουν πια ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό. Ζητάνε τη βοήθειά μας. Και η μόνη βοήθεια που μπορεί να λειτουργήσει, είναι η αγάπη μας για να μας εμπιστευτούν ξανά.
Μην με μισείς, δεν ξέρω τι μου συμβαίνει
«Μπορεί να μην σε αγκαλιάζω όπως παλιά, αλλά μην με μισείς γι’ αυτό. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Όλα όσα ήθελα και ήξερα αλλάζουν και δεν ξέρω πώς να τα χειριστώ. Μη με μισείς, σε παρακαλώ. Μην φέρεσαι σαν να μην μπορείς να με αποδεχτείς. Εγώ είμαι, το παιδί σου. Όσο κι αν φαίνεται πως έχω αλλάξει, είμαι ακόμα εγώ και σ’ αγαπώ».
Πολλές φορές νιώθουμε πως τα αγγελούδια μας, που μέχρι πριν λίγο μας λάτρευαν και μας το έδειχναν με κάθε τρόπο, πλέον μας μισούν και δεν θέλουν ούτε να μας δουν. Το πιο παράξενο, δε, είναι πως νιώθουν και οι έφηβοι το ίδιο ακριβώς! Νιώθουν πως τώρα που αλλάζουν, δεν τους αποδεχόμαστε, πως τους μισούμε. Επειδή είμαστε ενήλικοι, όμως, και η ωριμότητά μας μπορεί να κάνει το πρώτο βήμα, στον επόμενο καβγά ας μην περάσουμε σε αντεπίθεση αλλά να αντιδράσουμε με ψυχραιμία και γλυκύτητα.
Μη με κακομαθαίνεις, θέλω να προσπαθήσω μόνος μου
«Σταμάτα να μου δίνεις όλα όσα θέλω. Ό,τι κι αν σου ζητάω, μου το δίνεις. Από πάντα, από τότε που ήμουνα μικρός… Μπορεί να μοιάζω χαρούμενος την στιγμή που περνάει το δικό μου, αλλά δεν είμαι. Όσα περισσότερα μου δίνεις τόσο περισσότερο σε αντιπαθώ. Δεν με αφήνεις να τα διεκδικήσω μόνος μου, να τα κερδίσω με την αξία μου, να προσπαθήσω. Χρειάζομαι το “όχι” σου. Χρειάζομαι να σταθώ στα πόδια μου, να μεγαλώσω και να’ χω αυτοπεποίθηση».
Το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας είναι η ανεξαρτησία τους. Δεν θα είναι για πάντα παιδιά, πρέπει να μεγαλώσουν και να σταθούν στα πόδια τους. Εάν τα βοηθήσουμε, θα το κάνουν με τον εύκολο και φυσικό τρόπο. Εάν, άθελά μας, μπούμε εμπόδιο στην ανεξαρτησία τους κάνοντάς τους όλα τα χατίρια, η αυτονομία τους θα έρθει αργά και με τρόπο ανώδυνο και σκληρό.
Χρειάζομαι τα όριά σου. Να είσαι ο γονιός μου, ακόμα κι όταν δεν σε αντέχω
«Μην με αφήνεις να κάνω ό,τι θέλω. Δεν ξέρω πώς να το κάνω και φοβάμαι. Βάλε μου όρια, συγκράτησέ με, εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα πόσο αντέχω κι ας σου κρατάω μούτρα γι’ αυτό. Μην με εγκαταλείπεις. Δεν έχω μεγαλώσει ακόμα».
Τα όρια, η μαγική αυτή λεξούλα που σκοντάφτουμε διαρκώς πάνω της από τότε που κάναμε παιδιά, στην εφηβεία είναι πιο επιβεβλημένη από ποτέ. Οι έφηβοι θέλουν να τα κάνουν και να τα δοκιμάσουν όλα, να ρουφήξουν εμπειρίες και ζωή, να ενταχθούν σε νέα πλαίσια κοινωνικά, και χρειάζονται τους γονείς τους να τους οριοθετούν και να τους παρέχουν ασφάλεια και σιγουριά. Ακόμα κι αν χρειαστεί να πάνε κόντρα στις επιθυμίες τους.
Χρειάζομαι κάποιον να μιλάω
«Χρειάζομαι κάποιον μεγάλο, έναν ενήλικα για να μιλάω. Κάποιος που δεν θα είσαι εσύ, αλλά θα νιώθω άνετα να του εκμυστηρεύομαι τα συναισθήματά μου, θα τον θαυμάζω, θα τον συμβουλεύομαι και θα νιώθω ασφάλεια κι εμπιστοσύνη. Βάλε στη ζωή μου έναν τέτοιον άνθρωπο. Χρειάζομαι ένα πρότυπο που δεν θα είναι συνομήλικός μου, αλλά κάποιος άνθρωπος σοφός που θα με αγαπά και που θα με προσέχει».
Όλοι έχουμε έναν δικό μας άνθρωπο που έχει «χημεία» με τα παιδιά μας. Μπορεί να είναι η νονά, μια θεία ή ο παιδικός μας φίλος. Είναι σημαντικό να ενθαρρύνουμε και να επιδιώκουμε τέτοιες σχέσεις και να γνωρίζουμε πως τα παιδιά μας θα έχουν κάποιον που εμπιστευόμαστε κι οι δυο για να τον συμβουλεύονται.
Να μ’ αγαπάς και να μου το λες με κάθε ευκαιρία
«Μπορεί να υποκρίνομαι πως δεν με νοιάζει η αγάπη σου γιατί μεγάλωσα και δεν την έχω πια ανάγκη, μα την χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ. Μην με αφήνεις μόνο μου, ακόμα κι όταν στο ζητάω. Να στέκεσαι λίγο πιο εκεί, διακριτικά, να με προσέχεις. Θα κάνω ότι δεν σε βλέπω όμως χρειάζομαι ασφάλεια ακόμα. Να μ’ αγαπάς και να μου το λες, ακόμα κι αν σου απαντώ απότομα ότι δεν είμαι πια μωρό. Όσο και να μεγαλώσω, πάντα θα θέλω να με αγαπάς».
