Εξιδανικεύουμε τον άνθρωπο που μας απορρίπτει
Ορισμένοι άνθρωποι, όταν δεν μπορούν να έχουν τον άνθρωπο που θέλουν, τείνουν να τον εξιδανικεύουν. Τον ανεβάζουν σε ένα ψηλό βάθρο, τον θαυμάζουν, τον αποθεώνουν και αποδίδουν σε αυτόν όλες τις αρετές που θα ήθελαν να έχει ο ερωτικός τους σύντροφος. Η απουσία της καθημερινής συναναστροφής δεν αφήνει περιθώρια να φανούν τα μικρά ελαττώματα που όλοι, ανεξαιρέτως, έχουμε. Οι καθημερινές συγκρούσεις που προκύπτουν ανάμεσα στα ζευγάρια που είναι καιρό μαζί απουσιάζουν ενώ το φαντασιακό μοιάζει πάντα ειδυλλιακό.
Μερικές φορές, η ανάγκη μας για το «ιδανικό» είναι τόσο ισχυρή που προτιμάμε να παραμένουμε ερωτευμένη με κάποιον που είναι μακριά, που δεν μας θέλει και άρα δεν θα καταρρίψει ποτέ τον μύθο του «τέλειου συντρόφου». Η ανθρώπινη ανάγκη για το τέλειο συχνά μας οδηγεί σε λάθος μονοπάτια που πονάνε αφού το τέλειο, ως γνωστόν, δεν υπάρχει…
Ο πόνος της ρομαντικής απόρριψης είναι ένα είδος εθισμού
Κι όμως, είναι αλήθεια. Ορισμένοι άνθρωποι έχουν την τάση να αποζητούν την θλίψη και την απόρριψη. Αυτή η γλυκιά μελαγχολία που σου προσφέρει ο ερωτικός σύντροφος που δεν σε θέλει είναι ένα είδος εθισμού που ενδέχεται να ξεκινά από την παιδική μας ηλικία. Οι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλοντα που, με κάποιον τρόπο έχουν νιώσει να τους απορρίπτουν ή να μην τους δέχονται γι’ αυτό που είναι, έχουν την τάση να επαναλαμβάνουν αυτό το μοντέλο και στην ενήλικη ζωή τους. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο νιώθουν ασφαλείς αφού αυτό γνώρισαν, σε αυτό μεγάλωσαν και αυτό αποζητούν.
Η προοπτική μιας υγιής σχέσης με οικειότητα, χαρά, αποδοχή, αλλά και μικρές συγκρούσεις μοιάζει σαν κάτι ξένο το οποίο αδυνατούν να διαχειριστούν και, αργά ή γρήγορα, το απορρίπτουν. Η ασφάλειά τους βρίσκεται στον άνθρωπο που δεν τους θέλει και στον πόνο που κρύβει αυτή η ρομαντική απόρριψη. Σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, τείνουν να επαναλαμβάνουν αυτό το μοτίβο επιδιώκοντας ένα διαφορετικό τέλος που θα αλλάξει τις παιδικές τους αναμνήσεις και θα τους πάει ένα βήμα παρακάτω: το τέλος της μη απόρριψης, που θα τους εντάξει στο μονοπάτι των υγειών σχέσεων.
Οι αναμνήσεις από μία σχέση που μόλις τελείωσε δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε
Ο χρόνος που περάσαμε μαζί με τον ερωτικό μας σύντροφο, πριν εκείνος μας απορρίψει, μπορεί να ήταν τόσο έντονος για εμάς που είναι δύσκολο να τον ξεχάσουμε και να πάμε παρακάτω. Οι αναμνήσεις μας από όταν ήμασταν μαζί, τα μηνύματα που ανταλλάζαμε, το σεξ, τις βόλτες ή τις εκδρομές μας, παίρνουν ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις μετά τον χωρισμό. Φέρνουμε στο νου μας ξανά και ξανά εκείνο το βράδυ που ψιθύρισε στο αυτί μας «Σ’ αγαπώ» και από μια όμορφη στιγμή γίνεται το πιο σπουδαίο γεγονός ολόκληρης της ζωής μας. Αυτές τις αναμνήσεις, τις οποίες μεγαλοποιούμε ακόμα περισσότερο όσο περνάει ο καιρός, γίνονται στο τέλος εθιστικές και μας είναι αδύνατον να ζήσουμε χωρίς αυτές.
Όταν κάποιος δεν μας θέλει, ανεβαίνει η αντιληπτή του αξία
Όταν ο ερωτικός σύντροφος των ονείρων μας δε μας θέλει ή δεν είναι διαθέσιμος για σχέση, γίνεται «ακριβότερος» από τους υπόλοιπους εν δυνάμει μελλοντικούς μας συντρόφους. Η αντίληψη πως «θέλουμε αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε» είναι αρκετά διαδεδομένη και διέπει την ανθρώπινη φύση σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Όπως τα διαμάντια που είναι σπάνια και άρα περιζήτητα, με την αξία τους να παραμένει ανάλογη της σπανιότητάς τους, έτσι και οι ερωτικοί μας σύντροφοι αυξάνουν την αντιληπτή τους τιμή όταν ζουν μακριά, όταν δεν είναι διαθέσιμοι ή όταν, απλά, δεν μας θέλουν.
Μπορεί να μοιάζει λογικότερο το να αποζητούμε την συντροφιά κάποιου που είναι διαθέσιμος, που μπορεί να αποδεχτεί τα καλά και τα κακά μας και που είναι ερωτευμένος μαζί μας, αλλά σε ό,τι αφορά τον έρωτα και τα συναισθήματά δεν υπάρχει λογική. Κάποιες φορές μοιάζει μαζοχιστικό, αλλά συμβαίνει. Θέλουμε αυτόν που δεν μπορούμε να έχουμε γιατί είναι «σπάνιος» και «ακριβός» σαν τα διαμάντια και η απόκτησή του προσδίδει αξία και στον ίδιο μας τον εαυτό.
